Senin İçin Öldüm Gülüm

Senin İçin Öldüm Gülüm

"Ölmek son değildir gülüm,

Ölüm; kavuşmaktır sevdaya

Ve yüreginle gurur duy ki;

Bedenini korkmadan ölüme

Senin için seren bir sevdaya sahip "

Bir akşam vakti,

Gözlerine yıldızlarla düşüp

Yüreğini " yüreğimle " yıkayacaktım

Her gülüşünde,

Gözlerinde yeniden açan baharlara,

Delicesine gözlerimle sarılacaktım

Geldiğimde,

Yangınlar içinde gördüm yüreğini

Alevleri kuşanıp gözlerine,

Kibritsiz tutuşturmuşsun denizlerini

Ölümü kazıyıp kirpiklerine,

Kuru toprakla kavuşturmuşsun

Vuslat yolcusu dizlerini

Gözlerini alevle avuçlarıma düşmüşken

Kirpiklerim kuru kalır mı sanıyorsun ?

Gidişini bin hançer diye

Yüreğime delicesine sürmüşken

Bedenim yaşar mi sanıyorsun ?

Vurma hançeri yüreğime,

Akıtma yüreğini ellerime

Senin yerine,

Ben diz çökeyim Azrail`in gölgesine

Senin yerine,

Ben göçeyim ateşin sinesine

Bir tek söz söylemeden sus ne olur

Bir günahına bedenimi serecek kadar

Bir acına yüreğimi közleyecek kadar

Seviyordum seni

Yüreğimi " yüreğine " emanet edip

Darağacındaki urganlarını

Senin saçların bilip

Senin yerine,

Gülümseyerek ben ölmeliyim gülüm

Ve bir gün gelirsen yanıma,

Yeni açmış kır çiceklerini ser üzerime

Dokunmak istersen toprağıma,

Yüreğinle dokun üşüyen tenime

Sorma ne olur neden gittin diye,

Bir nefeslik ömrüm vardı;

Cennet kokulu sevdana yüreğimi adayıp

Senin için öldüm be gülüm

İsmail Sarıgene