Rabbin Sana Bir Dua Kadar Yakın

**Prof. Dr. Sinsi** · 08-06-2012

Rabbin Sana Bir DUA Kadar Yakın

Rabbin senden ille de dilekçe yazmanı istemez

Derdini anlatamamaktan yakınıyorsun

Sesini duyuramamak canını yakıyor

Varlığını hiçe sayanlara içerliyorsun

Anlaşılmamak yüreğini kanatıyor

Seni sen söylemeden anlayan bir dostun olsaydı,ne çok sevinirdin

Yüreğini senin göğsüne koyan yaratıcın yüreğinden geçenleri bildiğini bildiriyor sana

Sen dile getirmesen de,içini oyan sızıları,ruhunu kemiren pişmanlıkları açık bir söz gibi duyuyor

Diyor ki,başkalarından sakladığını bildiğim gibi,kendinden sakladığını bile biliyorum

Seni en çok O anlıyor

Sesini bir yükselt de öyle konuşalım,demiyor

Bir dilekçe yaz da,sonra değerlendirelim demiyor

Haşa ki rabbin kırtasiye delisi bir bürokrat değil

Üç adet pul,resmi mühür ve imza istemiyor senden

Seninle ilişkisi bir güven ilişkisi

Kuşkular,önyargılar,güvensizlikler üzerine kurulu insan ilişkileri gibi değil rabbin ilişkisi

O sana güveniyor,senin özüne koyduğu prensiplerin yüreğini göğe yönelteceğine itimadı var

Hatta,ilk defa insanı yaratacağı zaman,melekler ’yeryüzünde fesat çıkarıp kan dökecek birini mi yaratacaksın?’

dediklerinde ’sizin bilmediğinizi ben bilirim’diyerek insana olan güvenini apaçık ortaya koymuştu

Evet,rabbin kırtasiyeci değildir

Detayı önemser ama detaycı değildir

Ceviz kabuğunu en az içi kadar önemser fakat kabuğun yenmediğini sonsuz bilgisiyle bilir

Sana bir dua kadar yakın O

Bir dilek kadar yakınİçinde sözler tutuşunca,sözler ağza doluşunca,seni aracısız dinleyendir O

Nisyandan aldın beni, isyanda bırakma Rabbim!

Bağışla beni Rabbim, tevekkülden başkası gelmiyor elimden
Başkası yok elimde
Şimdi elimden gelenlerin hepsi senin "El"inde
Bağışla beni, göremedim
Göremedim, nice *****n karnında nice karanlıklar içindeyken gün yüzüne çıkardığını bebelerin yüzünü
Unuttum, çocuk tebessümlerini nice belirsizliklerden alıp güneşe erdirdiğini,
Bilemedim, yüreğimizi yokluğun dehlizlerinden aşırıp aşkın vadisine eriştirdiğini
Göremedim, her sabah yerin sükûnetini odamda ekmek gibi sımsıcak hazır ettiğini
Her akşam yastıkta unuttuğum bedenimi sabah yeniden yanıma verdiğini göremedim
Beni her sabah ihya ettiğini, bedenimi her an zaaflardan çıkardığını, varlığını her an yokluktan geri getirdiğini göremedim
Göremedim Rabbim her günü ödünç verdiğini
Göremedim, bağışla beni
Fakat, şimdi gördüklerim gösterdi bana hepsini
Geç kaldım görmekte
Tebessümü beton yığınları arasında sönen bebeler gördümse de, biliyorum Senin El’nde şimdi hepsi ve sonsuz tebessümler verdin herbirine
Sevinci soğuk topraklarda boğulmuş çocuklar gördümse de, biliyorum Senin Rahmetinin kucağında hepsi ve bitmez sevinçler bağışladın herbirine
Ümitleri bir apansız sarsıntıyla yıkılan insanları gördümse de, biliyorum Senin Şefkatinin ikliminde âsûde ve mutlu her biri
Bağışla beni Rabbim, unuttum, nisyanda kaldım
Hatırlamadım verdiğini ve var kıldığını
Elimden alınca verdiğini ve yokluğa yuvarladığında varlığımı
Hatırladım ve ama geç hatırladım
Gördüm, ama güç gördüm, acıyla gördüm
Varlıkta kör oldum, yoklukta gördüm
Bollukta unuttum, darlıkta hatırladım
Affet beni Rabbim, bari, yoklukta Sana vardım
Hiç olmazsa, hiçlikte seni andım
Şimdi, bir tevekkül var elimde
Başka herşey düştü, herşey yokluğa döküldü
Hatırladım, elimdekiler de, ellerim de Senin Elinde
Şimdi, dua sığıyor sadece avuçlarıma
Sadece yakarış yakışıyor yakama
Gözlerim müjdeni gözlüyor uzaktan
Gönlüm hiç bitmez tesellini özlüyor
Sen ki, unutmaktan alıkoydun, nisyandan kurtardın beni Rabbim
Şimdi isyandan koru beni Rabbim
İsyandan koru beni, isyandan koru beni, isyandan koru beni
Ve lûtfet ki, avuçlarında teselliden ötesi yok
Affet ki, elimde duâdan başkası yok

Ayaklarına zincirler takılmışElleri kelepçeli Ve arkasından sürekli itilmekteBelli bir istikamete doğru hem gidiyor, hemde bağırıyor: ’Gitmem ben o beldeye! O şehre inanmıyorum!’
Yanına bir görevli geliyor ve kulağına şunları fısıldıyor: ’Bu yol o menzile çıkar Ama sen bilirsin, ister inana inana git, ister inanmaya inanmaya Tercih tamamen sana ait!
İsteğine bağlı olmayan işlerde, her insan: mahkum!
Her an nefes alıyor: Havaya esir
Ne ciğerlerine el atabiliyor, nede yıldızlara: Elleri bağlı
Yer çekimiyle arza rapt edilmiş: Kaçmaktan mahkum
Ve nihayet, dünya onu kabre ***ürüyor: Gitmeye mecbur
Bir asi mahkum kalkıyor, ’ ben gitmem’ diyor ’Ahirete inanmıyorum ’ diyor Bilmiyor ki, inanmamak ahirete gitmeye değil, cennete girmeye mani

*

08-06-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Rabbin Sana Bir Dua Kadar Yakın Rabbin Sana Bir DUA Kadar Yakın Rabbin senden ille de dilekçe yazmanı istemez Derdini anlatamamaktan yakınıyorsun Sesini duyuramamak canını yakıyor Varlığını hiçe sayanlara içerliyorsun Anlaşılmamak yüreğini kanatıyorSeni sen söylemeden anlayan bir dostun olsaydı,ne çok sevinirdin Yüreğini senin göğsüne koyan yaratıcın yüreğinden geçenleri bildiğini bildiriyor sana Sen dile getirmesen de,içini oyan sızıları,ruhunu kemiren pişmanlıkları açık bir söz gibi duyuyor Diyor ki,başkalarından sakladığını bildiğim gibi,kendinden sakladığını bile biliyorum Seni en çok O anlıyor Sesini bir yükselt de öyle konuşalım,demiyor Bir dilekçe yaz da,sonra değerlendirelim demiyor Haşa ki rabbin kırtasiye delisi bir bürokrat değil Üç adet pul,resmi mühür ve imza istemiyor senden Seninle ilişkisi bir güven ilişkisi Kuşkular,önyargılar,güvensizlikler üzerine kurulu insan ilişkileri gibi değil rabbin ilişkisi O sana güveniyor,senin özüne koyduğu prensiplerin yüreğini göğe yönelteceğine itimadı var Hatta,ilk defa insanı yaratacağı zaman,melekler ’yeryüzünde fesat çıkarıp kan dökecek birini mi yaratacaksın?’dediklerinde ’sizin bilmediğinizi ben bilirim’diyerek insana olan güvenini apaçık ortaya koymuştu Evet,rabbin kırtasiyeci değildirDetayı önemser ama detaycı değildir Ceviz kabuğunu en az içi kadar önemser fakat kabuğun yenmediğini sonsuz bilgisiyle bilir Sana bir dua kadar yakın O Bir dilek kadar yakınİçinde sözler tutuşunca,sözler ağza doluşunca,seni aracısız dinleyendir O Nisyandan aldın beni, isyanda bırakma Rabbim! Bağışla beni Rabbim, tevekkülden başkası gelmiyor elimden Başkası yok elimde Şimdi elimden gelenlerin hepsi senin "El"inde Bağışla beni, göremedim Göremedim, nice ***n karnında nice karanlıklar içindeyken gün yüzüne çıkardığını bebelerin yüzünü Unuttum, çocuk tebessümlerini nice belirsizliklerden alıp güneşe erdirdiğini, Bilemedim, yüreğimizi yokluğun dehlizlerinden aşırıp aşkın vadisine eriştirdiğini Göremedim, her sabah yerin sükûnetini odamda ekmek gibi sımsıcak hazır ettiğini Her akşam yastıkta unuttuğum bedenimi sabah yeniden yanıma verdiğini göremedim Beni her sabah ihya ettiğini, bedenimi her an zaaflardan çıkardığını, varlığını her an yokluktan geri getirdiğini göremedim Göremedim Rabbim her günü ödünç verdiğini Göremedim, bağışla beni Fakat, şimdi gördüklerim gösterdi bana hepsini Geç kaldım görmekte Tebessümü beton yığınları arasında sönen bebeler gördümse de, biliyorum Senin El’nde şimdi hepsi ve sonsuz tebessümler verdin herbirine Sevinci soğuk topraklarda boğulmuş çocuklar gördümse de, biliyorum Senin Rahmetinin kucağında hepsi ve bitmez sevinçler bağışladın herbirine Ümitleri bir apansız sarsıntıyla yıkılan insanları gördümse de, biliyorum Senin Şefkatinin ikliminde âsûde ve mutlu her biri Bağışla beni Rabbim, unuttum, nisyanda kaldım Hatırlamadım verdiğini ve var kıldığını Elimden alınca verdiğini ve yokluğa yuvarladığında varlığımı Hatırladım ve ama geç hatırladım Gördüm, ama güç gördüm, acıyla gördüm Varlıkta kör oldum, yoklukta gördüm Bollukta unuttum, darlıkta hatırladım Affet beni Rabbim, bari, yoklukta Sana vardım Hiç olmazsa, hiçlikte seni andım Şimdi, bir tevekkül var elimde Başka herşey düştü, herşey yokluğa döküldü Hatırladım, elimdekiler de, ellerim de Senin Elinde Şimdi, dua sığıyor sadece avuçlarıma Sadece yakarış yakışıyor yakama Gözlerim müjdeni gözlüyor uzaktan Gönlüm hiç bitmez tesellini özlüyor Sen ki, unutmaktan alıkoydun, nisyandan kurtardın beni Rabbim Şimdi isyandan koru beni Rabbim İsyandan koru beni, isyandan koru beni, isyandan koru beni Ve lûtfet ki, avuçlarında teselliden ötesi yok Affet ki, elimde duâdan başkası yok Ayaklarına zincirler takılmışElleri kelepçeli Ve arkasından sürekli itilmekteBelli bir istikamete doğru hem gidiyor, hemde bağırıyor: ’Gitmem ben o beldeye! O şehre inanmıyorum!’ Yanına bir görevli geliyor ve kulağına şunları fısıldıyor: ’Bu yol o menzile çıkar Ama sen bilirsin, ister inana inana git, ister inanmaya inanmaya Tercih tamamen sana ait! İsteğine bağlı olmayan işlerde, her insan: mahkum! Her an nefes alıyor: Havaya esir Ne ciğerlerine el atabiliyor, nede yıldızlara: Elleri bağlı Yer çekimiyle arza rapt edilmiş: Kaçmaktan mahkum Ve nihayet, dünya onu kabre *ürüyor: Gitmeye mecbur Bir asi mahkum kalkıyor, ’ ben gitmem’ diyor ’Ahirete inanmıyorum ’ diyor Bilmiyor ki, inanmamak ahirete gitmeye değil, cennete girmeye mani *