Züleyha lar yok artık ..

Yusuf!
Güzelliğin kadar dava/l/c/ısın sen

Sana imtihan olacak Züleyhalar yok artık
Aynanın sırrına talip olan yok
Yüzündeki güzelliği katlediyorlar
Batıyorlar yüzüne bakarken
Oysa
Deli gibi sevselerdi derviş gibi okurlardı nakşını
Yol olurdun
Kırılırdı ayna ve sen çekilirdin aradan
Seni seven çok
Hiçbiri Züleyha değil
Züleyha ki dile düşecek kadar aşık-ı sadık
Aşkı kınanmış ne gam!
Geçmedi mi vesilesinden?
Şimdi kimsede kınanacak güç yok;
Seni zindana attıracak şiddet-i aşk yok;
pişmanlıktan kavrulacak kadar cesaret yok;
vuslatı bekleyecek sabır yok
Demek "Allah sabredenlerle beraber"di
Züleyha sabredendi
Vuslata erdiğinde kalbini hakiki sahibine verdi
O ne güzel örnekti çağlar öncesinden
Artık Yusuflar yok
Ne kuyularda ne zindanlarda bir feryad yok
Feryad ettiler de merdiven mi indirilmedi kervanlar elince
yol mu açılmadı saraylara giden?!
Artık el ele tutuşup atlıyorlar kör kuyulara
kimse sınanmıyor aşkıyla
Seven de sevilen de ödemiyor aşkın bedelini
Şimdi "çıkıyor!"lar kuyulardan olmasa da "çıktık"larını duyuyoruz bir yerlere
Vuslatı bile bilmiyorlar Yusuf
Hicran ki aşığın ateşten şerbeti
Vuslat ki bir yudum su , hicran derdiyle ölçülene verilen
Sabredene sunulan ab-ı kevser
Yanmayan sudan ne bilsin onlara sabırdan da söyleme
Yusuf!
Sanma/sınlar/ ki seven seni sevdi
Sen bir aynasın bekle de kırılasın
Ayna olduğun kadar güzelsin
Ayna olduğun kadar sevilirsin
Aynanı bulandırma sakın!

Şafak Gökdağ