Perdeyi Aç Hayatını Oyna...

Zaman nasıl da ilerliyor kendi bildik rotasında değil mi? Bir gün daha

sensiz bitti; bana aldırmadan Artık gözlerimden utanıyorsam bu yüzdendir
Gece Yine kendime kaldığım binlerce geceden biri Ve sağır duvarlarda
senin dalga dalga hayalin, gülümsemeleri karanlıkta yitip giden Bütün
aynalar kendiliğinden kırılmış; yalnızca sağır duvarlarda senin dalga dalga hayalin
Kimbilir kaçıncı kez sana seni ve kendimizi yazıyorum
Adına umut dediğimiz aldanışlar tortusu bazen yitse de, sevenler, gizli
bir umudu yine de taşırlarmış; yaşamı bıraktıkları yerden yeniden omuzlayıp
var olurlarmış; bugün bunu keşfettim Kendimi keşfettim sonunda
Artık farkına vardığın gibi, içimdeki yaşanmazlıkları gizleyerek
yardımcı oluyorum sana "Canım feda olsun!" dediğim insandan ne esirgeyebilirim ki?

Aşk, anlamlı paylaşımlar ve büyük dostluklar üzerine kurulunca, yaşam
boyu süren güzelikler üretiyor Bunun bir çok örneği vardır
Sen olmasan da, ben senin için varım; beklemekse, elimden ne gelir?
Günler böyle geçiyor Bütün bedenim darmadağın yerlere serpiliyor;
toparlayamıyorum Sensizlik iyice vuruyor bana
Bir ses beklemek senden Soluk beklemek Suskunluğun en acımasız
olduğu zamanlardayım Hiç bu kadar uzun susmadın sevdiğim Hiç bu kadar uzun gitmedin bilmediğim yerlere, gözlerimi götürmeden yanında
Sevmek, sonrasız bir eylem olabilir miydi sence? Aykırı bir yaşamsa aşk,
ben her bedele razıyım, anla bunu Senin uzaklıkların benim yakınlıklarım
olmuşsa ne gelir elden?
Yaşamın en büyük çelişkilerinin pençesinde gelişen bir aşkta sevinçler
aramak varmış, nereden bilirdim? Seni aramak varmış zamanın bir yerinde
çaresiz

Kelebeklerin tül kanatlarına yazdığım sevinçlerimi paylaşırken,
yaşanmazlıkları kendi payıma ayırıyordum
Bildin canım sevdiğim, bildin! Seveceksen, ben buyum
Yüzüme yansıyınca hayalin, avuçlarımla sıkıca kapatırdım yüzümü; kimseler
götürmesin diye seni benden Bu çocuk yanımı sevdin de, sarılmadın sımsıkı
Saçlarımı avuçlarında dalgalandırıp yüzüme aşkın kendisi olup gülümsemedin
Sevmedin
Düşünmeni istiyorum: Yüzyıl snra şimdi yaşayan insanların büyük kısmı
toprağa düşmüş olacak Ömür bu kadar sınırlayken, senle varolmayı ne çok
isterdim Ya şimdi?
Bir ses beklemek senden Soluk beklemek Sevdiğini söylemesen de olur
Sevilen kahrı takdir buyurmuşsa, sevene düşen, çaresiz boyun eğmektir,

İlk kez bu kadar çok üşüyorum İlk kez bu kadar çok vuruyorum kendime
Her yeni gün, yokluğunu farklı boyutlarıyla yaşatıyor bana
Direniş türküleri besteliyorum; duymuyorsun Hüzünlenmelerime
hep içerlersin de, yine de gelmiyorsun
Yaşama aldanıyorum bazen Bu, çok kısa sürüyor Sonra, varlığının
yokluğun kadar gerçek olduğunu farkediyorum Ben bunu öyle çok yaşıyorum ki Kendimi biraz toparlayabildiğim zamanlarda, yine bildiğin insan oluyorum
Bir kır çiçeğinin taç yaprağına "umut" yazıyorumNice soğuk gecelere direniyor da, bir sözünle kırılır diye korkuyorum
Lütfen kırma beni Öldür, bu can sana fedadır artık Ama kırma Umudun
patlamalarla azalıp tükendiği o en ince çizgide yokluğuna bırakma beni Ben
yalnızlığı sevdim, sensizliği değil
Sonucunu bir an için bile düşünmeden aldığın umudu geri ver; ben sana
bütün ömrümü adayacağım
Yaşamdan bedelini son aşamasına kadar ödeyerek hakettiğim ne kadar
alacağım varsa, hepsi senin olsun Sonrasızlıklarda seni aramak öyle zor ki
Gece Yine kendime kaldığım binlerce geceden bir gece Ve sağır
duvarlarda senin dalga dalga hayalin
Bir ses beklemek senden Soluk beklemek Ağlamaktan başka seçeneğim yok
bugün; yenildim sana En çok senin için, en çok sen böyle istedin diyedir,
yenildim sana
Beklediğim sendin oysa Hani kendi sıcaklığınla gelecektin sorulmaz
saatlerde, unuttun mu? Birden bire gelecektin, nedenini kimseler
bilmeyecekti
İçinde bir anı canlandığında, belki bir yıldızın ışıltısında birlikte
gülümseyeceğiz; geriye kalacak olan yalnızca bu! Önce sesimi unutacaksın,
sonra bana ilişkin bildiğin her şeyi
Ben geceleri sevmezdim belki, hayalin olmasa Gelmesen böyle kendiliğinden
Geceyi sen de seviyorsun Benzer geçmişler taşımanın doğal sonucu olarak
aynı eksende buluşuyoruz
Anımsıyor musun? Bir gece ne çok konuşmuştuk seninle Sen sürekli bir
şeyler anlatıyordun; birlikte gülüyorduk Ama, benim bir artım vardı: Sen ne
kadar tatlı olduğunun farkında bile değildin
Gece, neden yalnızlıktır çoğu zaman? Birçok insan için böyledir Benim
içinse, hayalini en çok yaşadığım zaman dilimidir
Her gece geliyorsun Ben seni yaşamın armağanı olarak karşılıyorum;
sımsıkı sarılıyoruz Gülümsüyorsun Görülmemiş güzellikte gülümsüyorsun
Hiç gitmeyeceğine inanmaya başlıyorum Sonra, bir ara yitiyorsunVe yine
geliyorsun İnanılmaz bir varlıksın Ne zaman düşünsem, sen Hayal de olsan,
sen
Aslında bütün hayaller "asıl" ne zaman anımsanırsa, hiç kırmazlar,
gelirler Sen başkasın yine de Bütün hayallerden güzelsin
Her geldiğinde, kendisinin başlı-başına armağan olduğu yetmiyormuş gibi,
umudu da armağan olarak getiriyor Yazık! Giderken geri götürüyor nedense?
Belki unutuyor Umuda ne kadar gereksinim duyduğumu unutuyor
Hiç düşündün mü sevdiğim? Hayaller neden hep giderler? Yalnızca hayal
oldukları için mi? Yoksa yine gelmenin sevincini yaşatmak için mi? Nedeni ne
olursa olsun, sen hep gel bana
Artık gitme, hiç gitme Biliyorum, hayaller hep giderler Yaşattığı
tadımlık kavuşmaları, aşkın ağırlığını bırakıp üstümüzde, giderler Ama
sen gitme Sen gidersen özlem kalır geriye Her defasında sensizlik vurulur
boynuma
Birdenbire yokluğuna kalırım Daha önce binlerce kez izlediğim bir film
yine sahneye konur Hiç şaşmadan aynı görüntüler yinelenir O zamanlarda,
yokluğun prangadır, taşıyamam
Sen olmayınca yaşamak ne için? Ve beklemek Seni getirmeyeceğine
inansam da, zamanın o müthiş anını beklemek Olur mu dersin?
Sever misin beni? Anca o zaman çok güçlü bir canlı olacağımı
biliyorsun
Şimdi, yokluğunla bedenimdeki bütün enerjiyi alıp götürüyorsun sanki Yaşama
ilişkin alışılmış işlerimi bile yapmakta zorlanıyorum
Bir tek gerçek için varım artık: Senin için