Bu Şehir Sen Yokken Gül Kokar Geceleri
 

Bu Şehir Sen Yokken Gül Kokar Geceleri


kapıları vurmasın kimse

çıkarmasın şu öfke kokan sesleri

korkudan sancısını artırmasın gidişlerin

elimde sıkıştırdığım bardağın izleri

tenime battıkça oturtmasın kanı

en incesinden tırnak içlerine yerleşir

yıka yıka çıkmayan nefretim

bölüşmesin yalnızlığımı ne olur

sen gidince…


bu şehir sen yokken ağlar geceleri…

karanlık çöker

çığlık çığlığa kuşlar kaçışır çatılardan

yıldızlar düşer yalnızlığımın üstüne

gül açar sabaha bakan yüzümde

ellerimi uzattığım yastıklarda

yine yalnızlık vardır/birkaç saç teline sarılı

a ğ l a m a m

bu gidişler ilk değil

gözyaşlarım boşuna…


bu şehir hıçkırır yatağında kendi başına…

her gece küsüp yorgun düşlerime sarılıp

sabırla büyüttüğüm aşktan yalanlarıma

bir yenisini doğuruyorum sabahıma

karşılayan güneş yakınca

yaralarımın üstüne bağlanan kabuk

düşmek için gün sayıyor tenimde

unutulmaya yüz tutan yıldızsız bir gecede

kimsenin görmediği bir sokak başında

atıyor üstünden, kalan iz bahane

tenimde çoğalan veda oluyor

mağrur bakışıma gizleyip yolcu ettiğim…


bu şehir üzülür kırılan kalemimden yazdığım şiirlere…

ne yazarsam yazayım inandıramadığım hüznüm

üstüne eklenen özlemimden sana kalan

koca bir satırbaşı vardır şiirlerimde

seninle başlayıp, seninle biten

sonra birden bire değişen mevsim

üşüten yağmurlara bırakır beni

çarptığın kapıdan sarsılan baharlar yoktur artık

ardından koştuğum yollara sis düşer sabahları

beklediğim pencerem buz tutar geceleri

her şey değişir birden bire

yanan yüreğimden savrulan ateş yayılır şehre

kuşlar yoktur, yıldızlar benden bihaber

ses vermez çıplak ellerim birbirine vurduğunda

tenim mor, dilimde dua

yazılan son satır sana masa başında


bu şehir sen yokken kül kokar geceleri…