Ayrılık Bazen Ölümün Yarısıdır...

Etiketsiz bir hüzün;
belli belirsiz durgunluk var üzerimde
ve yüreğimde buruk bir acı
sebepsiz
ara ara gülümseyişim
kendimi kandırmamdan


Yüreğinin atmaya devam ettiğini farketmek
Ve hala her gün saydığın kaldırım taşlarını çiğnemek gibi
Her geçişte bakmayı ihmal etmediğin o pencereyi tekrar sanki karşında görmek gibi
Uzun zamandır hep taşıdığın bir hasretin birden bire sürpriz yaparak karşına çıkması ile alt üst olması gibi;herşey zihnimde dolaştı

Zaman gitmelerin bazen kalmak içinde olabileceğini öğretiyormuş insana

Ben en çok dik durduğumu sanmıştım oysa
En çok hak tanıdığımı direndiğimi dayandığımı zamana bıraktığımı
En çok herşeye rağmen "biz" dediğimiz şeyi korumaya çalıştığımı sanmışım


Şimdi ise kızıgınım ben ona buna şunaherşeyeherkesesayfalarca yazmak istiyorum saatlerce konuşmak
koşmak koşmak koşmak
nefesim kesilene kadar koşmak

Zaman ve mekan kavramını arkamızda kalanları yeni şeyler uğruna eskittiklerimizi tekrar sormadıklarımızı farketmek yeniden
Ve unutmak unutulması gerekenleri

Sorsan bir şimşekle gecenin karanlığının bir anlık dağılması gibi birbiri ardına sıralanır hatıralar
En güzelinden başlanır hemde
İlk gülüşten heycandan huzurdan kalbın göğüs kafesinde duramayışından
Sorsan anlatmaya sevmekten başlanır işte

Ama yetmiyor

Can candan parçalar ayırdığı vakit hatıraları sıralamak "unutmaya yetmiyor"
Eksilmeye yüzüne aynı gözlerle bakmaya sustuğunda dahi onu anlamaya yetmiyor
Ölümü özlüyorsun zamanlı-zamansız
çünkü samimigerçek bi o kalıyor

Çünkü kapıyı çarpıp hayatın yüzüne hep sığındığından kaçıyorsun bu defa
Kapıyı çarpıp sığınaksız olmaya kaçıyorsun
Seni koruyan elden üstünü örten elden ateşini ölçen elden

Yetermi tüm bunlar demiştim kendime?
Tüm bunlar kendindende kaçmaya yeter mi?



Ve aslında gidiyorum demekle kaçmakla bitmiyor çok şey onu anladım

Her gidiş bir kalışmış
aynı metro durağında son kez el sallanışları hiç görmemişim aslında
ve aslında ben o gün hiç veda niyetiyle çıkmamışım yola


zihnimde hala taptaze gülüşler
yanımda oturan bayanın elindeki meyveler hala çürümemiş mesela
ve arkada oturan çocuk da hiç büyümemiş
ve bunu maalesef bugün farkediyorum

afedersiniz
"farkedemediğim hepiniz"


-ALINTI-