İç Ferahlığı|Masal Ve Hikaye Özetleri

İç Ferahlığı

En büyük hediye, kendinden bir parçadır

Ralph Waldo Emerson
Geçen sene, Cadılar Bayramında AIDS’li çocuklara yardım eden bir örgüt olan Salı Çocukları’nın bir şenliğine davet edilmiştim Davet edilmemin nedeni televizyondan tanınmamdı Gitmemin nedeni ise konuyu umursamamdı Çocukların çoğunun beni bir meşhur olarak değil, onlarla oynamaya gelmiş birisi olarak algıladıklarını biliyordum Sanırım bu benim de hoşuma gidiyordu

Şenlik yerinde birçok çadır vardı En kalabalık olan çadırda Her isteyen bir kare buyuyordu Bu kare sonra, diğerleri ile dikelerek birleştirilecek ve ortaya bir yorgan çıkacaktı Bu da hayatının nerede ise tümünü bu örgüte adamış olan ve yakında emekliye ayrılacak olan bir adama hediye edilecekti
Herkese parlak, birbirinden güzel renklerde kumaş boyaları verdiler Daha önce boyanmış karelerin arasında pembe kalpler, parlak mavi bulutlar, portakal rengi güneşler , yeşil ve mor çiçekler gördüm Resimlerin hepsi de parlak, olumlu ve ferahlatıcı idi Biri hariç
Yanımda oturan oğlan koyu renkli, boş ve cansız bir kalp boyuyordu Arkadaşlarının resimlerindeki parlak ve canlı renkler onda yoktu
Önce belki ona ellerinde kalan tek boya bu olduğu için bu rengi verdiler diye düşündüm Ama ona sorunca Bu seçimi kendisinin yaptığını, çünkü kendi kalbinin de bu renk olduğunu söyledi Ona nedenini sorduğumda bana çok hasta olduğunu söyledi Sadece kendisi değil, annesi de hastaydı Ne kendisi, ne de annesi asla iyileşemeyeceklerdi Gözlerimin içine bakarak “Hiç kimsenin elinden bir şey gelmez” dedi
Ona hastalığı için üzüldüğümü ve neden o kadar üzgün olduğun anladığımı söyledim Hatta neden koyu renkli bir kalp çizdiğini de anlayabiliyordum Ama hiç kimsenin elinden bir şey gelmeyeceği de doğru değildi Belki diğer insanlar onu yada annesini iyileştiremezlerdi ama insanlar birbirlerine kuvvetle sarılarak, üzücü anlarda biraz rahatlatabilirlerdi Eğer isterse, ona bu şekilde sarılabileceğimi söyledim Belki ne demek istediğimi anlayabilirdi Anında kucağıma çıktı Bu küçük oğlana duyduğum sevgiden kalbim göğsümden dışarı fırlayacak gibiydi
Uzun süre kucağımda oturdu Sonra indi ve resmine devam etti Kendini daha iyi hissedip etmediğini sorduğumda daha iyi hissettiğini söyledi ama hâlâ hastaydı ve bunu kimse değiştiremezdi Onu anladığımı söyledim Oradan uzaklaşırken, üzgündüm ama bu sorun artık daha da çok ilgimi çekiyordu Elimden ne geliyorsa yapacaktım
Günün sonuna doğru, eve dönmeye hazırlanırken, birisinin ceketimi çektiğini hissettim Döndüm ve çadırdaki küçük oğlanın gülümsediğini gördüm “Kalbimin rengi değişiyor İçim ferahlıyor Sarılmalar gerçekten de işe yarıyormuş” dedi
Eve dönerken, kendi kalbimin de renk değiştirdiğini ve içimin ferahladığını hissettim
Jennifer Love Hewitt