Özlediğimiz Sevgiden

Bize sevmesini öğretmediler sevgili,bize hep sevgiyi saklamasını öğrettilerHep bekletmeyi,hep ertelemeyibu yüzden biz kiminle birlikteysek bir diğerini ama hep uzakta olanı özledik,hiç dinmedi doyumsuzluğumuz,biz hep uzaktakini sevdik sevgiliyanımızdakini değil,odamızın duvarının arkasındakini değil,birşeyler paylaştığımızı değil,uzaklardakini,ulaşamadığımız kadar uzaklardakini sevdikYanımızdakileri kırıp geçirdik,incitip üzdük de, hep ulaşamadıklarımıza sakladık söyleyemediğimiz o güzel sözleri
Özlediğimiz sevgiden delice korktuk biz sevgili Sevmek bizim için sınırlarımızdan hiç çıkmamaktı Kendi sınırlarımızda sevmek hep kapana kısılmaktıBu korku yüzünden hep karşımızdaki insanların sevgisini eksik bulduk,küçümsedik onların sevgisini,yeni heyecanlar arama isteği vardıBir kişide takılı kalmak ne kadar basit diyorduk Gözümüz hep uçan kuşlardaydıYüksek dağların en tepesinden bakıyorduk insanlara biz Sorun bizdeydi sevgili Sevgiye inançsız olan bizdikBir insan bizi sevmeye başladığında,yenildiğinde sevgimize;ondan uzaklaşır, nasıl da tiksinirdik sevgilerinden biz Ama bizden biraz uzaklaşmaya görsünler onları yana yakıla nasıl da arardık Çünkü biz sevilmeye alışmıştık, hatırlasana nasıl da ihtiyaç duyardık seslerine, kokularına Kaybolmuştuk dağıttığımız sevgilerde Kim bizi seviyordu, biz kimi seviyorduk Sınırlar erir, karışırdı herşey Öksüz sahipsiz bir sevgimiz vardı ama onu kime vereceğimizi şaşırdık İnanırlardı bize,inanırlardı o öksüz, sahipsiz, başıboş sevgimize Çünkü çevremizdeki herkes o kadar hasretti ki sevgiyeÇünkü onlar da bizim gibi sınırlar içinde büyümüşlerdi açılamıyorlardı,kendilerini tanıyamadan çıkamazlardı, sınırdan izinsiz çıkış yoktu bize,sevgiye geçit yoktuKaç zamandır kendimizi kandırdık sevgili Kimi sevenler şarkılarda yaşatır sevdiğini,kimi eski cüzdanındaki eski, soluk bir resimde, kimi ise hayallerle süslediği sınırlı dünyasında anlatacak çok şeyleri yokturÇok olan sadece çektikleri acılardır sınırlı dünyalarındaBunu bilirler sevgili,ama kıramazlar zincirleri
Aşkı,sevmeyi,sevilmeyi kendimizi adamayı o kadar çok özlemişken,aynı zamanda ikiyüzlülükte içimize işlemiştiKendimden biliyorum,gözümüzde hayatımızın zerre kadar önemi yoktuGerektiğinde hayatımızı hiçe sayacak kadar kahraman ama bir o kadar da yalancı ve riyakardık sevgili
Patlayıcı bir madde gibi taşırdık sevgileriKaygı dolu,ürküntü dolu bir sır gibi taşırdık sevgileriOkuduğumuz yoksulluk romanlarında,gözyaşlarıyla seyrettiğimiz filmlerde anlatılan kahramanların hayatlarından daha berbattı hayatımız aslındaAma kendimize duymadığımız şefkati onlara duyardıkBirbirimize ne kadar ne kadar üzüldüğümüzü gösteremediğimizden,birbirimizin derdine yeterince eğilemediğimiz için bu filmlerdeki kahramanların hayatlarına ağlardık doyasıya
Aslında birbirimizi çok sevmek istiyorduk,ama nedense çok utanıyorduk bundan ve hep erteliyordukYürürken sokakta karanlıklar eşlik ederdi yalnızlığımızaSokağın sonunda o gökyüzünün yalancılığı bizi de vururdu kaybolan o sahipsiz aşklarıda
Biliyormusun bugüne kadar hep seviyormuşum gibi yaptım benAslında onları tanımıyordum ben,ama yinede ihtiyacım vardı sevgilerine Bağışlasınlar beni ve unutmasınlar,onlar adına onlardan daha çok acı çektim ben
Bir tek seni tanıyorum aslında benBir tek seni
Dinliyorum anlat hadiDemek sonsuza dek kaçıyormuş insan kendisinden

Aşk kudurmuş köpek gibi ruhumu kemirirken

Kangrenlerim oldun,

Ayyaş bedevilerin şişe diplerinde bıraktığı acılarla demlenirken

Soluğuma -Sen- diye sardığım yaşam kurudu

Şimdi; ölüm dersem, gel

Hayat dersem;

S u s

Y a l v a r ı r ı m