Özneler, Yüklemlerle Uyumsuz
 

Özneler yüklemlerle uyumsuz…

Kim ne anlar söylenilenlerden? Yaşamaya dair kim ne söyler?

Yorulmadan tükenmeden koşuyorum her atılan adımla geleceğe.

Ve geçmişim beynimi buğulaştırırken

Soruyorum sorgusuz şafağa:

- Aydınlattın mı aydınlığı?

- Karanlık bir damla mıydım ufkunda?

“ Sevdin mi ? “ diyorum kendi kendime.

“ Yaşadın mı? Yaşattın mı? “

Susuyorum…

O an’ı yaşamak isterdim oysa.

Yakalamak isterdim “ Güneş’i “ yeniden.

Ve varım demeye zaman – kollamak.

Yıldızların uykusunda

Toplamak sevinçleri…

Ve bir iş çıkışı yorgunluğunda

Akşamla yankılanıyordu ayak seslerim.

Anlam veremiyordum bazen bu gidişe.

Çekip – Gitme ‘ler anlamsızlığıyla yoğurmuştu hayatı.

Ne “ Güneş “ sadık kalmıştı geceye

Ne de “ Ay “ bir mısra olabilmişti şairin kaleminde…

Yine karanlıklar bekleyişlerde!

Sahilin uzanışında bir sitem!

Yine de matem dağılmıyordu etrafa.

Karamsarlığım

Hafiften titretiyordu kalemimi.

Nedenim yoktu artık hayatta.

Ölmek için;

Ya hayat sonunu bekleyecektim

Ya da intihar suyunu…Kayıp her gecede kaybediyorum buğulu benliğimi.

Ve de ben yalnızken;

Kalabalık caddeler…