Son İşığımı Da Kaybettim O Gece...
 

Bir ateşböceği gördüm dün gece.

ışıldıyordu tüm parlaklığıyla, aydınlattı bir anda içimi …

o ateşböceğini gördüm bu geceölmüştü,, ışığıda sönmüştü.

tutamadım gene her zaman hazırda bekleyen gözyaşlarımı

yine yalnız bırakmadı beni hıçkırıklarım ….

nede güzeldi o küçük kalbiyle ışıldayan yaratık!

küçücüktü belki ama güneş kadar büyümüştü benim karanlık gecemde,

umut olmuştu aydınlattığı tek bir nokta bana.

AMA YOKTU ARTIK..

aynı ben gibi onun da ışığı sönmüştü...

belkide kendim için ağlamıştım o gece.

bana da biraz ışık verir sanmıştım

medet ummuştum,

kendine bile yetmese de umut bulmuştum

o parıldayan yeşilin büyüsünde.

ama kaybettiğim tüm ışıklar gibi

onu da kaybetmiştim bu gece,

yine karanlık dünyama geri dönmüştüm.

ama hiç bir zaman unutmadım onu

her gece karanlıkların içine biraz daha daldım

belki geri gelir, yeniden parlar geceme diye …

ama o da hayatımda yitip gidenlerin geri geldiği kadar

döndü bana…

ışığını göremedim bir daha hiç.

hep hayalini kurdum sadece

tek gerçek olan ölümün inadına

hep rüyalarımda gördüm o ateşböceğini.

her seferinde beni geldiği yerlere götürdü

ailesinin arkadaşlarının yanına …

ne kadar kalabalık mutlu ve parlaktılar!

ama ölürken çok yalnızdı, hiçbiri yoktu yanında

benim şu anda olduğum gibi.

işte o an anladım.

o da benim gibi yalnız kalmıştı,

belki benim kadar dertliydi.

gözyaşlarım gene yanıltmadı beni

böyle anlarımdaki tek dostumdular ne de olsa!

süzülüverdiler yanaklarımdan…

yıllardır aşındırdıkları o yoldan …

sonra kendime acımaya başladım ümitsizce

kendi sonumu görmüştüm o ateşböceğinde

ama bir fark vardı aramızda.

son günlerimde bir ben bile olamayacaktı belki yanımda


Terkedilmişliğin Hüznü

Yalnızlığın Hazin Yüzü

İçimde Burukluğu Var Güzün

Gözlerim Dalgın

Hüznüm Yorgun

Düşlerim Solgun

Sesimi Duyan Yok

Bu Çığlıklar Boşa

Kimse Duymuyor Haykırışlarımı

Kelimelerim Suskun

Benim Neyime Ki Çığlıklar

Bana Suskunluklar Gerek