Allah’Tan Uzak Gündemler

Allah’tan Uzak Gündemler

Kitabi da uzagimiza koyduk Ta tozlanincaya kadar Tozlanip kabuk baglayincaya…
Korktuk kitaptan Hâlâ korkuyoruz Kelimelerin ürpertisine, gözlerini gözlerimize dikisine dayanamadik Kelimesiz, ruhsuz, cansiz, cemalsiz kaldik Cehaletimiz kemale erdi
Paraya pula taptik ALLAH’a kul olacaktik; kullara kul olduk Kitapla aramiz açildikça ALLAH’la aramiz açildi O, yirmi dört saat bizimle ilgileniyordu Bizse ALLAH’la ilgiyi kestikçe kestik ALLAH, gündemimizden eksileli, gayr adina ne varsa onlar doldu dolustu odalarimiza, ruhumuza…
Adimlarimiz, bakislarimiz, hanelerimiz menfaate ayarlandi/uyarlandi Firavun ölmüstü gerçi; ama “Firavun âdetleri”nden vazgeçemedik
Hürriyet bas kösede olmaliydi; vazgeçilmezimiz… Nice putlarin karsisinda el pençe divan durduk; adimlarimizi, yarinlarimizi verdik… Karsiliginda bir dilim ekmek alacaktik Ondan da olduk Hürriyeti çalininca sus pus olanlar; ekmegi azalinca sokaklara döküldü Zaten sokaklara dökülmeden döküldüydük
Düsünmeyen, okumayan, yazmayan insanlarin sesini sözünü kimseler duymaz Adam olmak okumakla baslar Hürriyet okumakla dalga dalga yayilir Amansiz düsmanlarin amansiz takipçisi okumaktir Okumak sirdir, sihirdir, berekettir Bizi denizlere, denizlerin sükûnetine birakacak nehirdir
Biz kelimeyi, kalemi, kitabi -dahasi- kalbimizi kaybettik Bu kayiplarin ortasinda ancak “sikayet” vardir Sonsuz sizlanislar, serzenisler vardir
Zannettik ki, okullar açmakla cehalet silinecekti Bir okul açmakla bin hapishane kapatacaktik! Heyhat! Okullarla beraber zindanlar çogaldi Ögrencilerimize “Hapishane Diplomasi” veriyormusuz meger!
Otobanlar, “iletisim” araçlari bizi, dünyayi birbirine baglayacakti! Dünya küçülecekti! Dünya büyüdü, öyle büyüdü ki… görüsemez, konusamaz, anlasamaz olduk Çok seyimiz vardi Ancak, ALLAH’la, kitapla barisik degildik Para, pul, çul, mal, mülk, kriz, çerez seyler nice seylerin önüne geçti Din; belli mekanlarda imis! Halbuki iman hayatin her anindaydi Dügünde, bayramda, ölümde… Bizse sikistigimizda, karanlikta, savasta, enkaz altinda çagirdik ALLAH’i Sonra isimize gücümüze yine daldik
Bahar gelirken hayretimizden çigliklar atmayi yine unuttuk Yine unuttuk Karac’oglan’in “Elif Elif yagar” dedigi kar seyrini Unuttuk aynanin karsisinda kendimizi bile seyretmeyi Ne titrek bir kelebegin, ne ürkek bir kusun farkindaydik Bakislarimiz krizin ta kendisiydi Yasadigimiz, ekonomik degil; imanî/insanî bir krizdi
Ne çok unuttuk öyle! Unuta unuta yasamalara alisirken savaslar, krizler vuruyordu bizi Saskinlikla akletmeleri de unuttuk Mesela, hicret etmisti Efendimiz aleyhisselatü vesselam
Bize ne oluyordu! Ya esir olacaktik ya hür Esaret bizim tanidigimiz degildi Madem ki her nefes bir ümitti… Hicret; tarihten, sözlüklerden çikip gözlerimizin içine bakarken elimizden tutmaliydi…
Bizi sürüklüyorlar; farkinda miyiz Her saat önümüze bir “gündem” atiyorlar Ve ruhlarimiz “geveze” oluyor; çok zikretmemiz gereken ölümü “ölümlerin içinde bile” hatirlamiyoruz Dünyevîlesmek baska ne ola ki… Bak; dünyanin gözyasini silemiyoruz Az da malimiz mülkümüz yok Yok da… “Bunca varlik var iken gitmez gönül darligi” diyor Yunus Simdi hicret zamani…


Ali Hakkoymaz