Kısa Öyküler

**Prof. Dr. Sinsi** · 07-28-2012

Kısa Öyküler

Öykü Örnekleri

BİR ÖYKÜ

Kaba saba, soluk, yıpranmış giysiler içindeki yaşlı çift, Boston treninden inip

utangaç bir tavırla rektör'ün bürosundan içeri girer girmez, sekreter masasından

fırlayarak önlerini kesti

Öyle ya, bunlar gibi ne idüğü belirsiz taşralıların

Harvard gibi üniversitede ne işleri olabilirdi?

Adam, yavaşça rektörü görmek istediklerini söyledi

İşte bu imkansızdı

Rektörün o gün onlara ayıracak saniyesi yoktu

Yaşlı kadın, çekingen bir tavırla; "Bekleriz" diye mırıldandı

Nasıl olsa bir süre sonra sıkılıp gideceklerdi

Sekreter sesini çıkarmadan

masasına döndü

Saatler geçti, yaşlı çift pes etmedi

Sonunda sekreter,

dayanamayarak yerinden kalktı

"Sadece birkaç dakika görüşseniz, yoksa

gidecekleri yok" diyerek rektörü iknaya çalıştı

Anlaşılan çare yoktu

Genç rektör, isteksiz bir biçimde kapıyı açtı

Sekreterin anlattığı tablo içini

bulandırmıştı

Zaten taşralılardan, kaba saba köylülerden nefret ederdi

Onun gibi bir adamın ofisine gelmeye cesaret etmek, olacak şey miydi bu?

Suratı asılmış, sinirleri gerilmişti

Yaşlı kadın hemen söze başladı

Harvard'da okuyan oğullarını bir yıl önce

bir kazada kabetmişlerdi

Oğulları, burada öyle mutlu olmuştu ki, onun

anısına okul sınırları içinde bir yere, bir anıt dikmek istiyorlardı

Rektör, bu dokunaklı öyküden duygulanmak yerine öfkelendi

"Madam"

dedi, sert bir sesle, "Biz Harvard'da okuyan ve sonra ölen herkes için

bir anıt dikecek olsak, burası mezarlığa döner

"

"Hayır, hayır" diyerek haykırdı yaşlı kadın

"Anıt değil

Belki, Harvard'a

bir bina yaptırabiliriz"

Rektör, yıpranmış giysilere nefret dolu bir nazar

fırlatarak, "Bina mı?" diyerek tekrarladı, "Siz bir binanın kaça mal olduğunu

biliyor musunuz? Sadece son yaptığımız bölüm yedi buçuk milyon dolardan

fazlasına çıktı

"

Tartışmayı noktaladığını düşünüyordu

Artık bu ihtiyar bunaklardan

kurtulabilirdi

Yaşlı kadın, sessizce kocasına döndü: "Üniversite

inşaatına başlamak için gereken para bu muymuş? Peki, biz niçin

kendi üniversitemizi kurmuyoruz, o halde?"

Rektör'ün yüzü karmakarışıktı

Yaşlı adam başıyla onayladı

Bay ve bayan Leland Stanford dışarı çıktılar

Doğu California'ya,

Palo Alto'ya geldiler

Ve Harvard'ın artık umursamadığı oğulları için

onun adını ebediyyen yaşatacak üniversiteyi kurdular

Amerika'nın en önemli üniversitelerinden birini STANFORD'u

=========

Ayağınıza kadar gelip, sizinle görüşmek isteyen insanlara,

yaklaşmadan önce bir kez daha düşünmeniz dileğiyle

Kelebeğin Hikayesi

Bir gün, kırlarda gezintiye çıkan bir adam, kenara oturduğu otlardan birinin dalında , küçük bir kozanın varlığını fark etti

Koza ha açıldı ha açılacak gibiydi

Adam , bunun bir kelebek kozası olduğunu tahmin ediyordu

Böyle bir fırsat bir daha ele geçmez diye düşündü; ve bir kelebeğin dünya yüzü gördüğü ilk dakikalara şahit olmak istedi

Dakikalar dakikaları kovaladı , saatler geçmeye başladı , ama henüz kelebeğin küçük bedeni o delikten çıkmadı

Sanki , kelebeğin dışarı çıkmak için çaba harcamaktan vazgeçmiş olabileceğini düşündü

Sanki kelebek elinden gelen her şeyi yapmış da , artık yapabileceği bir şey kalmamış gibi geldi ona

Bu yüzden , kelebeğe yardımcı olmaya karar verdi: cebindeki küçük çakıyı çıkarıp kozadaki deliği bir cerrah titizliğiyle büyütmeye başladı

Böylece , bir-iki dakika içinde kelebek kolayca dışarı çıkıverdi

Fakat bedeni kuru ve küçücük , kanatları buruş buruştu

Adam kelebeği izlemeye devam etti; çünkü kanatlarının her an açılıp genişleyeceğini ve narin bedenini taşıyacak kadar güçleneceğini umuyordu

Ama bunlardan hiçbiri olmadı

Kelebek , hayatinin geri kalanını , kurumuş bir beden ve buruşmuş kanatlarla yerde sürünerek geçirdi

Ne kadar denese de , asla uçamadı

Adamın bütün iyi niyetine ve yardımseverliğine rağmen anlayamadığı şey , kozanın kisitlayiciliginin ve buna karşılık kelebeğin daracık bir delikten dışarı çıkmak için gereken çabanın , Allah’ın kelebeğin bedenindeki sıvıyı onun kanatlarına göndermek ve bu sayede kozanın kisitlayiciligindan kurtulduğu anda onun uçmasını sağlamak için seçtiği bir yol olduğuydu

Bu gerçeği öğrendiğinde , hayat boyu unutamayacağı bir şey de öğrenmişti: Bazen , hayatta tam olarak ihtiyaç duyduğumuz şey , çabalardır

Eğer Allah , hayatta herhangi bir çaba olmadan ilerlememize izin verseydi , o zaman , bir anlamda sakat kalırdık

Olabileceğimiz kadar güçlenemezdik o zaman

Ve asla uçamazdık

**Prof. Dr. Sinsi** · 07-28-2012

BIRAKIP DA GİDENE

Burnu bir karış havada, gözü
yükseklerdeydi ben onu sevdiğimde

Hele hele benim aşkımı
yerden yere vurup,
nasıl kırmıştı kalbimi zalim

Dudaklarından dökülen acı sözleri;
öyle ki, bugün bile unutamadım

Ne tebessümdü o , zehirden beter

Her olayda içim paramparça,
gözlerim ağlamaktan kıpkırmızı olurdu

Yorgun düşerdim onsuz geçen,
onunla dolu, koyu siyah gecelerden

Pişmanlıktan kendime lanetler eder,
sevgimi söylediğim günü düşündükçe,
kaleme sarılıp yazardım ona nefretin
aşkla kucaklaştığı o uzun mısralarımı

Derdim ki; alın yazımdı,
onbeşimin çocuksu aşkıydı

Nasıl da gülerdi canı istedi mi

En anlamlı bakışlarıyla önce ümitlendirir,
ardından bir uçurumun kenarına
yapayalnız bırakır giderdi

Ben çaresiz, ben yorgun,
ben bıkkın bu sevdadan

Ah bilirdi o insafsız,
diri diri yanardım o böyle yaptıkça

Şubatın buz gibi kasvetli soğuğunda;
onda ne bulduğumu bugün bile bilemem

Ama o günlerde hayatımın amacı,
varolma gibi gelirdi bana

Çocukluk mu, yoksa gençliğimin
safça tutkusu muydu bu
kölesiye bağlanış,
içten içe kopan fırtınalar,
bu delice yakarış?
Kimbilir, belki de
sevilmeye muhtaç bir kalbin
bitmek bilmeyen kaprisi

Ondan hiçbir şey istememiştim

Sadece sevgi

Evet, şimdi yıllar sonra ben,
onu düşünüyorum ilk defa
kucağımda resimler, hatıralarla

Hava yine soğuk, yine kasvetli
gözleri gözlerimde yine
sevgi, derin yüreğimde

Unuttum sanırdım, meğer aldanmışım,
ağladım saatlerce

Bu onun "ölüm yıldönümü"dür

17'sinde toprakla kucaklaşan,
o zalimin hikayesidir anlatılan

Bir melodidir kırık, umutsuz

Doldururken sensizlik o an odayı
gönlüm hala boş, kafam yine dumanlı

Bir feryat yankılanmıştı acı dolu
tam 15 yıl önce bugün bomboş kırlarda

Deli gibi koştum sınıfa, sırası boştu

Benim kadar çaresizdi her köşe

Kendi kendime konuşarak
yaklaştım sırasına;
"Sen ölemezsin; canımsın, sevgimsin, emelimsin
Dileğince nefret et, alay et duygularımla Kızmam sana
Ama ne olur bir yalan olsun, acı bir şaka

Evet, evet beni üzmek için yapıyorsun

Herşeyini özledim

Allahım son defa göreyim yeter bana"
Bu sensiz yakarış defalarca sürmüştü
ta ki, ölümün o sinsi kokusunu
içimde duyana kadar

Hıçkıra hıçkıra ağladım,
sıraya kazıdığın ismini öptüm

Sonra, ona ait birşeyler bulmak için
aradım her köşeyi

Yalnızca buruşturulmuş bir sayfa,
rengi solmuş

Yazı, onun yazısı

Bir mektuptu, özenilerek yazılmış,
belki de çok emek verilmiş her satırına

Çok şaşırdım, mektup bana hitabendi

Korkakça, kaybolmasından korkarak,
acıyla okudum her cümleyi
kalbimde büyüyen bir özlemle

Hele hele o ilk satırı

Öyle ki, bugün bile unutamam,
okudukça ağlarım

"İnsan sevdiğini yerden yere vururmuş
bir tanem, AFFET BENİ !!!

"

07-28-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Kısa Öyküler Kısa Öyküler Öykü Örnekleri BİR ÖYKÜ Kaba saba, soluk, yıpranmış giysiler içindeki yaşlı çift, Boston treninden inip utangaç bir tavırla rektör'ün bürosundan içeri girer girmez, sekreter masasından fırlayarak önlerini kesti Öyle ya, bunlar gibi ne idüğü belirsiz taşralıların Harvard gibi üniversitede ne işleri olabilirdi? Adam, yavaşça rektörü görmek istediklerini söyledi İşte bu imkansızdı Rektörün o gün onlara ayıracak saniyesi yoktu Yaşlı kadın, çekingen bir tavırla; "Bekleriz" diye mırıldandı Nasıl olsa bir süre sonra sıkılıp gideceklerdi Sekreter sesini çıkarmadan masasına döndü Saatler geçti, yaşlı çift pes etmedi Sonunda sekreter, dayanamayarak yerinden kalktı "Sadece birkaç dakika görüşseniz, yoksa gidecekleri yok" diyerek rektörü iknaya çalıştı Anlaşılan çare yoktu Genç rektör, isteksiz bir biçimde kapıyı açtı Sekreterin anlattığı tablo içini bulandırmıştı Zaten taşralılardan, kaba saba köylülerden nefret ederdi Onun gibi bir adamın ofisine gelmeye cesaret etmek, olacak şey miydi bu? Suratı asılmış, sinirleri gerilmişti Yaşlı kadın hemen söze başladı Harvard'da okuyan oğullarını bir yıl önce bir kazada kabetmişlerdi Oğulları, burada öyle mutlu olmuştu ki, onun anısına okul sınırları içinde bir yere, bir anıt dikmek istiyorlardı Rektör, bu dokunaklı öyküden duygulanmak yerine öfkelendi "Madam" dedi, sert bir sesle, "Biz Harvard'da okuyan ve sonra ölen herkes için bir anıt dikecek olsak, burası mezarlığa döner" "Hayır, hayır" diyerek haykırdı yaşlı kadın "Anıt değil Belki, Harvard'a bir bina yaptırabiliriz" Rektör, yıpranmış giysilere nefret dolu bir nazar fırlatarak, "Bina mı?" diyerek tekrarladı, "Siz bir binanın kaça mal olduğunu biliyor musunuz? Sadece son yaptığımız bölüm yedi buçuk milyon dolardan fazlasına çıktı" Tartışmayı noktaladığını düşünüyordu Artık bu ihtiyar bunaklardan kurtulabilirdi Yaşlı kadın, sessizce kocasına döndü: "Üniversite inşaatına başlamak için gereken para bu muymuş? Peki, biz niçin kendi üniversitemizi kurmuyoruz, o halde?" Rektör'ün yüzü karmakarışıktı Yaşlı adam başıyla onayladı Bay ve bayan Leland Stanford dışarı çıktılar Doğu California'ya, Palo Alto'ya geldiler Ve Harvard'ın artık umursamadığı oğulları için onun adını ebediyyen yaşatacak üniversiteyi kurdular Amerika'nın en önemli üniversitelerinden birini STANFORD'u ========= Ayağınıza kadar gelip, sizinle görüşmek isteyen insanlara, yaklaşmadan önce bir kez daha düşünmeniz dileğiyle Kelebeğin Hikayesi Bir gün, kırlarda gezintiye çıkan bir adam, kenara oturduğu otlardan birinin dalında , küçük bir kozanın varlığını fark etti Koza ha açıldı ha açılacak gibiydi Adam , bunun bir kelebek kozası olduğunu tahmin ediyordu Böyle bir fırsat bir daha ele geçmez diye düşündü; ve bir kelebeğin dünya yüzü gördüğü ilk dakikalara şahit olmak istedi Dakikalar dakikaları kovaladı , saatler geçmeye başladı , ama henüz kelebeğin küçük bedeni o delikten çıkmadı Sanki , kelebeğin dışarı çıkmak için çaba harcamaktan vazgeçmiş olabileceğini düşündü Sanki kelebek elinden gelen her şeyi yapmış da , artık yapabileceği bir şey kalmamış gibi geldi ona Bu yüzden , kelebeğe yardımcı olmaya karar verdi: cebindeki küçük çakıyı çıkarıp kozadaki deliği bir cerrah titizliğiyle büyütmeye başladı Böylece , bir-iki dakika içinde kelebek kolayca dışarı çıkıverdi Fakat bedeni kuru ve küçücük , kanatları buruş buruştu Adam kelebeği izlemeye devam etti; çünkü kanatlarının her an açılıp genişleyeceğini ve narin bedenini taşıyacak kadar güçleneceğini umuyordu Ama bunlardan hiçbiri olmadı Kelebek , hayatinin geri kalanını , kurumuş bir beden ve buruşmuş kanatlarla yerde sürünerek geçirdi Ne kadar denese de , asla uçamadı Adamın bütün iyi niyetine ve yardımseverliğine rağmen anlayamadığı şey , kozanın kisitlayiciliginin ve buna karşılık kelebeğin daracık bir delikten dışarı çıkmak için gereken çabanın , Allah’ın kelebeğin bedenindeki sıvıyı onun kanatlarına göndermek ve bu sayede kozanın kisitlayiciligindan kurtulduğu anda onun uçmasını sağlamak için seçtiği bir yol olduğuydu Bu gerçeği öğrendiğinde , hayat boyu unutamayacağı bir şey de öğrenmişti: Bazen , hayatta tam olarak ihtiyaç duyduğumuz şey , çabalardır Eğer Allah , hayatta herhangi bir çaba olmadan ilerlememize izin verseydi , o zaman , bir anlamda sakat kalırdık Olabileceğimiz kadar güçlenemezdik o zaman Ve asla uçamazdık

07-28-2012	#2
Prof. Dr. Sinsi	Kısa Öyküler BIRAKIP DA GİDENE Burnu bir karış havada, gözü yükseklerdeydi ben onu sevdiğimde Hele hele benim aşkımı yerden yere vurup, nasıl kırmıştı kalbimi zalim Dudaklarından dökülen acı sözleri; öyle ki, bugün bile unutamadım Ne tebessümdü o , zehirden beter Her olayda içim paramparça, gözlerim ağlamaktan kıpkırmızı olurdu Yorgun düşerdim onsuz geçen, onunla dolu, koyu siyah gecelerden Pişmanlıktan kendime lanetler eder, sevgimi söylediğim günü düşündükçe, kaleme sarılıp yazardım ona nefretin aşkla kucaklaştığı o uzun mısralarımı Derdim ki; alın yazımdı, onbeşimin çocuksu aşkıydı Nasıl da gülerdi canı istedi mi En anlamlı bakışlarıyla önce ümitlendirir, ardından bir uçurumun kenarına yapayalnız bırakır giderdi Ben çaresiz, ben yorgun, ben bıkkın bu sevdadan Ah bilirdi o insafsız, diri diri yanardım o böyle yaptıkça Şubatın buz gibi kasvetli soğuğunda; onda ne bulduğumu bugün bile bilemem Ama o günlerde hayatımın amacı, varolma gibi gelirdi bana Çocukluk mu, yoksa gençliğimin safça tutkusu muydu bu kölesiye bağlanış, içten içe kopan fırtınalar, bu delice yakarış? Kimbilir, belki de sevilmeye muhtaç bir kalbin bitmek bilmeyen kaprisi Ondan hiçbir şey istememiştim Sadece sevgi Evet, şimdi yıllar sonra ben, onu düşünüyorum ilk defa kucağımda resimler, hatıralarla Hava yine soğuk, yine kasvetli gözleri gözlerimde yine sevgi, derin yüreğimde Unuttum sanırdım, meğer aldanmışım, ağladım saatlerce Bu onun "ölüm yıldönümü"dür 17'sinde toprakla kucaklaşan, o zalimin hikayesidir anlatılan Bir melodidir kırık, umutsuz Doldururken sensizlik o an odayı gönlüm hala boş, kafam yine dumanlı Bir feryat yankılanmıştı acı dolu tam 15 yıl önce bugün bomboş kırlarda Deli gibi koştum sınıfa, sırası boştu Benim kadar çaresizdi her köşe Kendi kendime konuşarak yaklaştım sırasına; "Sen ölemezsin; canımsın, sevgimsin, emelimsin Dileğince nefret et, alay et duygularımla Kızmam sana Ama ne olur bir yalan olsun, acı bir şaka Evet, evet beni üzmek için yapıyorsun Herşeyini özledim Allahım son defa göreyim yeter bana" Bu sensiz yakarış defalarca sürmüştü ta ki, ölümün o sinsi kokusunu içimde duyana kadar Hıçkıra hıçkıra ağladım, sıraya kazıdığın ismini öptüm Sonra, ona ait birşeyler bulmak için aradım her köşeyi Yalnızca buruşturulmuş bir sayfa, rengi solmuş Yazı, onun yazısı Bir mektuptu, özenilerek yazılmış, belki de çok emek verilmiş her satırına Çok şaşırdım, mektup bana hitabendi Korkakça, kaybolmasından korkarak, acıyla okudum her cümleyi kalbimde büyüyen bir özlemle Hele hele o ilk satırı Öyle ki, bugün bile unutamam, okudukça ağlarım "İnsan sevdiğini yerden yere vururmuş bir tanem, AFFET BENİ !!!"