ForumSinsi - 2006 Yılından Beri

Ben bir ev telefonuyum…
Nice güzel sohbetlere, nice itiraflara şahit oldum…
Doğum günlerine, evlilik yıldönümlerine, randevulara, aşk ve mahalle dedikodularına da...
Gün oldu sevindirdim, gün oldu üzdüm...gün oldu kızdırdım…
Ben 4 kişilik bir ailenin ev telefonuyum.
Baba Murat, anne Neriman ve çocukları Filiz ile Mehmet’ten oluşan 4 kişilik bir ailenin nice sevinçlerine, heyecanlarına, aşklarına şahitlik yaptım.
Bu yaşanılan son olaydan sonra “keşke Graham Bell beni icat etmeseydi...!” dedim.
Ailenin delikanlısı, askere yollanıyordu. Tüm ailesi üzgündü. Sevgilisi bile ‘Vatan borcu namus borcudur’’ deyip kendilerini teselli ediyordu.
Ve Mehmet’i askere uğurladılar.
Onsuz günler çok zor geçiyordu.
Çünkü asker Mehmet’le ben çok yakındık. Beni eline alınca, çok güzel tutardı, öperdi. Nazikti. Saatlerce sevgilisiyle konuşur, beni de elinden düşürmezdi.
Çok sıcaktı, yakındı, samimiydi, bir başka güzellik vardı onda. Aşk vardı, tertemiz bir aşk…
Asker yolu beklemek çok zordu. Aile ve ben Mehmet’ten hep haber beklerdik.
Arardı da ailesini.
Nice günler geçti. Mehmet de aradı, ailesi de, saatlerce konuşuldu.
Ta ki son güne kadar.
Mehmet şehit olmuştu.
Ben ailesine, sevgilisine bu kötü haberi de vermiştim.
Haberi ilk duyan anne Neriman hanımdı.
Gözleri doldu, bana sıkı, sıkı tutundu. Sonra bıraktı beni de, kendisini de; olduğu yere yığıldı.
Kırıldım. Parçalara ayrıldım o düşüşte…
……
Ben 4 kişilik bir ailenin ev telefonuydum…

Manolya Özçelik

Alıntı..