Sumaları Duyacak Var / Kahraman Tazeoğlu

Sen yaranı unutmak için yazıyorsun;
Sen hatırlamak için yaralanıyorsun her defasında
Söyle bunun neresi yalan usta?
İçin boş gemiler boş ve gemiler nereye gitse içinden yol bularak
Boşluğunca büyüyen suskunluğuna çarpıyor
Hadi yine sus usta
Çünkü susmaları duyacak var;

Penceresizliğin şairliğinden bakıyor hayata
Cümlelerinle kolaçan ederken sefersizliğini gemiler demirliyor gözlerinin rengine
;Eylül oluyorsun mevsim ayrılıklarının bütününe
Geçmiş ama geçmemiş suretler gelip oturuyor yaralarının üstüne
Ve biliyorsun usta bütün ayrılıklar tuz niyetine sende

Karşılıklı ihanetleri yazarken ve aslında unutmaya gönüllüyken
O satırları hangimizin acısı kanımızda biriken şiirin intiharı diye merakı peydahlıyorsun;
Bol kahkahalı kanamalar arasından
Ama o bol kahkahalı kanamalar senin a ş k a en son saklanma biçimin Usta!
Aşkı yaza yaza silebildinse kalbin neden hala ağrılı uçurumlarda a ş k üzere ağlıyor?
Tutunup durduğun ş i i r l e r d e cadde boyu savrulan rüzgarlara niye satıyorlar yaralarını
Seni tanımak için? Usta!
Hiçbir gidiş a ş k kadar suçüstü yakalanmıyor kalbe

Kahramanlığının onardığın omuz başlarından başlıyorsun a ş k a asılmaya
Yollarının dönüş biletlerini yakmışlığın duruyor gidişlerinin ardında kalan kül yığınlarında
Yabancılığına uyandırıyorsun kendini her a ş k l a
Biliyor musun usta korkularımı benden azat etmeyen bu hikayede ayrılık duruyor yüzün
Aşinayım sana gözbebeklerinde uçurumlaşan şair bakışlarından
Kentlerin yıkıldığı geceden başlasaydın delirmeye cinnetlerin sana a ş k sunar mıydı yine?
Usta! Ucuca eklesen sende biriken intiharları kaç hayat eder yorgunluğun?

Harladı kirpiklerinde yaşlanan gözyaşların avuçlarında kalan kelimelerin devrikliğini
Sustun şiir oldu yalnızlığın Konuştun uykusuzluğu yandı harflerin
Hadi konuş/sana usta!
Konuşsana altında martı leşlerini sakladığın yastığına yüzün gömerek
Hadi susarak konuşsana a ş k ı n mecaza çarpıp kentlerde kaybolan karanlığını
Susmaları duyacak var