Yenildim Anne !

Anneciğim!
Evlatlar vardır başarılarını, zaferlerini yazarlar
Sana yazacak bir başarım, bir ödülüm yok anne
Keşke olsaydı da, seni sevindirebilseydim
Keşke, benim de anneme yazacak, anlatacak başarılarım olsaydı
Ama yok anne

Sevdiğin, okşadığın saçlarıma aklar düştü anne
İlk evvel saçlarım hayat mücadelesinde yenildi
Düşmanlarım hep benden güçlü oldu anne
Onların tahta kılıçları benim çelikten kılıcımı paramparça etti
Onlar beni yenmek için ne senaryolar yazdı, ne iftiralar attılar
Ben, ‘masumum’ bile diyemedim
Düşmanlarıma hep yenildim anne

Ve ne yazık ki, dostlarıma da Dostlarım da beni hep yendi
Ben onları dost bilirken onlar beni meydanlarda tuş ettiler
Arkamda hep bir hançer yarası oldu anne
Senin anlayacağın, dostlarım beni düşmanlarımdan daha beter etti!
Kahkahayı unuttum, tebessümle dost oldum
Yüzümde acı bir tebessüm var şimdi
Bahtıma yenildim anne!

Çocukluk yıllarımın özlemiyle seni aradım anne
Senden daha şefkatlisini,
daha merhametlisini bulamayacağımı bilerek
Her şey küçükken güzelmiş anne
Şimdi büyüdüm ve yenilmeyi öğrendim anne

Gülü çok sevdim, hele alını, pembesini
Bahtıma hep beyazı düştü anne
O çok sevdiğim güllerin, dikenlerine yenildim anne
Açlığa-tokluğa, hastalığa-sağlığa, dosta-düşmana
Hepsine ama hepsine yenildim

Senin anlayacağın hayata yenildim anne
Yenildim

Kemal Dadaşoğlu