Karalama... Aşk..

Karalama Aşk

Tüm ağrılarım yalnızlıklarımı buluyor nedense… sırtını yaslayacağın insan yoksunluğu devasa özgürlüklerin ardına gizliyor ısınma ihtiyacını aşk üç kelimede oyun döngüsü… aşk sıkılgan bir gelincik gibi… zorlamanın soldurmaktan ötesine gitmediği…

Saklanıyorum bendim ardına tüm kazaklarımı söküp teker teker yumaklara batırır gibi batırıyorum tığları çarşaflara… aşk yine bulanmazda… bunca gizem bunca inat bunca itiş kalkış ve bunca itiraz… aşk? Bir şarkının unutulan ama yine de öylesine mırıldanan sözcükleri gibi ağzından çıkan anlamsız ses kırıntılarını ardına bırakman gerektiğini anlamak ise… acı mı? Değil sadece gerçekçi…

Kozalakları bilir misin? Eline alsan buruştursan su vermesen hatta ağaçtan koparsan bile uzunca bir süre olduğu haliyle korur kendini… lakin kupkuru bir sonbahar gibidir içi… yüze güzel içe lal… bir de tepinirsen üstünde………

Bilmiyorum aşk denilen şey ne vakit gelir geçer gönlümden ne vakit ya düpedüz deli eder ya da adam gibi adam… biliyorum bunca şüphedeyken varlığına, olasılığı beni yerle bir eder…

Aşk… yüzüne tükürdüğüm matematik öğretmenimin bile dilindeyken bunca sokaktaki tinerci çocukların ellerinin kirindeyken ve hatta tozlu çakıl taşlarının keskin yerlerindeyken aşk… bir gözlerimin dibinden kaçar…

Yok hata payı yüksek bir insan olarak bunun da sorumlusu ben olsam gerek ya çok doymuşluk ya çılgınca bir açlık orta yoldan ise aşk geçmiyor işte…

Yok ezgiye vurulmuş, kelimede boğulmuş ve hatta kokuda vücut bulmuşken “ilahi”, insanda üç paralık şarlatan olmuş… yok bende varsa da bir delilik, zamandadır en katmerli anormallik

Gün gene geceye dururken çinili camlar ardında, yalnızlığımı 3 aylık bebe gibi besliyorum koynumda… asla gelmeyecek bir yolcuyu bekler gibi bekliyorum omzumdaki kayalıklarda

Ve dahi ayak izlerime basarak yürüyorum kendi kumsalımda…