Hayatımın Hatası

…Yine bir gece oturmuşum, elimde kalemim

Önümde kağıdım…

Ben onlara bakıyorum, onlar bana…

Yine deniyorum, yine yazamıyorum…

Sonunda çıldırıyorum, çünkü ben, onlar olmadan yaşayamıyorum…

Beni bir onlar anlıyor zaten…

Bir onlar katlanıyor en duygusal anlarıma…

Bazen yırtıyorum kağıdımı, kırıyorum kalemimi…

Bazen kor ateşlere fırlatıyorum onları…

Bazen de sırılsıklam yapıyorum…

Ya göz yaşlarım, ya da içimdekilerle…

Anla işte… Kan ağlıyor içim…

Her yolu deniyorum… Ama yapamıyorum…

Ne seni unutabiliyorum, ne de kafamı toplayıp yazabiliyorum,

O eskiden yazdığım eşsiz şiirlerimi…

Ama en acısı…

Nedenini biliyorum tüm bunların…

BEN, HAYATIMIN EN BÜYÜK HATASINI YAPTIM,

ŞİMDİ VİCDANIM VE BÜTÜN BEDENİM,

KENDİ KENDİNİ CEZALANDIRIYOR…

… Evet, aşık oldum…

Belki de şu dünyada aşık olması gereken en son kişi, aşık oldu…

Hem de belki de şu dünyada aşık OLUNMASI gereken en son kişiye…

Her şeye rağmen, bırakmadı onu…

Belki hayatında hiç aşağılanmadığı kadar aşağılandı bu yüzden…

Belki hayatının en acı yılını yaşadı…

Ve daha kötüsü, belki de hala yaşıyor…

VE daha da kötüsü, ki bunu o da biliyor ki,

Sonsuza kadar yaşamaya devam edecek…

Evet, devam edeceğim, zorundayım çünkü…

İstesem de istemesem de devam edeceğim…

“Ta ki, sen ve ben “biz” olana kadar…”

Hatırladın mı o mısraları…

Bak, onlar hatırladı…

Bana hep olur ya…

Acı tecrübeler…

Onlara da en kötüsünü yapmışım

O şiiri yazarken…

Merak ettin değil mi ne yaptığımı…

Ne olabilir…

Seni anlatmışım…

Her şeyinle seni…

Hiç bahsetmediğim kadar çok bahsetmişim senden…

Belki de hiç olmadığım kadar dürüst olmuşum senin hakkında…

Bunu okuyunca kızacaksın bana, biliyorum…

Nefret ettiğimi sanacaksın onu da biliyorum…

Ama hep diyorum;

BEN, HAYATIMIN EN BÜYÜK HATASINI YAPTIM,

ŞİMDİ VİCDANIM VE BÜTÜN BEDENİM,

KENDİ KENDİNİ CEZALANDIRIYOR…

alıntı