Bu Bir İtiraftırözlüyorum Seni.

Kendime bile itiraf etmekten korktuğum gerçeği saklamaktan sıkıldım …

Özlüyorum seni


Uzaktaki varlığın acıtsa da bir yanımı, sen olmayan gecelerde üşüyorum

Yüzün düşünce aklımda, boyumdan büyük cümlelere asılıyor, bildiğim tüm cümleleri dolduruyorum namlu ağzına, sorgusuz sualsiz akıtıyorum gözyaşlarımı sen geçen tüm harflere

Ve bu şiirlerde, yüzümdeki yorgunluğun izlerini görüyorum



İhtilaller koparırken içimde, en militan kelimeleri dayıyor şakağıma, kaçak bakışların adresi oluyorum


Tüm şehrin ışıkları dans ederken yokluğunda “bize ağlarım…”

Ağzımda kırık dökük bir türkü, yokluğuna adanmış bir yığın ağıt

Dudağımın uçurum kenarlarından düşmenden korkarım


Aramızda nefesi yitik yaşlı bir umut var bilirim,

Kaç zamandır sen kokuyor gecelerim, ve ben yanağıma düşürüyorum yalnızlığımı


Göz bebeklerimi uyuturken masalımızla, ağlayan bir kalemin kucağında uyuya kalıyor; rüyalarımda uykusundan kaçmış lal bir deliyi oynuyorum


Bir araba geçiyor hayallerimin üzerinden, darp izlerinin yolları sana çıkıyor

Kusmuş olsam da sana ait birikmişliği bir intihar dolaşıyor yutkunuşlarımda


Sensizliğin tadı, ağlamaların bile tuzu kalmadı

Mevsimler gibi şaşırıyor yolunu cümlelerim,

İkinci vakti yağan telaşlı yağmurlar gibi, al beni

Nasıl olsa çıkmaz sokağımsın, en bitik hücrelerime saldırsan ne olur?

Biliyorum sende beni özlüyorsun,

Ve bunu itiraf etmekten korkuyorsun


Keşke noktalama işaretleri kadar insaflı olsaydı

parantez içine sığdırmaya çalıştığımızhayat;

"Tırnak içine alınmış hayatlarımız olsaydı"

yaşamı virgülle uzatabilseydik,

ve üç nokta koyabilseydik tüm sevgilerin önüne