Bir Ev Telefonuyum

mate · 09-18-2007

Ben bir ev telefonuyum…
Nice güzel sohbetlere, nice itiraflara şahit oldum…
Doğum günlerine, evlilik yıldönümlerine, randevulara, aşk ve mahalle dedikodularına da
Gün oldu sevindirdim, gün oldu üzdümgün oldu kızdırdım…
Ben 4 kişilik bir ailenin ev telefonuyum
Baba Murat, anne Neriman ve çocukları Filiz ile Mehmet’ten oluşan 4 kişilik bir ailenin nice sevinçlerine, heyecanlarına, aşklarına şahitlik yaptım
Bu yaşanılan son olaydan sonra “keşke Graham Bell beni icat etmeseydi!” dedim
Ailenin delikanlısı, askere yollanıyordu Tüm ailesi üzgündü Sevgilisi bile ‘Vatan borcu namus borcudur’’ deyip kendilerini teselli ediyordu
Ve Mehmet’i askere uğurladılar
Onsuz günler çok zor geçiyordu
Çünkü asker Mehmet’le ben çok yakındık Beni eline alınca, çok güzel tutardı, öperdi Nazikti Saatlerce sevgilisiyle konuşur, beni de elinden düşürmezdi
Çok sıcaktı, yakındı, samimiydi, bir başka güzellik vardı onda Aşk vardı, tertemiz bir aşk…
Asker yolu beklemek çok zordu Aile ve ben Mehmet’ten hep haber beklerdik
Arardı da ailesini
Nice günler geçti Mehmet de aradı, ailesi de, saatlerce konuşuldu
Ta ki son güne kadar
Mehmet şehit olmuştu
Ben ailesine, sevgilisine bu kötü haberi de vermiştim
Haberi ilk duyan anne Neriman hanımdı
Gözleri doldu, bana sıkı, sıkı tutundu Sonra bıraktı beni de, kendisini de; olduğu yere yığıldı
Kırıldım Parçalara ayrıldım o düşüşte…
……
Ben 4 kişilik bir ailenin ev telefonuydum…

Manolya Özçelik

Alıntı

bukettt · 09-19-2007

ayy çok güzelmiş teşekkürlerr ablacm

09-18-2007	#1
mate	Bir Ev Telefonuyum Ben bir ev telefonuyum… Nice güzel sohbetlere, nice itiraflara şahit oldum… Doğum günlerine, evlilik yıldönümlerine, randevulara, aşk ve mahalle dedikodularına da Gün oldu sevindirdim, gün oldu üzdümgün oldu kızdırdım… Ben 4 kişilik bir ailenin ev telefonuyum Baba Murat, anne Neriman ve çocukları Filiz ile Mehmet’ten oluşan 4 kişilik bir ailenin nice sevinçlerine, heyecanlarına, aşklarına şahitlik yaptım Bu yaşanılan son olaydan sonra “keşke Graham Bell beni icat etmeseydi!” dedim Ailenin delikanlısı, askere yollanıyordu Tüm ailesi üzgündü Sevgilisi bile ‘Vatan borcu namus borcudur’’ deyip kendilerini teselli ediyordu Ve Mehmet’i askere uğurladılar Onsuz günler çok zor geçiyordu Çünkü asker Mehmet’le ben çok yakındık Beni eline alınca, çok güzel tutardı, öperdi Nazikti Saatlerce sevgilisiyle konuşur, beni de elinden düşürmezdi Çok sıcaktı, yakındı, samimiydi, bir başka güzellik vardı onda Aşk vardı, tertemiz bir aşk… Asker yolu beklemek çok zordu Aile ve ben Mehmet’ten hep haber beklerdik Arardı da ailesini Nice günler geçti Mehmet de aradı, ailesi de, saatlerce konuşuldu Ta ki son güne kadar Mehmet şehit olmuştu Ben ailesine, sevgilisine bu kötü haberi de vermiştim Haberi ilk duyan anne Neriman hanımdı Gözleri doldu, bana sıkı, sıkı tutundu Sonra bıraktı beni de, kendisini de; olduğu yere yığıldı Kırıldım Parçalara ayrıldım o düşüşte… …… Ben 4 kişilik bir ailenin ev telefonuydum… Manolya Özçelik Alıntı

09-19-2007	#2
bukettt	ayy çok güzelmiş teşekkürlerr ablacm