Bir Şiir Ismarladım Kendime

Bir şiir ısmarladım kendime
kendime tutunarak

Geceydi
Mavi bir karanlıktı gözlerimde okuduğum

Gitme dedim
Ardımdan küfret istedim
Bazen insan utancını saklayacak

çöplük bulamaz ya
hayallerim kir pas içindeydi içimde
Aptalın biriyim ben

Kelimelerle çürümüyormuş adıma biriken kederler
Gerçek olmayan anlar figüranlar doluysa hayatında

gerçeklik seni bu kadar yalanlıyor işte!
Umrumda değildi kendi söylediklerim

ya da söylemek istediklerin

Üzgünüm
Sence de
Bence de
Bencilce

Bak hala kanıyor
mevsimsiz yağmurlarla
ya da yanlış dokunuşlarla

Mutluluk mekanları bu yüzden hep dar gelir bana
ve ben hep bu yüzden kendimi okşarım
üşüdüğüm her yalnız durakta

Baden ikinci bir cümleye gerek duymazsın ya
onların birini farkediyorum şimdi;

insan bazen kaybeder