Özneler, Yüklemlerle Uyumsuz

Özneler yüklemlerle uyumsuz…

Kim ne anlar söylenilenlerden? Yaşamaya dair kim ne söyler?

Yorulmadan tükenmeden koşuyorum her atılan adımla geleceğe

Ve geçmişim beynimi buğulaştırırken

Soruyorum sorgusuz şafağa:

- Aydınlattın mı aydınlığı?

- Karanlık bir damla mıydım ufkunda?

“ Sevdin mi ? “ diyorum kendi kendime

“ Yaşadın mı? Yaşattın mı? “

Susuyorum…

O an’ı yaşamak isterdim oysa

Yakalamak isterdim “ Güneş’i “ yeniden

Ve varım demeye zaman – kollamak

Yıldızların uykusunda

Toplamak sevinçleri…

Ve bir iş çıkışı yorgunluğunda

Akşamla yankılanıyordu ayak seslerim

Anlam veremiyordum bazen bu gidişe

Çekip – Gitme ‘ler anlamsızlığıyla yoğurmuştu hayatı

Ne “ Güneş “ sadık kalmıştı geceye

Ne de “ Ay “ bir mısra olabilmişti şairin kaleminde…

Yine karanlıklar bekleyişlerde!

Sahilin uzanışında bir sitem!

Yine de matem dağılmıyordu etrafa

Karamsarlığım

Hafiften titretiyordu kalemimi

Nedenim yoktu artık hayatta

Ölmek için;

Ya hayat sonunu bekleyecektim

Ya da intihar suyunu…Kayıp her gecede kaybediyorum buğulu benliğimi

Ve de ben yalnızken;

Kalabalık caddeler…