Tüm Menekşelere Veda...|Masal Ve Hikaye Özetleri

TÜM MENEKŞELERE VEDA

Küçük, toprak saksı, ansızın elinden yere düşüverdi Paramparça olmuştu
Saksısı kırılan mor menekşenin, incinen, yeşil, canlı yapraklarını kontrol etti
Onu diktiği ilk günden bu yana ne çok zaman geçmişti
Tek, yeşil bir yapraktı önceleri Hasretle bekledi bu dost kalbin küçük yapraklar
vermesini Geçen zaman sevginin hakkını verdi Menekşe,
bütün yoğunlaşmaların neticesini, verdiği bu minicik yeşil yapraklarda gösterdi
İnsanın içini ısıtıyordu İlk yaprakla yüreğe dolan heyecan, ilk aşka benziyordu
Kalbi sarıyordu, elleri titretiyordu, bir cezbe havası veriyordu bütün bedene
İlk çiçekler yıllarca hasret duyulan o dost gözlere ne de çok benziyordu
İlk yapraklar, ilk çiçekler, ilk aşk Nedense tuhaf bir büyü vardı bu çiçeklerde,
bu yapraklarda Gerçi menekşeler hep husûsiydi onun için
Hele hercai olanlarına karşı büyülü bir yakınlık hissederdi
Hercai kelimesi ne de çok şey ifade ediyordu Değişimi, çesitliliği,
farklı renkleri içinde barındıran bir ahenkdarlığı Ne çok sır vardı bir
hercai menekşenin bakışındaRenkler nasıl da ustalıkla atılmıştı yaprakların üstüne
Her menekşe ayrı bir dünya gibi gelirdi yüreğine
Düşüncelerinden sıyrıldı ve kendi kendine mırıldandı “Tüm menekşelere
veda etmeliyim” Kırılan saksının parçalarını toplarken kırılmanın
zihninde meydana getirdiği çağrışımları bir bir düşündü
“Kırılmak, mesela kolun, bacağın kırılması, sonra bardağın kırılması bir de,
bir de kalp kırılması ve hayal kırıklığı var tabii ki”
“Kalp kırgınlığı da neymiş?”dedi kendi kendine “Hiç kalp bir saksı gibi kırılır mı?
Öyleyse neden buna kalp kırığı demişler Sahi eskiler buna ne diyorlardı?
Dur bakayım şimdi hatırlayacağım Evvet evvet sanırım inkisardı
Kalp inkisarı İnkisar, ne büyülü kelime” Tekrar etti kendi kendine
“Inkisar, inkisar Sahi, eskiler menekşeye ne diyorlardı?”
Sonra Tanzimat şairlerinden,Abdülhak Hamid hakkında anlatılan bir nükteyi
hatırlayıverdi Hamid eşi Neli’yi dikensiz gül, sevgilisi Eşli’yi ise
hercai menekşe olarak nitelendiriyordu Hercai menekşeye benzetilen bir
kadın olmak hususi bir duygu olmalıydı Neşeli, dinamik, daima değişen,
bu haliyle daima mutlu eden ve mutlu edilen bir kadın
“Allah Allah Hamid de nereden çıktı?”
Son olarak menekşeye eskilerin ne dediğini düşünüyordu
Doğru ya oradan gelmişti buralara Kendini çağrışımlarının rüzgarına
kaptırmıştı bir defa Yine hüzünlendi işte Nereden de kırılmıştı
şu menekşenin saksısı Yerinde sakin ve sessiz dururken bütün bu çağrışımlara
meydan vermemek için menekşenin suyunu verir ve hemen uzaklaşırdı yanından
Saksısı kırılan menekşe onda küllenen bir geçmişi canlandırmıştı
Kesik kesikti zihninde herşey
Son günlerde unutkan bir insan olmuştu zaten Kedisi, menekşeleri ve anıları
Şimdi kırılan saksıya bir daha baktı Menekşeyi saksının kırıkları arasından özenle,
incitmeden aldı Yeşil, ince tüylü, diri yapraklarına okşarcasına dokundu
Onlara şefkatli bir buse kondurdu Çiçeklere dokunmadı
İncitmekten korktu onları Maziye dönmeyi istemedi
Kırıkları toplarken acaba dedi “saksının inkisarı da olur mu?” Bunu hep yapardı
Saçma şeyler düşünmek, zihni bir süre oyalamak hep faydalıydı
İnsanınn kendisini hüzünlendiren duygulardan bir süre de olsa uzaklaşmasını sağlardı
Güldü, “Bak sen şu menekşenin ettiğine İnsanı alıp nerelere götürüyor”
Dudaklarında suskun bir tebessümle gözleri uzaklara daldı
Yüreği ilk günkü gibi kıpır kıpır oldu Yaptığı bütün o tuhaflıkları bir bir hatırladı
Sonra sonra ilk farkediş, ilk pişmanlık, ilk acı, ilk ayrılık
Neden sonra açıldı içindeki hasret kafesi Aradan geçen yıllar ve hayat
Her şey kurallara uygun olarak gelişmişti Mutluydu, pişman değildi
Ama ne var ki içinde ki “hercai menekşeyi” öldürememişti
Güldü Bu sefer gülüşü ızdırapla sarmaş dolaştı Hafifçe yanakları kızardı
Utandı Pencereden dışarı baktı Kedi acıkmış olmalıydı, acı acı miyavlıyordu
Bir anda sıyrıldı duygularından Kapıyı açtı Kedinin sırnaşmasına aldırmadı
Kedinin yiyeceğini aceleyle hazırlayıp tekrar menekşesinin başına döndü
Yerdeki saksı kırıklarını ve toprakları temizledi Menekşenin saksısını değiştirdi
Son bir defa baktı mor çiçekli sevgili menekşesine
Akşam için bir şeyler hazırlamalıydı Güneş batmak üzereydi
Hava yavaş yavaş kararıyordu Mutfağa doğru ağır adımlarla yürürken
içi huzur doluydu ve o an yıllardır yapamadığı bir şeyi yapmaya karar verdi
“Tüm menekşelere veda etmeliyim” diye mırıldandı kendi kendine
Menekşeyi özene bezene paketledi ve paketin üzerine “tüm menekşelere veda”
yazarak geçmişine doğru postalamaya hazır hale getirdi

Manolya Gülçiçek