Hoşçakal Yağmur...|Masal Ve Hikaye Özetleri

Hoşçakal Yağmur

Demir kapı büyük bir gürültüyle kapandığında artık özgürdü
Gökyüzüne baktı, derin bir nefes aldı Önünde uzayıp giden şehri izledi
Cadde boyunca bir daha geriye bakmadı

Yaşadığı şehre geldiğinde akşam olmak üzereydi Önce şehrin mezarlığına gitti
Yorucu da olsa aradığı mezarı buldu Birkaç dua okudu,
solmaya yüz tutan çiçekleri suladı Mezar taşındaki resmi inceledi bir süre,
ömründe hiç görmediği, sekiz yaşındaki bir kızın resmiydi bu
Resmin altında kendisine lanetler yağıyordu Gözleri doldu, birkaç damla yaş,
yanaklarından süzülüp mezar taşına damladı “Sen ölümü hak etmedin kızım!”
diye mırıldandı “ben de”

Sabah olduğunda bankadaki bütün parasını çekti
Elektriğini, suyunu ve telefonunu açtırdı Sonra şehrin parklarından birine gitti
Telekom amirliğine bir dilekçe yazdı Şimdilik beklemekten başka yapacak
bir şeyi yoktu
Parası bir süre daha yeterdi Çok sevdiği öğretmenliğe istese de dönemezdi
Babadan kalma evini, arabasını satar, başka bir şehirde yeni bir iş kurardı
kendine Ama tüm soru işaretlerini kaldırmalıydı
Aslında kaldırmıştı soru işaretlerini, son bir konuşması vardı, hazırlanmalıydı,
tüm delilleri toplamalıydı Noktayı sonra koyacaktı

Arkadaşlarından bir kaçına rastladı “Geçmiş olsun” dediler dil ucuyla
“Yapabileceğimiz bir şey varsa” Onların gözlerinde biten arkadaşlıklarını gördü
Yedi sekiz ay içinde nasıl da bitmişti her şey
Bu şehir bir karabasan gibi çöküyordu üzerine Kime, ne söyleyebilirdi?
Teşekkür edip ayrıldı
Dilekçesine cevap yirmi gün sonra geldi: “Son sekiz ay içinde kayıt dışı hiçbir
ücret alınmadığı, yapılan telefon görüşmelerinin ekte listesinin verildiği”
İki telefon numarasının altını çizdi Sekiz ay önce yapılan aramalardı bunlar
Tutuklanmadan birkaç saat önce Gelen yazıyı katlayıp, cebine koydu
Saat dokuza geliyordu Daha fazla beklemenin hiçbir anlamı yoktu
Kapının ziline dokunmadan elindeki adresi bir kez daha kontrol etti
Evvet, elindeki adres burasıydı İçinde kin yoktu Öfke de yoktu
Yavaşça zile dokundu Kapı açıldığında şaşkınlıktan donakaldı
Kapıdaki eski sevgilisiydi
- Yanlış geldim galiba, diyebildi usulca, ben Cihan’ı aramıştım
- Hayır, yanlış gelmedin Cihan şimdi büroda Ben beş aydır Cihan’la yaşıyorum,
dedi Yağmur başını yere eğerek
Elini Yağmur’un çenesine uzatıp, yere eğilen başını yukarıya kaldırdı
Gözlerinin derinliklerine baktı bir süre Baş parmağıyla gözlerinden
süzülen yaşlarını sildi Başını iki yana salladı birkaç defa
Daha fazla dayanamadı, dışarıya fırladı
Büroya gelene kadar türlü türlü düşenceler geldi geçti beyninden
Bazen sinirlendi, bazen duygulandı, için için ağladı
Cihan’ı vurma duygusu yavaş yavaş kapladı yüreğini
“Bana bunu da mı yapacaktın Cihan?” diye söylendi kendi kendine
Yağmur’un acısı iki ucu keskin sivri bir hançer gibi saplandı yüreğine
Karmakarışık duygular içinde büroya vardı Cihan masasında oturuyordu
Korhan’ı görünce ayağa kalktı, yüzündeki duygu karmaşasını anladı hemen,
alttan almaya çalıştı:
- Oooo geçmiş olsun dostum, hoş geldin, gel, şöyle otur
(Dışarıya seslenerek) Oğlum hadi bize çay söyle,
eski dostlar şöyle karşılıklı muhabbete dalsın biraz
Nerdesin sen ya! diyerek döndü Korhan’a Yirmi gün kadar olmuş içerden çıkalı,
neden uğramadın? Bekledim seni Her gün bekledim, ha bugün gelir, ha yarın
Kısmet bu güneymiş Şükür kavuşturana!
- Ve Yağmur’un şerefine değil mi Cihan?
İşlemediği bir suçtan iftiranla içerde yatan dostunun şerefine,
devam edeyim mi?
- Ne diyorsun sen ya, diyerek şaşkın gözlerle baktı Korhan’a
- Rol yapmayı kes artık, o gözlerle de bakma bana Şaşkınlık değil,
aplatlık var o gözlerde Evvet, her şeyi biliyorum O kazayı ben yapmamıştım
O gece yoldaydım ama o kazayı ben yapmadım O kızı ben öldürmedim
Ama cezasını ben çektim Ömür boyu da çekeceğim İçerdeyken düşündüm,
günlerce, haftalarca düşündüm Bütün yollar sana çıkıyordu,
bütün kapılar sana açılıyordu Kabul etmek istemedim,
dostum bunu yapamaz dedim ama dedim ya yollar hep sana çıkıyordu
Zamanla içimdeki nefreti öldürdüm, sana olan kızgınlığım, kırgınlığım,
nefretim ya da adı her neyse, geçti, bütün korlar soğudu, küle dönüştü
Kabul etmek zordu ama Seni de öldürdüm
Sadece son bir konuşma yapmak istedim seninle
Her şeyin farkında olduğumu bilmeni istedim İçerden çıkınca,
Telekoma, senin adına bir dilekçe yazdım İşte dilekçenin cevabı
Yaptığın görüşmelerin hepsi burada Sekiz ay boyunca yapılan bütün görüşmeler
Kazadan birkaç saat önce yapılan görüşmeler de
Biri polise, diğeri savcılığa Neden ulan, neden,
diye bağırmaya başladı Cihan’ın yakasına yapışarak
- Anlatacağım, anlatacağım, diyebildi Cihan
Korhan’ın ellerinden kurtulmaya çalışarak Otur şöyle her şeyi anlatacağım
Sonra istersen vur beni, istersen polise ya da savcıya, kime gidersen git
Ama otur dinle beni Çocukluğumuzdan beri arkadaşız seninle
Aynı sıralarda oturduk, aynı mahallede büyüdük Çocuklar seninle oynamak,
okulda aynı sırada oturmak için yarışırlardı Mahallenin kızları bile sana aşıktı
Sen onları görmezdin Kudururdum için için, senin yerinde olmak isterdim
Senden daha yüksek bir not alsam dünyalar benim olurdu
Bir kız bana baksa uçardım Babam bile seni anlatırdı anneme,
onların konuşmalarını duyar, sinirimden kudururdum Beni anlayabiliyor musun?
Bu güne kadar her an, her saniye senden intikam alma duygularıyla yaşadım ben
Hiç bir zaman dostun olmadım senin Bütün işlerini,
bütün ilişkilerini bozmaya çalıştım Çocukluğundan beri yaşadığın
tüm olumsuzlukları ben tezgahladım Ama şans hep senden yanaydı
Ne yapar eder, en az zararla sıyrılırdın içinden Pişman mıyım? Hayır değilim,
inan ki değilim İçimdeki kini bilemezsin sen Onlarla nasıl yaşadığımı bilemezsin
Bir gün bile gelmedin evime Oysa ben, hemen her akşam senin yanındaydım
O gece, evvet kazanın olduğu o gece, işte dedim, tam fırsatı
Kessinlikle kendini kurtaramaz Aslında o kazayı ben yaptım
Güneş yeni batmıştı, alaca karanlıktı hava Nasıl oldu anlamadım,
küçük kızı birden önümde gördüm Frene bile basamadım
Kızın arabanın üzerinden arkaya geçişini gürdüm Durmadım, duramadım
Basıp gittim Daha eve gelmeden kurdum bütün hikayeyi
Bu defa kurtulamaz dedim Kesinlikle kurtulamaz
Ve polisi arayıp senin plakanı verdim Sonra savcıyı aradım
Senin adına konuştum onunla, kendi suç itirafımı yaptım
Seni içeri götürürlerken, ben barda tutuklanışını kutluyordum
Hadi şimdi git, git polise durumu anlat Siz çözemediniz ama ben çözdüm de
Boyun bir karış uzasın yine Bunca ay beni boşu boşuna yatırdınız de
Ne duruyorsun be, anlattım işte her şeyi Git hepsini anlat
Gözleri kan gölü olmuştu Kin, nefret, kıskançlık Hepsi okunabiliyordu yüzünde
- Peki ya Yağmur? Ona neden yaptın bunu
- Yağmur O çok güzel bir kızdı Hoşlandım ondan, sevdim,çok sevdim
Senden ayırmak için elimden geleni yaptım İkinizi de kurdum Ama olmuyordu,
ayıramıyordum sizi Bir akşam, evvet bir akşam onu cafede beklediğini söyledim
Sonra ben gittim cafeye Seni bekliyordu ama sen bir türlü gelmiyordun
Sen gelmedikçe o içiyordu Bir kadınla birlikte çıktığını söyledim ona
Deliye döndü, inanmak istemedi Ağladı, ağladıkça da içti
O gece senden nefret etti Ve seni benimle aldattı Bir daha da göremedi seni
Sen ertesi gün tutuklandın Birkaç ay sonra o da benimle yaşamaya başladı
Tutuklandığından haberi yok ama hiç unutmadı seni Senin gibi sevemedi beni
Kahretsin, ne varsa sende

Cihan elindeki içeceğini tekrar tekrar kaldırırken yerinden doğruldu Korhan
Masada duran dolu çay bardağını aldı eline
Sert bir şekilde Cihan’ın ayakları önüne döktü, bardağı masaya koyup:
- Yüzüne dökmeye bile değmezsin sen, dedi Bir daha geriye bakmadan çıkıp gitti
Eve geldiğinde garajı açtı, arabayı çıkarıp yıkadı Eşyalarını hazırlayıp,
arabaya yerleştirdi Arabaya binmek üzereyken, kan anonsunu duydu
“Kanamalı bir hasta için çok acele AB grubu Rh- kan aranıyor
Kan vermek isteyenlerin hastanenin acil servisine” Bu kendi kanıydı
Zor bulunan bir kandı Belki de bir can onun sayesinde kurtulacaktı
Arabasını çalıştırıp, hastaneye yöneldi “Alabildiğiniz kadar alın” dedi
“Ama acele edin” “Bire bir alacağız kanı dedi hemşire,
beklemeye zamanımız yok, sizden alırken aynı zamanda da hastaya vereceğiz
” Kolundan çıkan kan,paravanın öbür tarafında ameliyat olan hastaya gitmekteydi
Belki de ona can verecekti Bunu hiç düşünmemişti,
hayat vereceği canın mutluluğu yavaş yavaş içini kaplamaya başladı

Kan verme süresi bitince bir süre dinlendi, ayağa kalkmadı Küçük kızı düşündü,
Cihan’ı ve Yağmur’u Demek hiçbir şey söylemeden ayrılmasının nedeni de
Cihan’dı Boş yere beklemişti ziyaretine gelmesini
“Sen yaşayacak adam değilmişsin be Cihan” diye düşündü
“Bir gün Allah senin de cezanı verir” Yavaş yavaş yerinden doğruldu,
kendini şöyle bir yokladı, başı dönmüyordu Yola çıkabilirdi
Diğer tarafta ameliyat bitmiş olmalı diye düşündü Ses seda kesildi
Paravana yaklaştı, durdu, hastayı görmenin ne yararı olacaktı
Vazgeçip kapıya yöneldi
- Korhan!
Sesin geldiği yöne döndüğünde Yağmur’la karşılaştı Yağmur hıçkıra hıçkıra ağlıyor-
du
- Ne oldu, diye sordu Korhan Yoksa
- Cihan, diye inledi Yağmur Cihan’ı vurmuşlar az önce
Üç kişi gelmiş büroya, silahlarını çekip
Ameliyathanenin kapısına yöneldi Korhan, o anda dışarıya çıkan doktorla karşılaştı
“Yaşayacak”dedi doktor,"Kurşunun biri beyni, diğeri de kalbi sıyırıp geçmiş
Kan da tam zamanında bulundu Geçmiş olsun”
- Kanı sen vermişsin, teşekkür ederim,dedi Yağmur,
yaşlı gözlerle Korhan’a bakarak İçini bir umut sarmıştı,
acısını az da olsa unutmuştu
- Ben gidiyorum, dedi Korhan Geçmiş olsun Belki kanım bir işe yarar
Arabasına bindiğinde yaz yağmuru çiseliyordu Bir daha geriye bile
bakmadan saatlerce sürdü arabayı Yalnızca bir cümle döküldü dudaklarından:
"Hoşçakal Yağmur"

İrfan Mutluer