Gidişin Bir İntihar Bende

**hayko26** · 07-22-2008

Bir gün söz bitti

Yorgun kuslar gelip gitti aramizdan

Hiç farketmedik

Gök de gitti

Kalakaldik

içimizde bulutlar

Çoktandir, kendime yorgunum

Bir de sana

Yagdi yagacak bir bulut gibi

Yüzümde hüzün

Çiçeklere su ver

Disari çik

Dostlara merhaba de

gibi siradanliklar

bütün gün açik kalan bir kapi

Yüregim bir baska açilir Akdeniz’e

dellenir baliklar,martilar

pesinden gelir

-daha bir severim seni-

Duyarim içimde, bir sarmasik gibi büyüdügünü

sen çocuktun

sevdamla ben büyüttüm seni

Oysa

Siradan seyler söylüyoruz artik

Bir suyun kugu boynunu vurmak gibi

Her aksam yeniden o hüznü duymak

Su ve hüzün

Hüzün ve yüzün

ak

Kagitlar kadar ak

Bir sevdanin

Kugu boynunu vurmak

Yüzünde zamansiz o açan nergis

Gecikmis zamanlarin telasi

Uçurum ellerinde açan günesler

Kaç kus sürüsü kaçirdi ellerim

Kaç bahar

Yüregim bir sevdaya düsük yapti

Yüzün

Yüzünde bir yediveren zulüm

Bir yaprak dökümü

eylülsüz

Derin bir hüzün kokardi koynunda

Aska küsmüs kadinlar gibi

Kendi bedeninden utanirdi

Yarim kalan sevismelerde

Bir ölümün solgun alfebesiydi

Eski aliskanliklarina bagli bu kent gibi

Tutuksun kendine

Paramparça uçurum yüzüne düsen

(kendi geçmisin

)

alip basini gidecektin

birikti durdu uzak kentlerin özlemi

-ne burda ne ordaydin-

(aldigin yaralarla kaldin

)

hep unutmak istediklerindi hatirladiklarin

gözgöze gelmekten

kaçtigin

çilginligin

aykiriligin

kaçinci senfonisi

ironik

oysa senin dilinde unutulmus bir nihavent sarki

kedehinde delilige davetkar rakin

geceye sigmiyorsun

yüregin isyan

yüregin tekbasina

tekbasina kalabaligin

artik

bir dili geçmis zamansin

hangi isyani yazacaksin,

kediler senfonisine

af bekleme kendi sürgününden

bir nebze dur

kendi infazinin seyircisi ol

o yalnizlik katarina

ilk bindigin yerdesin hala

hala sevdalisin

anlamin çok ötesine düstü söz

gücenik

ken

di

ne

eskimis bunca yorgunlugu sevmelerin

-bir sevgi nasil asildi boydan boya-

gün mü gece mi hangisini

vurusun sirtina

yalnizligin kiyilarinda

kendimi giyindim

atesler yaktim

dagbaslarima

korkularima Akdeniz’i örtündüm

korkuya konustum

sonra sustum

Ölümüme

yoksun iste

yoklugun yanginlarimi suluyor

ve eskiyor alnim bir martinin telasli gölgesinde

sarkilarim simdi yarali yilgin beklemelerde

ki kapilar kapanali çok oldu soluksuz iklimleimize

hep yargiliyor, o uzak kalabaliklar

"müebbed hükümlü" kiliyor bizi

kaçmak daha bir tutsakligim oluyor

infazimiz

ki aci zehir bir yesil

yesiller de tutsak gayri

yanlis nisan alislarda, tetik çekislerden

gün sayilmamali gidenin ardindan

eger vakit incelmisse

ve karar gitmekse

ayriliklarda yüzün bir uçurum

siste bir gemi

batarsin , gitme

yüzün okyanuslara açilma sevasinda

çekip gitme

yürü git

yürü git

kendimden yeni bir eylül çikaririm belki

uçurumsuz

nasil olsa gidisin de intihar bende

Zaman nasılda bölüyor bizi

eksiklerimizi çıkarıyor

kalanlarımızı toplayarak

hatırlıyorum

soğuktu denize karşı bir yerdeydik

seninde benim gibi nefesinde buğu izleri vardı

fincan tütüyordu gözlerinde

sütlü çayının şeker kıvamını anlatıyordu soğuk üşümelerimiz

gözlerin büyüyordu

gidişin yüksek sesli bir intihar bende diyordun

gidişin kuğuların boynuna ihanet

oysa çarşılarda poşete sarılı tahrip gücü yüksek bir bomba gibi
sebeblerimi söyleyemedim sana

çünki korunaklı bir alanda fünyeyle imha edilmiş yanlarımdı onlar az evvel

bir yerlerde adresini unuttuğum evleri aramak gibi bir şeydi

çekip gitmek

yürümek

yine olanlar oldu

yazdığım yazıdan aklımda kalanlar iki mısrayı geçmedi

yine olanlar oldu ve ben yazdıklarımı kolu dokunmuş bir gömleğin kahve lekesi gibi kaybettim

kaybettim

kaybetmeyi göze almışken
kaybetmeye alışkın yanlarımda isyana çıkıyor şimdi

bölüneceğiz korkusu içimde

tiktakları şarşörlü bir asker zaman

zaman

nasılda böldü bizi

eksiklerimizi çıkararak

kalanımızı sağa sola dağıtarak

sen hala benden sende kalan yanlarımı istiyorsun

ikimizi ikiyle çarparak

yüksek sayılarla eşitliyorsun bizi

aklım öyle karışıkki

ayağa kalksam hangi şarkıyı söyleyeceğim acaba

?
bilmiyorum

sen telefon ettiğinde yoldaydım ben

alışverişten döndüğümü söylüyordum sana

eve doğru gideceğimi

tutuk kelimlerim incitmişti seni

zamanın bir cinayet olması incitmişti

kırılmıştın

beklemiştin beni

ama benden çok uzakta biryerlerdeydin

beklemiştin beni

hiç girmediğim sokak aralarında

siyahla beyaz birbirine karışırmı bilinmez

sen geceyi sabah,a çalmıştın

ellerinde renklerden arta kalanlar

sen telefon ettiğinde ben yoldaydım

sen incindiğini söylediğinde, kırıldığını anlatmaya çalıştığında ve uzak bir yerlerdeyken

bir daha çağırırsam geleceğini söylüyordun

söz
gücenikti
kendine

sen incinmiştin

beklemiştin beni

ben tutuktum

söz gücenmişti kendine

ben bir yerlere kedilerin senfonisine hazırlanıyordum

kendi isyanımı yazmaya alıştırıyordum kendimi

oysa sen telefon ettiğinde yoldaydım ben

kendi infazımı seyrediyordum sokakta cellatın gözlerine bakarak

af bekliyordum kendi sürgünümden kendime, yalnızlık katarına bindiğim yerdeydim hala ve

kalabalıklar müebbet hükümlü kılıyor beni

kalbimde bir çarpıntı

gecenin insan yüzünde oynaşan sesi

korkuya batan adamlar

adres değiştiren silah kaçakçıları

bir telefondan bir telefona kırmızı ihbarlarla tetik üstündeki yeraltı gölgeleri

kalabalıklar müebbet kılıyor BİZİ

artık sen sen değilsin bende ben değilim

hala sen ben,miyim bilmiyorum

ve hala ben sen,misin

hala bizi koruyabiliyormuyum yoksa çoktan ihbar ettimmi onuda bilmiyorum

aklımdaki her kelime şişenin içinden çıkıyor bulanık

aklımdaki her söz kendisiyle çarpışıyor savaşıyor

kendimde bir savaş

oysa ben senin gözlerinde yorgun bir general olmak isterdim

sen beni kendi rejimimden olmayanlarla bıraktın

asacaklarını bile bile

gelme;
gelme bana hırsızların işe gitmek için kadınlarını her gece son defa öpüp gittikleri saatlerde

gelme elindeki fincanla

çalma zilimi

bir tutam tuz daha isteme benden içimdeki yarayı güzelleştiremiyorum

belki herşey anlamıyla kalmalı

tıpkı kırılan bir kolun içinde kalan kemik gibi

koşarken düşüp dizleri kanayan kan sızan haylaz bir çoçuk gibi bırak sadece kabuk tutsun

yoldan geçen bir kadın ağladığımı duyup öpsün yaramı geçer desin

ve ben daha sonra bu kabuğu koparıp atabileyim yara hiç acımadan

ve yara hiç bir iz bırakmasın bacağımda

sadece aklımın bir köşesinde ince bir çizik

el yordamıyla bulunan bir sızı olarak kalsın

senden gitmeni ben istemiyorum

istemesemde zamanı gelince gideceksin sen

hiç olmazsa zaman hala iyilikle bakarken gözlerime

hiç olmazsa diyorum hala zamanım varken

kendi bacağıma kendim sürteyim bu kırık cam parçalarını

kendim kanatayım

yoldaki kadınlar öpsün yaramı güzelleştirsin

tutunmasın gözyaşlarına yağmur damlalarının çatıdaki raksedişleri

yıpranmış nevresimler gibi terastaki rüzgarlı havaların bir çamaşır ipiyle

düşüncelerimin yalpalanışı hırpalanışı bu hiç bilmeyeceğin

denizlerin şarkısını dinlemek istiyorum tek başıma

boşluklarımı tekmelemek

kendime olanımda yitti sen giderken

artık aynalar yumruklarını sıkarak bakacak gözlerimin içine

sen aklındakileri bana söyleyememiş olmanın

daha söyleyecek çok şeyinin olduğunu hatırlatacaksın sürekli

ben savaşın ortasında gözlerini bir bez parçasıyla kapatıp kurşuna dizdireceğim
kendi askerlerimi kendi tüfekleriyle

ben gözlerimi kapayacağım

gözlerime denizler girecek

aralıklı nefeslerimden denizin müzikleri

bir çoçuğun elindeki kırılmış oyuncak neyse

sende öylesin şimdi bende

asla yatağıma almayacağım seni

gittiğim her yere almayacağım

artık bir sevdanın esmer tenli göğüsleri hangi ağlayışları emzirir bilmem

suskunluklarımızı

sarhoşluklarımızı

yaşadıkça anlamsızlıklarımızı??

sen bir başkasının koltuk altına sıkıştırdığı bir gazete gibi yürürken caddede

sen bir başkasıylayken

ben kendime ucuz intiharlar seçeceğim

sen kendini akdenize sevdirme çabalarında olacaksın

pencerelerinden içeriye alma çabası çırpanacak içinde

oysa

ikimizde biliyoruzki sahil kenarındaki tüm martılar komalık oldu

sen kendini akdenize sevdirme çabalarında olacaksın

benim gözlerime girecek deniz

boğulacağım

garip tasarılarını kurduğum intiharlardan bir gerdanlıkmış gibi

bilirsin tasarlanmışıda olur intiharların

kendi sürgünlerinde

kendi esirleri kendi darbeleri kendi ayaklanmaları kendileri

oysa ben senin gözlerinde ihtilalden yeni çıkmış sakalı isyan büyümüş genç bir general gibi yorgun olmak isterdim

sen beni benimle olmayanlara teslim ediyorsun

öldüreceklerini bile bile

sorgucular yerine sen giriyorsun gözleri kapalı penceresiz odalara

sorgularımda sen varsın

sigaralar söndürmüyorsun yüzümde

ben içiyorum içerdeki dumanları

ne tuhaf değilmi

??
bir kuğunun cinayeti bu

benim işlediğim

bir telefonla faaliyetlerini üstlenen örgütler gibi telefonda söylüyorum bunu sana

sen siyah atlarını kamçılıyorsun rüzgara karşı

acelesin, telaş, az evvel şişenin içinden çıkan gibi bulanık bir görüntüsün

sesinden bir kaç mısra

sesinde bir şarkının kısa alıntısı

hangisi bahar

ilkmi

? sonmu

?
hangisi ortası başlangıcın yazmı

?kışmı

?
tırnaklarımın içinde birikecek kan sızıntıları kan pıhtıları

ne kötü birini daha yüreğinden tırnaklarınla kazımak

insan ne yapıyorsa kendine yapıyor derdi annem ne haklıymış

ne doğruymuş babam susunca konuşulması gerekene gerek kalmaz demeleriyle

öyle biçimlendiki herşey terkedişlerimmiş gibi sevdaları

en anlamlı yerlerinde en sevdalı

tüm kapılar açıktı

öyle üşüdümki

ciğerlerim buz tuttu ve kırıklarıyla acıtıyor canımı nefes alışlarım

sen en karanlık köşelerimdesin hala

gözlerimin girdiği karanlık köşelerde

şimdi git mutlu bir hayatın olsun

gideceksin

ben git demesemde birgün gideceksin

o gidiş bugün olsun

"çünki bugün söz bitti

dileklerin anlamların kendine kendinle barışık ol

bende kendimi

kendime susturacağım

düşüncelerimi astıracağım

düşüncelerimin gölgelerini

yakasız beyaz gömlekler dikeceğim kendi infazlarıma

bilirsin

kolalı yakalı gömleklerle çıkılmaz idam sehpasına

sen aradığında ben uzaktaydım

sen uzaktaydın

birgün söz bitti

gidiyorsun

camlar buğu yapmayacak bil her yerine yazılar yazacağım

-ki çoktan taşındım kendi penceresiz odalarıma

git

çekip gitme

yürü git

kendimden yeni mevsimler çıkarırım belki

nasılsa gidişin

Bilinmiyor

07-22-2008	#1
hayko26	Gidişin Bir İntihar Bende Bir gün söz bitti Yorgun kuslar gelip gitti aramizdan Hiç farketmedik Gök de gitti Kalakaldik içimizde bulutlar Çoktandir, kendime yorgunum Bir de sana Yagdi yagacak bir bulut gibi Yüzümde hüzün Çiçeklere su ver Disari çik Dostlara merhaba de gibi siradanliklar bütün gün açik kalan bir kapi Yüregim bir baska açilir Akdeniz’e dellenir baliklar,martilar pesinden gelir -daha bir severim seni- Duyarim içimde, bir sarmasik gibi büyüdügünü sen çocuktun sevdamla ben büyüttüm seni Oysa Siradan seyler söylüyoruz artik Bir suyun kugu boynunu vurmak gibi Her aksam yeniden o hüznü duymak Su ve hüzün Hüzün ve yüzün ak Kagitlar kadar ak Bir sevdanin Kugu boynunu vurmak Yüzünde zamansiz o açan nergis Gecikmis zamanlarin telasi Uçurum ellerinde açan günesler Kaç kus sürüsü kaçirdi ellerim Kaç bahar Yüregim bir sevdaya düsük yapti Yüzün Yüzünde bir yediveren zulüm Bir yaprak dökümüeylülsüz Derin bir hüzün kokardi koynunda Aska küsmüs kadinlar gibi Kendi bedeninden utanirdi Yarim kalan sevismelerde Bir ölümün solgun alfebesiydi Eski aliskanliklarina bagli bu kent gibi Tutuksun kendine Paramparça uçurum yüzüne düsen (kendi geçmisin) alip basini gidecektin birikti durdu uzak kentlerin özlemi -ne burda ne ordaydin- (aldigin yaralarla kaldin) hep unutmak istediklerindi hatirladiklarin gözgöze gelmekten kaçtigin çilginligin aykiriligin kaçinci senfonisi ironik oysa senin dilinde unutulmus bir nihavent sarki kedehinde delilige davetkar rakin geceye sigmiyorsun yüregin isyan yüregin tekbasina tekbasina kalabaligin artik bir dili geçmis zamansin hangi isyani yazacaksin, kediler senfonisine af bekleme kendi sürgününden bir nebze dur kendi infazinin seyircisi ol o yalnizlik katarina ilk bindigin yerdesin hala hala sevdalisin anlamin çok ötesine düstü söz gücenik ken di ne eskimis bunca yorgunlugu sevmelerin -bir sevgi nasil asildi boydan boya- gün mü gece mi hangisini vurusun sirtina yalnizligin kiyilarinda kendimi giyindim atesler yaktim dagbaslarima korkularima Akdeniz’i örtündüm korkuya konustum sonra sustum Ölümüme yoksun isteyoklugun yanginlarimi suluyor ve eskiyor alnim bir martinin telasli gölgesinde sarkilarim simdi yarali yilgin beklemelerde ki kapilar kapanali çok oldu soluksuz iklimleimize hep yargiliyor, o uzak kalabaliklar "müebbed hükümlü" kiliyor bizi kaçmak daha bir tutsakligim oluyor infazimiz ki aci zehir bir yesil yesiller de tutsak gayri yanlis nisan alislarda, tetik çekislerden gün sayilmamali gidenin ardindan eger vakit incelmisse ve karar gitmekse ayriliklarda yüzün bir uçurum siste bir gemibatarsin , gitme yüzün okyanuslara açilma sevasinda çekip gitme yürü gityürü git kendimden yeni bir eylül çikaririm belki uçurumsuz nasil olsa gidisin de intihar bende Zaman nasılda bölüyor bizi eksiklerimizi çıkarıyor kalanlarımızı toplayarak hatırlıyorum soğuktu denize karşı bir yerdeydik seninde benim gibi nefesinde buğu izleri vardı fincan tütüyordu gözlerinde sütlü çayının şeker kıvamını anlatıyordu soğuk üşümelerimiz gözlerin büyüyordu gidişin yüksek sesli bir intihar bende diyordun gidişin kuğuların boynuna ihanet oysa çarşılarda poşete sarılı tahrip gücü yüksek bir bomba gibi sebeblerimi söyleyemedim sana çünki korunaklı bir alanda fünyeyle imha edilmiş yanlarımdı onlar az evvel bir yerlerde adresini unuttuğum evleri aramak gibi bir şeydi çekip gitmek yürümek yine olanlar oldu yazdığım yazıdan aklımda kalanlar iki mısrayı geçmedi yine olanlar oldu ve ben yazdıklarımı kolu dokunmuş bir gömleğin kahve lekesi gibi kaybettim kaybettim kaybetmeyi göze almışken kaybetmeye alışkın yanlarımda isyana çıkıyor şimdi bölüneceğiz korkusu içimde tiktakları şarşörlü bir asker zaman zaman nasılda böldü bizi eksiklerimizi çıkararak kalanımızı sağa sola dağıtarak sen hala benden sende kalan yanlarımı istiyorsun ikimizi ikiyle çarparak yüksek sayılarla eşitliyorsun bizi aklım öyle karışıkki ayağa kalksam hangi şarkıyı söyleyeceğim acaba? bilmiyorum sen telefon ettiğinde yoldaydım ben alışverişten döndüğümü söylüyordum sana eve doğru gideceğimi tutuk kelimlerim incitmişti seni zamanın bir cinayet olması incitmişti kırılmıştın beklemiştin beni ama benden çok uzakta biryerlerdeydin beklemiştin beni hiç girmediğim sokak aralarında siyahla beyaz birbirine karışırmı bilinmez sen geceyi sabah,a çalmıştın ellerinde renklerden arta kalanlar sen telefon ettiğinde ben yoldaydım sen incindiğini söylediğinde, kırıldığını anlatmaya çalıştığında ve uzak bir yerlerdeyken bir daha çağırırsam geleceğini söylüyordun söz gücenikti kendine sen incinmiştin beklemiştin beni ben tutuktum söz gücenmişti kendine ben bir yerlere kedilerin senfonisine hazırlanıyordum kendi isyanımı yazmaya alıştırıyordum kendimi oysa sen telefon ettiğinde yoldaydım ben kendi infazımı seyrediyordum sokakta cellatın gözlerine bakarak af bekliyordum kendi sürgünümden kendime, yalnızlık katarına bindiğim yerdeydim hala ve kalabalıklar müebbet hükümlü kılıyor beni kalbimde bir çarpıntı gecenin insan yüzünde oynaşan sesi korkuya batan adamlar adres değiştiren silah kaçakçıları bir telefondan bir telefona kırmızı ihbarlarla tetik üstündeki yeraltı gölgeleri kalabalıklar müebbet kılıyor BİZİ artık sen sen değilsin bende ben değilim hala sen ben,miyim bilmiyorum ve hala ben sen,misin hala bizi koruyabiliyormuyum yoksa çoktan ihbar ettimmi onuda bilmiyorum aklımdaki her kelime şişenin içinden çıkıyor bulanık aklımdaki her söz kendisiyle çarpışıyor savaşıyor kendimde bir savaş oysa ben senin gözlerinde yorgun bir general olmak isterdim sen beni kendi rejimimden olmayanlarla bıraktın asacaklarını bile bile gelme; gelme bana hırsızların işe gitmek için kadınlarını her gece son defa öpüp gittikleri saatlerde gelme elindeki fincanla çalma zilimi bir tutam tuz daha isteme benden içimdeki yarayı güzelleştiremiyorum belki herşey anlamıyla kalmalı tıpkı kırılan bir kolun içinde kalan kemik gibi koşarken düşüp dizleri kanayan kan sızan haylaz bir çoçuk gibi bırak sadece kabuk tutsun yoldan geçen bir kadın ağladığımı duyup öpsün yaramı geçer desin ve ben daha sonra bu kabuğu koparıp atabileyim yara hiç acımadan ve yara hiç bir iz bırakmasın bacağımda sadece aklımın bir köşesinde ince bir çizik el yordamıyla bulunan bir sızı olarak kalsın senden gitmeni ben istemiyorum istemesemde zamanı gelince gideceksin sen hiç olmazsa zaman hala iyilikle bakarken gözlerime hiç olmazsa diyorum hala zamanım varken kendi bacağıma kendim sürteyim bu kırık cam parçalarını kendim kanatayım yoldaki kadınlar öpsün yaramı güzelleştirsin tutunmasın gözyaşlarına yağmur damlalarının çatıdaki raksedişleri yıpranmış nevresimler gibi terastaki rüzgarlı havaların bir çamaşır ipiyle düşüncelerimin yalpalanışı hırpalanışı bu hiç bilmeyeceğin denizlerin şarkısını dinlemek istiyorum tek başıma boşluklarımı tekmelemek kendime olanımda yitti sen giderken artık aynalar yumruklarını sıkarak bakacak gözlerimin içine sen aklındakileri bana söyleyememiş olmanın daha söyleyecek çok şeyinin olduğunu hatırlatacaksın sürekli ben savaşın ortasında gözlerini bir bez parçasıyla kapatıp kurşuna dizdireceğim kendi askerlerimi kendi tüfekleriyle ben gözlerimi kapayacağım gözlerime denizler girecek aralıklı nefeslerimden denizin müzikleri bir çoçuğun elindeki kırılmış oyuncak neyse sende öylesin şimdi bende asla yatağıma almayacağım seni gittiğim her yere almayacağım artık bir sevdanın esmer tenli göğüsleri hangi ağlayışları emzirir bilmem suskunluklarımızı sarhoşluklarımızı yaşadıkça anlamsızlıklarımızı?? sen bir başkasının koltuk altına sıkıştırdığı bir gazete gibi yürürken caddede sen bir başkasıylayken ben kendime ucuz intiharlar seçeceğim sen kendini akdenize sevdirme çabalarında olacaksın pencerelerinden içeriye alma çabası çırpanacak içinde oysa ikimizde biliyoruzki sahil kenarındaki tüm martılar komalık oldu sen kendini akdenize sevdirme çabalarında olacaksın benim gözlerime girecek deniz boğulacağım garip tasarılarını kurduğum intiharlardan bir gerdanlıkmış gibi bilirsin tasarlanmışıda olur intiharların kendi sürgünlerinde kendi esirleri kendi darbeleri kendi ayaklanmaları kendileri oysa ben senin gözlerinde ihtilalden yeni çıkmış sakalı isyan büyümüş genç bir general gibi yorgun olmak isterdim sen beni benimle olmayanlara teslim ediyorsun öldüreceklerini bile bile sorgucular yerine sen giriyorsun gözleri kapalı penceresiz odalara sorgularımda sen varsın sigaralar söndürmüyorsun yüzümde ben içiyorum içerdeki dumanları ne tuhaf değilmi?? bir kuğunun cinayeti bu benim işlediğim bir telefonla faaliyetlerini üstlenen örgütler gibi telefonda söylüyorum bunu sana sen siyah atlarını kamçılıyorsun rüzgara karşı acelesin, telaş, az evvel şişenin içinden çıkan gibi bulanık bir görüntüsün sesinden bir kaç mısra sesinde bir şarkının kısa alıntısı hangisi bahar ilkmi? sonmu? hangisi ortası başlangıcın yazmı?kışmı? tırnaklarımın içinde birikecek kan sızıntıları kan pıhtıları ne kötü birini daha yüreğinden tırnaklarınla kazımak insan ne yapıyorsa kendine yapıyor derdi annem ne haklıymış ne doğruymuş babam susunca konuşulması gerekene gerek kalmaz demeleriyle öyle biçimlendiki herşey terkedişlerimmiş gibi sevdaları en anlamlı yerlerinde en sevdalı tüm kapılar açıktı öyle üşüdümki ciğerlerim buz tuttu ve kırıklarıyla acıtıyor canımı nefes alışlarım sen en karanlık köşelerimdesin hala gözlerimin girdiği karanlık köşelerde şimdi git mutlu bir hayatın olsun gideceksin ben git demesemde birgün gideceksin o gidiş bugün olsun "çünki bugün söz bitti dileklerin anlamların kendine kendinle barışık ol bende kendimi kendime susturacağım düşüncelerimi astıracağım düşüncelerimin gölgelerini yakasız beyaz gömlekler dikeceğim kendi infazlarıma bilirsin kolalı yakalı gömleklerle çıkılmaz idam sehpasına sen aradığında ben uzaktaydım sen uzaktaydın birgün söz bitti gidiyorsun camlar buğu yapmayacak bil her yerine yazılar yazacağım -ki çoktan taşındım kendi penceresiz odalarıma git çekip gitme yürü gityürü git kendimden yeni mevsimler çıkarırım belki nasılsa gidişin Bilinmiyor __________________ Hakan Guven®