Bu Masal Bizim Masalimiz Olsunnnn

**Prof. Dr. Sinsi** · 08-26-2012

Züleyha diyor ki içimdeki sevdaya “korkma taşımaktan”

Sevdanın büyüklüğünden incinme

Boynunu bükme serzenişte bir çocuk misali

Böylesine yeşerirken yaprakları

İçinde ilkokula giden beyaz yakalı çocuğun heyecanını taşırken

Yapma,, ezme içindeki sevdanın boynunu

Sana gelen tren vagonları sussun isterse

Sana yazdığım kelimeler,, silinsin kara tahtadan

Sevdamın sınırı yok ki benim

Önsözüne sen diye başladığım her harfi yazmışken içime

Kurmak zor değil “sen” diye başlayan bir şiiri

Sen ki,, nefes almaktan da öte gelen içime

Sen ki,, kanamalara neden vurduğum halde

Değişmeyen parmak izim

Duvarlarda yazılan her sözün baş harfi

İçimin en sessiz ama en bilindik senaryosu

Yani içimin sessiz sinemasısın sen

Yazgımın,, sana mat olmaya yeminler etmiş

Satranç masasıyım ben

Bir ayrılığın sevdayı büyüttüğü zaman dilimlerinde

Sorguluyor yüreğimdeki sesin anlamsızlığını,,

Züleyha “susma” diyor oysaki içime

Oysa susmak olmuşken dünyanın üç boyutu

Yazgımı sorguluyorum,,

Güneş batmak için dualar bırakıyorken tenime

Battıkça,, eski günahlarımızla “biz” oluyoruz yeniden

Sen tana kadar sabah

Ben tana kadar gece oluyorum; Züleyha’nın önünde

Ama isterdim ki gündönümünde de buluşsaydık

Tanrı şahidimiz olsaydı da

Geceden gündüze dönmek için tek ibadetim, seni düşünmek olsaydı

Sen aramıza tanrılar soksaydın o zaman

Öldürseydi eğer,,

Susacak mıydı kelimelerin?

Yahut sevdaları bir köleye hapsetseydi hemen

Ne değişecekti ki, gönül fikrinde?

Hiç!

Gölgelenmiş gözlerin varken dünya çeperinde

İzmir ne yapsın seni, alıp da koynuna

İzmir ne yapsın seni,

Bir okyanusa giderken gözlerin

Nasıl göstersin ruhunda üç rengi beslediğini

Yalan!

Kurulan tüm sevmeler

Sana söyleyeceğim olurdu,, böyle olmasaydı eğer;

Üç rengin de sen olduğunu mesela

Ama artık tek kelime bile yetmez,, bedenine işlenen lanete

08-26-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Bu Masal Bizim Masalimiz Olsunnnn Züleyha diyor ki içimdeki sevdaya “korkma taşımaktan” Sevdanın büyüklüğünden incinme Boynunu bükme serzenişte bir çocuk misali Böylesine yeşerirken yaprakları İçinde ilkokula giden beyaz yakalı çocuğun heyecanını taşırken Yapma,, ezme içindeki sevdanın boynunu Sana gelen tren vagonları sussun isterse Sana yazdığım kelimeler,, silinsin kara tahtadan Sevdamın sınırı yok ki benim Önsözüne sen diye başladığım her harfi yazmışken içime Kurmak zor değil “sen” diye başlayan bir şiiri Sen ki,, nefes almaktan da öte gelen içime Sen ki,, kanamalara neden vurduğum halde Değişmeyen parmak izim Duvarlarda yazılan her sözün baş harfi İçimin en sessiz ama en bilindik senaryosu Yani içimin sessiz sinemasısın sen Yazgımın,, sana mat olmaya yeminler etmiş Satranç masasıyım ben Bir ayrılığın sevdayı büyüttüğü zaman dilimlerinde Sorguluyor yüreğimdeki sesin anlamsızlığını,, Züleyha “susma” diyor oysaki içime Oysa susmak olmuşken dünyanın üç boyutu Yazgımı sorguluyorum,, Güneş batmak için dualar bırakıyorken tenime Battıkça,, eski günahlarımızla “biz” oluyoruz yeniden Sen tana kadar sabah Ben tana kadar gece oluyorum; Züleyha’nın önünde Ama isterdim ki gündönümünde de buluşsaydık Tanrı şahidimiz olsaydı da Geceden gündüze dönmek için tek ibadetim, seni düşünmek olsaydı Sen aramıza tanrılar soksaydın o zaman Öldürseydi eğer,, Susacak mıydı kelimelerin? Yahut sevdaları bir köleye hapsetseydi hemen Ne değişecekti ki, gönül fikrinde? Hiç! Gölgelenmiş gözlerin varken dünya çeperinde İzmir ne yapsın seni, alıp da koynuna İzmir ne yapsın seni, Bir okyanusa giderken gözlerin Nasıl göstersin ruhunda üç rengi beslediğini Yalan! Kurulan tüm sevmeler Sana söyleyeceğim olurdu,, böyle olmasaydı eğer; Üç rengin de sen olduğunu mesela Ama artık tek kelime bile yetmez,, bedenine işlenen lanete