Son İşığımı Da Kaybettim O Gece...

**Prof. Dr. Sinsi** · 08-24-2012

Bir ateşböceği gördüm dün gece

ışıldıyordu tüm parlaklığıyla, aydınlattı bir anda içimi …

o ateşböceğini gördüm bu geceölmüştü,, ışığıda sönmüştü

tutamadım gene her zaman hazırda bekleyen gözyaşlarımı

yine yalnız bırakmadı beni hıçkırıklarım …

nede güzeldi o küçük kalbiyle ışıldayan yaratık!

küçücüktü belki ama güneş kadar büyümüştü benim karanlık gecemde,

umut olmuştu aydınlattığı tek bir nokta bana

AMA YOKTU ARTIK

aynı ben gibi onun da ışığı sönmüştü

belkide kendim için ağlamıştım o gece

bana da biraz ışık verir sanmıştım

medet ummuştum,

kendine bile yetmese de umut bulmuştum

o parıldayan yeşilin büyüsünde

ama kaybettiğim tüm ışıklar gibi

onu da kaybetmiştim bu gece,

yine karanlık dünyama geri dönmüştüm

ama hiç bir zaman unutmadım onu

her gece karanlıkların içine biraz daha daldım

belki geri gelir, yeniden parlar geceme diye …

ama o da hayatımda yitip gidenlerin geri geldiği kadar

döndü bana…

ışığını göremedim bir daha hiç

hep hayalini kurdum sadece

tek gerçek olan ölümün inadına

hep rüyalarımda gördüm o ateşböceğini

her seferinde beni geldiği yerlere götürdü

ailesinin arkadaşlarının yanına …

ne kadar kalabalık mutlu ve parlaktılar!

ama ölürken çok yalnızdı, hiçbiri yoktu yanında

benim şu anda olduğum gibi

işte o an anladım

o da benim gibi yalnız kalmıştı,

belki benim kadar dertliydi

gözyaşlarım gene yanıltmadı beni

böyle anlarımdaki tek dostumdular ne de olsa!

süzülüverdiler yanaklarımdan…

yıllardır aşındırdıkları o yoldan …

sonra kendime acımaya başladım ümitsizce

kendi sonumu görmüştüm o ateşböceğinde

ama bir fark vardı aramızda

son günlerimde bir ben bile olamayacaktı belki yanımda

Terkedilmişliğin Hüznü

Yalnızlığın Hazin Yüzü

İçimde Burukluğu Var Güzün

Gözlerim Dalgın

Hüznüm Yorgun

Düşlerim Solgun

Sesimi Duyan Yok

Bu Çığlıklar Boşa

Kimse Duymuyor Haykırışlarımı

Kelimelerim Suskun

Benim Neyime Ki Çığlıklar

Bana Suskunluklar Gerek

08-24-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Son İşığımı Da Kaybettim O Gece... Bir ateşböceği gördüm dün gece ışıldıyordu tüm parlaklığıyla, aydınlattı bir anda içimi … o ateşböceğini gördüm bu geceölmüştü,, ışığıda sönmüştü tutamadım gene her zaman hazırda bekleyen gözyaşlarımı yine yalnız bırakmadı beni hıçkırıklarım … nede güzeldi o küçük kalbiyle ışıldayan yaratık! küçücüktü belki ama güneş kadar büyümüştü benim karanlık gecemde, umut olmuştu aydınlattığı tek bir nokta bana AMA YOKTU ARTIK aynı ben gibi onun da ışığı sönmüştü belkide kendim için ağlamıştım o gece bana da biraz ışık verir sanmıştım medet ummuştum, kendine bile yetmese de umut bulmuştum o parıldayan yeşilin büyüsünde ama kaybettiğim tüm ışıklar gibi onu da kaybetmiştim bu gece, yine karanlık dünyama geri dönmüştüm ama hiç bir zaman unutmadım onu her gece karanlıkların içine biraz daha daldım belki geri gelir, yeniden parlar geceme diye … ama o da hayatımda yitip gidenlerin geri geldiği kadar döndü bana… ışığını göremedim bir daha hiç hep hayalini kurdum sadece tek gerçek olan ölümün inadına hep rüyalarımda gördüm o ateşböceğini her seferinde beni geldiği yerlere götürdü ailesinin arkadaşlarının yanına … ne kadar kalabalık mutlu ve parlaktılar! ama ölürken çok yalnızdı, hiçbiri yoktu yanında benim şu anda olduğum gibi işte o an anladım o da benim gibi yalnız kalmıştı, belki benim kadar dertliydi gözyaşlarım gene yanıltmadı beni böyle anlarımdaki tek dostumdular ne de olsa! süzülüverdiler yanaklarımdan… yıllardır aşındırdıkları o yoldan … sonra kendime acımaya başladım ümitsizce kendi sonumu görmüştüm o ateşböceğinde ama bir fark vardı aramızda son günlerimde bir ben bile olamayacaktı belki yanımda Terkedilmişliğin Hüznü Yalnızlığın Hazin Yüzü İçimde Burukluğu Var Güzün Gözlerim Dalgın Hüznüm Yorgun Düşlerim Solgun Sesimi Duyan Yok Bu Çığlıklar Boşa Kimse Duymuyor Haykırışlarımı Kelimelerim Suskun Benim Neyime Ki Çığlıklar Bana Suskunluklar Gerek