Bu Bir İtiraftırözlüyorum Seni.
 

Kendime bile itiraf etmekten korktuğum gerçeği saklamaktan sıkıldım …

Özlüyorum seni.


Uzaktaki varlığın acıtsa da bir yanımı, sen olmayan gecelerde üşüyorum.

Yüzün düşünce aklımda, boyumdan büyük cümlelere asılıyor, bildiğim tüm cümleleri dolduruyorum namlu ağzına, sorgusuz sualsiz akıtıyorum gözyaşlarımı sen geçen tüm harflere.

Ve bu şiirlerde, yüzümdeki yorgunluğun izlerini görüyorum.

.

İhtilaller koparırken içimde, en militan kelimeleri dayıyor şakağıma, kaçak bakışların adresi oluyorum.


Tüm şehrin ışıkları dans ederken yokluğunda “bize ağlarım…”

Ağzımda kırık dökük bir türkü, yokluğuna adanmış bir yığın ağıt.

Dudağımın uçurum kenarlarından düşmenden korkarım.


Aramızda nefesi yitik yaşlı bir umut var bilirim,

Kaç zamandır sen kokuyor gecelerim, ve ben yanağıma düşürüyorum yalnızlığımı.


Göz bebeklerimi uyuturken masalımızla, ağlayan bir kalemin kucağında uyuya kalıyor; rüyalarımda uykusundan kaçmış lal bir deliyi oynuyorum..


Bir araba geçiyor hayallerimin üzerinden, darp izlerinin yolları sana çıkıyor.

Kusmuş olsam da sana ait birikmişliği bir intihar dolaşıyor yutkunuşlarımda..


Sensizliğin tadı, ağlamaların bile tuzu kalmadı..

Mevsimler gibi şaşırıyor yolunu cümlelerim,

İkinci vakti yağan telaşlı yağmurlar gibi, al beni..

Nasıl olsa çıkmaz sokağımsın, en bitik hücrelerime saldırsan ne olur? .

Biliyorum sende beni özlüyorsun,

Ve bunu itiraf etmekten korkuyorsun


Keşke noktalama işaretleri kadar insaflı olsaydı

parantez içine sığdırmaya çalıştığımızhayat;

"Tırnak içine alınmış hayatlarımız olsaydı"

yaşamı virgülle uzatabilseydik,

ve üç nokta koyabilseydik tüm sevgilerin önüne