Arifler Sultanı Olasın Oğlum Masal

Arifler Sultanı Olasın Oğlum Masal

Dondurucu bir kış gecesi Rüzgar evin damını dövüp durmaktaKah pencereleri zorlamakta, kah kocaman ağaçların belini bükmekte, kah yürek hoplatarak ıslık çalmaktaRüzgarın ve boranın çıkardığı ses geceye hakim

Camları demir bir balyoz gibi döven, kapıları gıcırdatan rüzgarın sesiyle herkes uykunun derin iklimlerindeBeyazıt’ın mübarek annesi de derin uykulardaBir ara uykuyla uyanıklık arasında yattığı yerden oğluna seslendi:
-Tayfun, oğlum! SuuuSusadım!
Küçük Tayfun birden yerinden fırladı, buzlarla çevrili su testisini eline aldıVe annesinin yatağının başına koştu
O da ne?
Anne çoktan kendinden geçtiYeni bir uykunun iklimlerine dalıvermiştiNe aklında su kalmış, ne de oğlu
Harika çocuk, annesini uyandırmaya kıyamadı ve buzlu testi elinde beklemeye koyulduNe vakte kadar bilinmezBelki saatlerce, belki gece boyu, belki daha az bir zamanHep o halde kaldı ve gözlerini annesinden bir nefes bile ayırmadı
Şimdi uyanır, şimdi su isterde veririm düşüncesiyle hep beklediNihayet nice zaman sonra kadın gözlerini açtı ve seslendi:
-Su! Hani yavrum su?
Beyazıt, ak çiçekli gül dalı misali suyu uzattı:
-İşte tatlı annem!
Hale bakınız ki, soğuktan Beyazıt’ın elleri testiye yapışıvermişti
Dondurucu, titretici soğuk gibi, yüreklerinde takat getiremeyeceği bir manzaraBu akıl almaz manzarayı göz ucuyla gören anne, gönlünün ta derinlerinden kopup gelen bir sesle içli içli inledi:
-Allah’ım!Ben Tayfun’dan razıyım, sen de razı ol!
Sonra nur yumağı çocuğu kendisine doğru çekti, alnına bir öpücük kondurup şiddetle kucakladı ve duaların en güzelini yaptı:
-Bilginler sultanı olasın oğlum
Ve o harika çocuk, ileride bilginler sultanı oldu ve ünü her yerde duyulduVe kıyamete kadar da şanla şerefle yücelecekNe mutlu ona!