Bir Ayrılık Mektubu

“Ey sevgili,

şimdi neresindeyiz bu aşk yolculuğunun Kaç durak kaldı inip ellerimizin ve yüreğimizin kenetleneceği zamana ya da bir masal kuşunun kanatlarında nereye kadar gider bu aşk, de bana” demeye yüzüm yok, senin de bir şey diyemeyeceğini biliyorum Sana kalsa o kuş hep mavilerde çırpardı kanatlarını Bunu biliyorum Ben de severim maviyi Elimden gelse her yeri maviye boyardım, bunu da sen biliyorsun

Ama olmadı

Bir aşkın böyle göz göre göre ölmesinde birinci dereceden suçluyum Bunu bilmek çok acıtıyor beni ve şu anda gözyaşlarım akarken yüreğimin derinliklerine, nerde yanlış yaptığımı soruyorum kendime

Niye böyle oldu, niye yetemedim sana ve aşkımıza, anlayabilmiş değilim aşkımız Hani bizi biz eden tılsımlı sözcük, tılsımını niye yitirdi böyle Oysa ona ne paha biçilmez elbiseler giydirmiştik yüreğimizin atlasından

Bunu, hayattan biraz daha uzaklaşmama bağlayabilirim; ama bu ne kadar doğru olur bilmiyorum O soğuk, yağmurlu, fırtınalı kış mevsimi yerini ılık bahar rüzgarlarına bırakırken hayata böyle seyirci gibi bakmamı da anlayabilmiş değilim Ne yaşadığımı bilmiyorum kısacası
Bu biraz kaytarma bir gerekçe oldu sanırım

Seni hayatıma katamadığım ne kadar da doğru ve sen ne kadar da haklısın yine Şöyle düşünüyorum: Hayata katılamayan biri, başkasını ne kadar katabilir ki kendi katılmadığı bir oyuna?!

Seni sevmek ne güzeldi oysa

Şimdi seninle yollarımızı ayırmak zorunda kalmamız yanıtsız soru bu işte
Bunun çok acıttığını biliyoruz artık ve bu acıyı taşıyacağız omzumuzda ömür boyu En azından ben kendi adıma taşıyacağımı söyleyebilirim Sen hep çalınmış bir bir zamanın parlayan güneşi gibi kalacaksın benim hayatımda Ben nasıl kalırım senin dünyanda bilmiyorum

Ben bu aşkı öldürdüm

Seni özlüyorum sadece, çok özlüyorum ve bu özlem giderek büyüyor

Mutlu değilim sevgili Biraz bencilce bulacaksın ama mutlu değilim Bunun sorumlusunun kendim olduğunu da biliyorum

Ben bu aşkı öldürdüm
Bütün suç benim
Şimdi zemheri ayazında yuvasız kalan kuşlar gibi ne yapacağımı bilemez bir haldeyim
Bu aşkı ben öldürdüm

Beni gözlerimin derinliğiyle hatırla bunlar sana yazılan son satırlar
Farzet ki bir fırtınaydım sokaklarında sessizce geldim geçtim hayatından

Yada bir yağmur oldum yavaş yavaş akan ıssız sokağında
Yorgun bedenimle koşarak geldiğim yüreğinden ağır ağır gidiyorum uzaklara

Resimlere bak
Mektubumla avun
Şarkılar tut
Kendinden vazgeç
Yastığına sarıl
Korkular tut
Dağılsın kalbin
Öl hatta orda
Lanetler yağdır
Beni hatırla


Beni bensizliğimle hatırla bunlar sana yazılan son satırlar
Sayfalarca mektup bıraktım sana
şiirler yazdım her gece çoğunu okutmadım
Sakladım günahını sevabını içimde
sessizce gittim

Beni ıssız gecelerde hatırla bunlar sana yazılan son satırlar…
Sana yaşanmış tüketilmemiş tonla geceler bıraktım

Sana en sessiz kahkahalar bıraktım içimde
Gülüşlerimi,iç çekişlerimi sevdalarımı ve son sesimi bıraktım
En güzel sözcükler okuyarak bırakıyorum sana gözlerine baka baka

Söylenmemiş cümlelerimi sakladım ıssız gecelerinin en derin köşelerine
Vedalar bıraktım dudaklarında

Her telefona sen çık
Her kapıya sen koş
Beni hatırla
Sen bir yerlerde, ben bir şehirde
Akşam olunca beni hatırla
Mektupları yak
Şarkılara küs
Hasretler giy
Depremler olsun üstüste sonra
Kahrından öl
Beni hatırla

Beni yokolmuş bir sevdada hatırla bunlar sana yazılan son satırlar
Kaybedilen zamanların yaşandığı anlamsız kelimeleri bıraktım sana sahil köşelerine
Bir vedanın ardına yazılabilecek en agır kelimeleri yazdım sana tüm hücrelerimde
Penceremin kenarındaki mutsuz bekleyişleri içimde hapsettiğim senliğinde
Sana olan hayallerimi ardıma hiç bakmadan avucuna bırakarak baktım gözlerine

Kaybolup gittim uzaklara Bir hayal oldum artık senin için
Sen uyandın ve ben coktan gittim

Ne ararsan bir masal içinde
Fazlasıyla bıraktım ardımda