İçimdeki Ses

Beynim ile içimdeki sesin kavgası bitememektedir bir türlü
Uzun zamandır süregelen bir savaş bu ruhum hep bedenime sığmayı reddetmiştir oldum olası ama beynim her zaman bedenimi yöneten ve ruhumu frenleyen taraf olmuştur, gurur başlığı altında
Peki gerçektende frenlemesi doğrumudur, bence hayır ama gerçek hayatta içinden geldiği gibi yaşayan biri olabilmeyi kaç şanslı insan başarabilmiştir?
Farkettim ki ruhumun bu savaşta elde edebildiği en güçlü kale içimdeki ses olmuştur, bedenim ne kadar dinlemesede içimdeki ses ruhumun ve özümün istekleri doğrultusunda talimat vermektedir, her ne kadar ben dinlemesemde, ama aslında dinlemeyi çok istiyorum, ama beynim her daim bedenimde sürdüğü hakimiyeti bir türlü ruhuma devretmiyor ve sonuçta bende kendi kendime kızıp sinirleniyor ve o olayın akşamı kendimi mutsuz ve yaşadıklarımı paylaşmak için bir canlı arar halde buluyorumSENi bulamıyorum
Tanınmadığım bir şehirde yaşamanın rahatlığını duymak istiyorum genellikle ama imkansız
İçimdeki ses her zaman aşkın yapamayacağı şey yok derken beynim bunu duymazdan geliyor, kalbimin derinliklerindeki acıyı sadece ruhum hissedebiliyor oysa
SENin anlamını, değerini, vazgeçilmezliğini her sessiz anda içimdeki ses dillendiriyor, SEN duyacakmışçasına, herkesin sağır olduğu bir evrende yalnız ikimizin anlayabileceği bir dilden anlatıyor, ruhen birlikteliğimizin farkındalığımı, kimse duymuyor, SEN duyuyorsun, ben anlatıyorum, ruhum şahitlik ediyor
Zaman akıyor, ben bekliyorum, SEN gelmiyorsun, ruhum gardiyanlık yapıyor
Maddesel dünyada manasal yaşama sınırlarının doruğundayım, yol arkadaşlarıma bakıyorum; biri çöllerin ortasında, biri dağların dibinde, bense SENsizlik gezegeninde