Hoşgeldin

Gözlerinde cennetin renklerini taşıyan kadın… Gülüşüne, yüreğine, gözlerine ve özleminedir bu satırlar Şimdi bir yer aç bana limanında, küçük hüzünlerle beslediğin akarsu, dökülmeye geldi denizlerine…
Gözlerimde ki sonbaharı sakladım sen gelene kadar… Geldin ve gözlerime hükmettin İlkokul önlüğümden düşürdüğüm çiçeği buldum bugün… Bugün her şey sen kokmakta ve eskisi gibi kar beyaz Şimdi gözlerini kapat ve hisset Yansımalarım düşecek sayfalarına birazdan…

Demiştim ki;
Hani bilmesem seni, hani rüzgâr getirmese bana kokunu, her nefes alışımda işlemesem seni ciğerlerime, kalbimin ritimsizliğine inat edercesine; bir sen, bir de ben diye atmasaydı yürek, çoktan unuturdum, alışırdım belki gidişine Her şarkı, her şiir bizi anlatmasaydı, her yağmurda ıslanan biz olmasaydık, hayallerimin sonunda can toplayıp bulutlar, kan yağdırmasaydı şehrimin üstüne, çoktan unuturdum, alışırdım belki gidişine
Hayatın vefasız unutuşlarını, alışılmış terk edişlerini yendim seninle Geldin, bir yıldız gibi dünyama çarptın, karanlığımın içine saçlarının güneşi doğdu, geldin beni yeniden doğurdun, ses verdin sesini bir kez daha anneme benzettim…

Hoş geldin Nihal, hoş geldin… Şimdi nasıl anlatsam, nasıl söylesem, hangi kenarından ısırsam taze ekmek gibi kokan kelimelerin, hani olur ya bazen, donar ya akıl, başlar ya bazen ne söylesemler, ne düşlesemler, kelimeler içinde kaosu yaşar ya önce yazılmak ve sana sunulmak için, bir mahşere dönüşür ya yürek işte öylesine bir şey seni sana anlatmak Hoş geldin tutkum, hoş geldin…
Sen ki; hayata ilk gülüşüm, ilk heyecanım, ilk tutkum, ihanetim, vuruluşum, yıkılışım, sevişim Sen ki; hasret gecelerinde sılayı unutuşum… Sen ki; açık denizlerimde pupa yelken, Trakya’nın mavisinde saklanmış aşk kokan şehrinle kıyılarımda sevişen, umutlarımın eylül martısı, fırtınalarımın harabe sığınağı, rüyalarımın yaramaz kaçağı, Çorlu’nun sonbahar sarımtırağı hoş geldin…

Hoş geldin Nihal, hoş geldin sarı saçlarında tel tel idamlar yumağı taşıyan kadın Sen ki; son şansım, hayata verdiğim rüşvetim… Doğduğun günden bu yaşa gelinceye kadar kim bilir kaç kişi seni sevdi, kim bilir kaç kişi senin zarif hallerini sevdi Kaç kişi güzelliğini sevdi, belki gerçek aşkla; belki değil Ama bir tek kişi senin çocuk kalan yüzündeki hüznü sevdi…
Nihal; özlemenin en asilini yaşadım senden yana… Yitik yüreğimi öldürmeye gelecek bir gün o seri katil zaman, bir bu kadar daha, belki iki, belki beş fazlası daha mevsim geçmiş olacak Bundan sonra bir gün bile uzak olma gün uzun/gün uzun anlatamayacağım kadar/trenler bir yerlerde uyuduğunda/ insanlar garlarda nasıl beklerse, öyle bekledim seni Geldin tutkularıma yön verecek olan kadın, hoş geldin…

Mecburi duygularımı bir yana bırakıp sana karşı böyleyim diye ayıplama beni Bir gün kendimi sonsuzluğun koynuna bırakırsam yaralı ve yenik bir asker gibi, darılma Unutma ki her seven isimsiz bir kahramandır Unutma ki insan; sevebildiği kadar insandır

Sonrası mı? Sonrasını sen bilirsin…