Hazret-İ Hüseyin (Radıyallahü Anh)
 

Hazret-i Hüseyin (Radıyallahü Anh)



YÜZÜ ÇOK NÛRLU İDİ

Her sabah namâzını kıldırınca o Server,
Yüzünü, eshâbına döndürürdü her sefer.

Eshâb Onu görünce, nûrlanırdı kalpleri.
Hemen unuturlardı, üzüntü ve dertleri.

Yine sabah namâzı kılınmıştı ki bir gün,
Dönmesini bekledi, sahâbe o Resûl’ün.

Ve lâkin Resûlullah, eshâbına dönmeden,
“Hazret-i Alî” ile, çıktı bir şey demeden.

Önce anlamadılar niçin gittiklerini.
Bir miktar beklediler dönüp gelmelerini.

Resûlullah, hazret-i Alî ile berâber,
“Hazret-i Fâtıma”nın hânesine gittiler.

Buyurdu ki: (Yâ Alî, ben gireyim içeri.
Sen kapıda bekle de, girmesin başka biri.)

Zîrâ yeni doğmuştu torunları “Hüseyin”.
Melekler, gurup gurup gelirdi tebrîk için.

Allah'ın Sevgilisi geriye dönmeyince,
Mescitteki eshâbı, merak sardı iyice.

Hazret-i “Ebû Bekir”, sonra “Ömer” ve “Osmân”,
Geldiler aynı eve, cümle eshâb birazdan.

Resûl’den izin alıp, hep içeri girdiler.
Ve “hazret-i Alî”yi tek tek tebrîk ettiler.

Teşekkür ediyordu eshâba o da hemen.
Çok sevinçli olduğu, belli idi yüzünden.

İkinci torunları dünyâya gelmiş idi.
Bu yüzden o Server de be gâyet sevinçliydi.

Ve o gün, “Hüseyin”i alarak kucağına,
Ezân ve ikâmeti okudu kulağına.

Sonra da seslendi ki: (Ey Hüseyin, bil ki sen,
Cennet çocuklarının seyyidisin şimdiden.)

O Server çok severdi “hazret-i Hüseyin”i,
Söylerdi ara ara onu çok sevdiğini.

Hazret-i “Hüseyin”in, çok nûr vardı yüzünde.
Etrâf aydınlanırdı, gece yürüdüğünde.


-alıntıdır-