Hazret-İ Hüseyin (Radıyallahü Anh)

Hazret-i Hüseyin (Radıyallahü Anh)



YÜZÜ ÇOK NÛRLU İDİ

Her sabah namâzını kıldırınca o Server,
Yüzünü, eshâbına döndürürdü her sefer

Eshâb Onu görünce, nûrlanırdı kalpleri
Hemen unuturlardı, üzüntü ve dertleri

Yine sabah namâzı kılınmıştı ki bir gün,
Dönmesini bekledi, sahâbe o Resûl’ün

Ve lâkin Resûlullah, eshâbına dönmeden,
“Hazret-i Alî” ile, çıktı bir şey demeden

Önce anlamadılar niçin gittiklerini
Bir miktar beklediler dönüp gelmelerini

Resûlullah, hazret-i Alî ile berâber,
“Hazret-i Fâtıma”nın hânesine gittiler

Buyurdu ki: (Yâ Alî, ben gireyim içeri
Sen kapıda bekle de, girmesin başka biri)

Zîrâ yeni doğmuştu torunları “Hüseyin”
Melekler, gurup gurup gelirdi tebrîk için

Allah'ın Sevgilisi geriye dönmeyince,
Mescitteki eshâbı, merak sardı iyice

Hazret-i “Ebû Bekir”, sonra “Ömer” ve “Osmân”,
Geldiler aynı eve, cümle eshâb birazdan

Resûl’den izin alıp, hep içeri girdiler
Ve “hazret-i Alî”yi tek tek tebrîk ettiler

Teşekkür ediyordu eshâba o da hemen
Çok sevinçli olduğu, belli idi yüzünden

İkinci torunları dünyâya gelmiş idi
Bu yüzden o Server de be gâyet sevinçliydi

Ve o gün, “Hüseyin”i alarak kucağına,
Ezân ve ikâmeti okudu kulağına

Sonra da seslendi ki: (Ey Hüseyin, bil ki sen,
Cennet çocuklarının seyyidisin şimdiden)

O Server çok severdi “hazret-i Hüseyin”i,
Söylerdi ara ara onu çok sevdiğini

Hazret-i “Hüseyin”in, çok nûr vardı yüzünde
Etrâf aydınlanırdı, gece yürüdüğünde


-alıntıdır-