Bir Söz Vermişti Giderken!

Bir söz vermişti giderken; dönmeyecekti
Yokluğuna alışmışken, “Ben geldim” demeyecekti
Başka sözleri de oldu tutamadığı; çok büyük ve çok imkansız;
Asla başkasını sevmeyecekti!

Belki de öylesine çıkıvermişti ağzından
Söz vermesini istemedim hiç kimseden
Kulum kölem olmamalıydı sevdiğim,
Gidenle birlikte gitmiyordu sevdam!

Bir kere severdi yürek; vazgeçmek, pes etmek nedir bilmeden Hiç aceleci değildi; duygularını, karşısındakini tartarken; oysa, tez canlıydı sevenim; tez de döndü sözünden
Sohbeti çekilen sevdalardı aradığım; tükenmemeliydi sözcükler Sessizliği paylaşabilmek kadar önemliydi konuşmak Gevezeydi sevenim; çok şey söyledi giderken
Pek çok konuda beceriksizdim Isrardan hoşlanmadığımdan, ısrarcı da olmadım

Bir gece yarısı kapıdaydı sevdiğim; omuzları çökük, yüzü yere dönüktü Yana çevirdi başını; “Hoşça kal!” dedi sadece; çıkarken, “Sakın gitme!” demedim; her halinden belliydi gitmesi gerektiği
Engellemeye kalkmak, sadece geciktirirdi

Gerisi sessizlikti ve son kez sarılmamın engeliydi sevenime O gece, karanlığı örttüm üzerime; bir kağıda sıralanmıştı verdiği sözler, masanın üzerine bırakılmıştı giderken
Tekrar tekrar okudum sabaha kadar; nedense gülümsedim göz yaşlarım akarken
Ne dönmeyeceğine, ne bir başkasını sevmeyeceğine inandım
Ateşsiz hiçti pervane, etrafında dönmeli, kül olmalıydı er geç
O, aşksız yaşayamayanlardı; yenilenemeyince yenilerini aradı
Söz vermeden duramazdı ve tutamazdı nedense; bense, söz vermeyip tutanlardandım
Ayrı dünyalardan değildik aslında; uçurumların kıyısından seslenmedik birbirimize; o ulaşılmaz sansa da, ulaşılmaz değildim hiç kimse için
Göründüğünden daha basitti her şey; sevmiş ve tükenmiş; iki kelimeyle özetlenmiştik

İhtiyacım olmayan pek çok söz verdi giderken
Yokluğunu fırsat bildim; düşünmek, hissetmek, acı çekmek için
Hasretin, o kadar korkunç olmadığını fark ettim
Sevmek böyleydi işte; o gitti, biz bedelini ödedik
Ne pişman, ne şikayetçi değildim

Bir gün kapımdaydı yine; “döndüm” dedi telaşsız
Gözlerindeki pişmanlık ele verdi yüreğini; artık, daha parlak bir ışığı vardı
“Nasılsın” diye sorarken; ilgisi samimiydi
Tıpkı cevabım gibi:
“İyiyim” dedim gülümseyerek
"Hala aynı adamı seviyorum; ama, bir söz vermişti