![]() |
Bu Şehir Sen Yokken Gül Kokar Geceleri |
![]() |
![]() |
#1 |
Prof. Dr. Sinsi
|
![]() Bu Şehir Sen Yokken Gül Kokar GeceleriBu Şehir Sen Yokken Gül Kokar Geceleri kapıları vurmasın kimse çıkarmasın şu öfke kokan sesleri korkudan sancısını artırmasın gidişlerin elimde sıkıştırdığım bardağın izleri tenime battıkça oturtmasın kanı en incesinden tırnak içlerine yerleşir yıka yıka çıkmayan nefretim bölüşmesin yalnızlığımı ne olur sen gidince… bu şehir sen yokken ağlar geceleri… karanlık çöker çığlık çığlığa kuşlar kaçışır çatılardan yıldızlar düşer yalnızlığımın üstüne gül açar sabaha bakan yüzümde ellerimi uzattığım yastıklarda yine yalnızlık vardır/birkaç saç teline sarılı a ğ l a m a m bu gidişler ilk değil gözyaşlarım boşuna… bu şehir hıçkırır yatağında kendi başına… her gece küsüp yorgun düşlerime sarılıp sabırla büyüttüğüm aşktan yalanlarıma bir yenisini doğuruyorum sabahıma karşılayan güneş yakınca yaralarımın üstüne bağlanan kabuk düşmek için gün sayıyor tenimde unutulmaya yüz tutan yıldızsız bir gecede kimsenin görmediği bir sokak başında atıyor üstünden, kalan iz bahane tenimde çoğalan veda oluyor mağrur bakışıma gizleyip yolcu ettiğim… bu şehir üzülür kırılan kalemimden yazdığım şiirlere… ne yazarsam yazayım inandıramadığım hüznüm üstüne eklenen özlemimden sana kalan koca bir satırbaşı vardır şiirlerimde seninle başlayıp, seninle biten sonra birden bire değişen mevsim üşüten yağmurlara bırakır beni çarptığın kapıdan sarsılan baharlar yoktur artık ardından koştuğum yollara sis düşer sabahları beklediğim pencerem buz tutar geceleri her şey değişir birden bire yanan yüreğimden savrulan ateş yayılır şehre kuşlar yoktur, yıldızlar benden bihaber ses vermez çıplak ellerim birbirine vurduğunda tenim mor, dilimde dua yazılan son satır sana masa başında bu şehir sen yokken kül kokar geceleri… |
![]() |
![]() |
|