Affetmenin Dayanılmaz Ağırlığı

Bir lise öğretmeni bir gün girdiği öğrencilerine bir teklifte bulundu

“ Bir hayat deneyimine katılmak ister misiniz ? ”

Öğrenciler çok sevdikleri hocalarının bu teklifini tereddütsüz kabul ettiler “ O zaman ” dedi öğretmen “ Bundan sonra ne dersem yapacağınıza söz verin “ Öğrenciler bunu da yaptılar ve öğretmen devam etti: “ Şimdi yarınki ödevinize hazır olun Yarın hepiniz birer plastik torba ve beşer kilo patates getireceksiniz! ”

Öğrenciler, bu işten pek bir şey anlamamışlardı Ama ertesi sabah hepsinin sıralarının üzerinde patatesler ve torbalar hazırdı Kendisine meraklı gözlerle bakan öğrencilerine şöyle dedi öğretmen :

“ Şimdi, bugüne dek affetmeyi reddettiğiniz her kişi için bir patates alın, o kişinin adını o patatesin üzerine yazıp torbanın içine koyun ”

Bazı öğrenciler torbalarına üçer beşer tane patates koyarken bazılarının torbası neredeyse ağzına kadar dolmuştu

Öğretmen, kendisine “ Peki şimdi ne olacak ? ” der gibi bakan öğrencilerine ikinci açıklamasını yaptı:

“ Bu torbaları bir hafta boyu nereye giderseniz gidin yanınızda taşıyacaksınız Yattığınız yatakta, bindiğiniz otobüste, okuldayken sıranızın üstünde… hep yanınızda olacaklar ”

Aradan daha bir hafta geçmişti Hocaları sınıfa girer girmez, öğrenciler şikayete başladılar :

“ Hocam, bu kadar ağır torbayı her yere taşımak çok zor ”

“ Hocam, patatesler kokmaya başladı Vallahi, insanlar tuhaf gözlerle bakıyorlar bana artık… Hem sıkıldık, hem yorulduk… ”

Öğretmen gülümseyerek öğrencilerine şu dersi verdi :

“ Görüyorsunuz ki, affetmeyerek asıl kendimizi cezalandırıyoruz Kendimizi ruhumuzda ağır yükler taşımaya mahkum ediyoruz Affetmeyi karşımızdaki kişiye bir ihsan olarak düşünüyoruz, halbuki affetmek en başta kendimize yaptığımız bir iyiliktir ”


umarım hepimiz affedenlerden ve en önemlisi affedilenlerden oluruz