Hz.nesibe R.a

**b@ron** · 12-28-2009

Uhud'un en şiddetli anlarıydı o gün Ebu Bekir'ler Ömer'ler Osman'lar Ali'ler ve daha niceleriALLAHResûlü'nün etrafından hiç ayrılmamışlar cansiperane mücadele etmişlerdi Akşama doğru neredeyse hepsi takatsiz kalmıştı Abdurrahman bacağını Hazreti Talha kolunu kaybetmişti 20-30 kişiden müteşekkil bir düşman grubu Resûlullah (sallallâhu aleyhi ve sellem)'e son bir hücum yapıp bir darbe indirmek üzereykenALLAHResûlü "Bunlara kim karşı çıkacak?" dedi Hz Ali kendini zorladı; ama yerinden kalkamadı Sanki her şeyin bittiği o anda bir kadın atını sürdü ve düşman saflarına doğru ilerledi Adı Nesibe'ydi bu kahraman kadının "Ya ResûlALLAH onlara ben karşı çıkacağım!" dedi Onun esas vazifesi yaralanan Müslümanları tedavi etmek yaralarını sarmaktı Kocası ve iki oğlu da o gün Resûlullah'ın önünde ölümü göze almışlardı Elindeki sargıları attı ve hemen sırtına oklarını eline kılıcını aldı Resûlullah'a hücum etmek üzere gelen birliğin karşısına çıktı ve bir yiğit gibi savaştı Birinin ayağını kesti birisinin tepesine darbe indirdi ve korkusuzca onların içine daldı Bir aralık oğlunu gördü oğlu kolundan ağır bir kılıç darbesi almıştı Geldi çocuğunun kolunu sardı ve ona şöyle dedi: "Git oğlum Resulullah'ın önünde savaş" ALLAHResûlü insanın kanını donduran bu vakayı görmüştü Ona şöyle dedi: "Ya Nesibe senin takat getirdiğin bu sıkıntıya kim katlanabilir?"

Oğlu Nesibe'nin durumunu anlatırken diyor ki "Annem vakanın sonuna doğru sırtından ağır bir yara almıştı Vücudunda kılıç darbelerinden ok yaralarından mızrak dürtmelerine kadar bir sürü yara vardı Bu arada sırtına bir ok saplanmıştı Okun saplandığı yerden kanlar fışkırıyordu Fakat o ne okun saplanmasını ne mızrağın dürtmesini ne de kılıcın darbesini görüyordu"

ALLAHResûlü de Nesibe'nin o halini ifade buyururken der ki: "VALLAHi o esnada ister sağıma ister soluma nereye döndümse önümde onu savaşırken gördüm bir tayfun bir hortum gibi bir sağa bir sola koşuyordu" Onun bu halini gören Efendiler Efendisi elbisesi omuzlarından düşecek kadar ellerini semalara doğru kaldırdı Mübarek yüzü yaralanmıştı

Kanlar vücudundan akarken dua etti: "Ya Rabbi Nesibe'nin ailesini cennete bana arkadaş kıl" Nesibe bunu duyunca "Ya ResûlALLAH artık bundan sonra bana ne olursa olsun aldırmam Kıyamet gününe kadar senin önünde bir mum gibi bitene kadar savaşırım" dedi

12-28-2009	#1
b@ron	Hz.nesibe R.a Uhud'un en şiddetli anlarıydı o gün Ebu Bekir'ler Ömer'ler Osman'lar Ali'ler ve daha niceleriALLAHResûlü'nün etrafından hiç ayrılmamışlar cansiperane mücadele etmişlerdi Akşama doğru neredeyse hepsi takatsiz kalmıştı Abdurrahman bacağını Hazreti Talha kolunu kaybetmişti 20-30 kişiden müteşekkil bir düşman grubu Resûlullah (sallallâhu aleyhi ve sellem)'e son bir hücum yapıp bir darbe indirmek üzereykenALLAHResûlü "Bunlara kim karşı çıkacak?" dedi Hz Ali kendini zorladı; ama yerinden kalkamadı Sanki her şeyin bittiği o anda bir kadın atını sürdü ve düşman saflarına doğru ilerledi Adı Nesibe'ydi bu kahraman kadının "Ya ResûlALLAH onlara ben karşı çıkacağım!" dedi Onun esas vazifesi yaralanan Müslümanları tedavi etmek yaralarını sarmaktı Kocası ve iki oğlu da o gün Resûlullah'ın önünde ölümü göze almışlardı Elindeki sargıları attı ve hemen sırtına oklarını eline kılıcını aldı Resûlullah'a hücum etmek üzere gelen birliğin karşısına çıktı ve bir yiğit gibi savaştı Birinin ayağını kesti birisinin tepesine darbe indirdi ve korkusuzca onların içine daldı Bir aralık oğlunu gördü oğlu kolundan ağır bir kılıç darbesi almıştı Geldi çocuğunun kolunu sardı ve ona şöyle dedi: "Git oğlum Resulullah'ın önünde savaş" ALLAHResûlü insanın kanını donduran bu vakayı görmüştü Ona şöyle dedi: "Ya Nesibe senin takat getirdiğin bu sıkıntıya kim katlanabilir?" Oğlu Nesibe'nin durumunu anlatırken diyor ki "Annem vakanın sonuna doğru sırtından ağır bir yara almıştı Vücudunda kılıç darbelerinden ok yaralarından mızrak dürtmelerine kadar bir sürü yara vardı Bu arada sırtına bir ok saplanmıştı Okun saplandığı yerden kanlar fışkırıyordu Fakat o ne okun saplanmasını ne mızrağın dürtmesini ne de kılıcın darbesini görüyordu" ALLAHResûlü de Nesibe'nin o halini ifade buyururken der ki: "VALLAHi o esnada ister sağıma ister soluma nereye döndümse önümde onu savaşırken gördüm bir tayfun bir hortum gibi bir sağa bir sola koşuyordu" Onun bu halini gören Efendiler Efendisi elbisesi omuzlarından düşecek kadar ellerini semalara doğru kaldırdı Mübarek yüzü yaralanmıştı Kanlar vücudundan akarken dua etti: "Ya Rabbi Nesibe'nin ailesini cennete bana arkadaş kıl" Nesibe bunu duyunca "Ya ResûlALLAH artık bundan sonra bana ne olursa olsun aldırmam Kıyamet gününe kadar senin önünde bir mum gibi bitene kadar savaşırım" dedi __________________