Ölüm Tek Bir Hece; Peki Senli Bir Hayat Kac Cümle Eder ?

öLüm tek bir hece; peki senLi bir hayat kac cümLe eder ?

Bu gece bir başka üşümekte gözlerim Ellerim Ankara kadar soğuk nedense Gözlerimde sonbahar telaşı Sanki yoksun Sanki seni ölüme gelin etmişim gibi suskun duvarlar Mıh gibi çakılı gözlerim boşluğa Sanki yüreğim yok yerinde Sanki damarlarımdan çekilmiş tüm hayat emarelerim Neden bu kadar üşümekteyim ey kalbim neden ? Oysa seni tanıyalı, oysa seni yaşayalı birkaç seneyi geçmedi ki Nasıl bu kadar içimdesin, nasıl bu kadar ben kadar yakın olabilirsin bana ? Ey kalbim, cevap versene Sen ki her satırı kitap olan adamsın Sana el gibi duran Ankara gibi sus emi Gerçi susma sırası bu sefer sende Konuşan, seni sana anlatan ben olacağım Bak soyundum hüzünlerimi Dudakların kadar çıplak yüreğim Kapamaya çalışma cümlelerimi Susturmaya yeltenme Bu gece kusacağım içimdeki tüm hasretlikleri Bu gece senin omuzlarında uyumak yok ya kalbim, tüm suskunlukları sökeceğim köklerinde Harf harf kanayacağım gözyaşlarımın ayak ucunda Utanmayacağım ıslaklığımdan Asacağım yalnızlığımı, bu gece sana koşacağımSakın beni durdurmaya kalkma Bir kere yakmışken tüm gemileri, seni koca başkente yar etmem Anlıyor musun beni ey kalbim ? Seni sisli ve bir o kadar soğuk Ankara’ ya emanet edemem

Ey kaLbim
Ben ki yıllarca hüzne yataklık ettim yüreğimin iç kesitlerinde Yüzümde bir hayat gülümserken, içimdeki fırtınalarla savaştım Tetiğin soğukluğuna inat dayadım dudaklarımı hayata Tekil bir yalnızlığın içinde çoğunluğumu kaybettim Kendi içimde azınlık kaldım ama asla yüreğimin en dibindeki umuda hançer çekmedim Kendimi öldürmekte itham edildim imanı sadece iki dudak arasında sanan sofralarda Yüreğimin vurduğu gölgelere bakılıp kaç kez yalnızlık hükmü giydirildi bu yüreğe Kaç kez soyadımın gölgesine vuruldu çıplaklığımİzole edildim tüm sıfatlarımdan Hani ilk zamanlarda sırtın okşanır, ilgi alaka eksik olmaz ya haniBen ki bindiğim banliyönün son vagonunda kendime içime terk edildim İç çekişmelerimin nüksettiği kaslarımın güçsüzlüğüne inat biletsiz bırakıldım iki kişilik zannettiğim hayat safında Oysa hayata saf tutan da bendim, hayata umudu giydiren deTek kişilikken bile tüm role koşan bendim Ama pes etmedim Hiçbir zaman sırtımı dönmedim kendime

0Gün geldi gölgemi bile aydınlatmaktan yoksun ışıkta büyüttüm filizlerimi Gün geldi muktedir olamadığım fırtınalarda yürüdüm ağlaya ağlaya Ama asla yüzümü ölüme geçirmedim Hani hep kendine “ yarım cümlelik adam “ derdin ya Bırak bu süslü sıfatları Kalk uzandığın ölüm yatağındanKalk diyorum sana Ankara’nın soğuğunda buz keser ellerini Doğrul yerindenSadece dualarımla uğurlayabildiğim seni sağ- salim istiyorum Neden bu kadar ölmeye heveslisin sen ey kalbim ?

Ey hayat
Çıkar üzerindeki ölümün ziynet eşyalarını Boz tövbelerini Biliyorum kızımız seni çağırmakta Gitme ne olur Beni hayatsız bırakma çatısız duraklarda İzmarit kokusu bilmez ellerime diktirme kefenlerini Kurak bir şehre bırakma beni Susuzluğumu al , tüm denizlerimi iç, bitir ama gitme Senin yüreğin varken hiç kurak olur mu gözlerim Sen mevcutken hiç yoklama yapar mı ölüm ? Gitme, kulak verme Azrail’e Seninle konuşabilmek için uzattığım mesafelerin hatrına öpme vuslat çeşmesini Gidersen, teğet geçerim tüm yolları Dudaklarımı mezarına dayar, pusarım gölge boyuna Bir imla bozukluğu mesafesinde bir yer edinirim ayak ucunda Büzülürüm kemiklerine, susarım musalla çığlığında Ama gitme ey hayat, gitmeUzat ellerini bana Hayat olsun ellerin

Ey dudakLarımdan döküLen en büyük dua
Kahraman mı olmak istersin baş yapıtlara ? Yoksa ardından sayfa sayfa “ yazarımızı kaybettik“ yorumları mı ? Susmasana ey dudaklarımdan dökülen en büyük dua Yetmiyor mu yüreğimdeki yerin ? Yetmiyor mu sana biçtiğim onca sıfat ? Sen ki hayatsın bende Sen ki yüreğimin birinci sayfasındasın Eşlik ettiğimiz şarkılar yarım kalmasın Beraberce el açtığımız dualar boş dönmesin Dön diyorum gittiğin yerden

Çentik atacağın başka duvar kalmadı odanda Hem bilmez misin benim ellerim umut kokar, gözlerim ise hayat Morg sessizliğini yaşatma bana İmlasız bırakma hayatın bir ucunda Seninle yeşerttiğim sabır filizimi neştere vurdurtma Dön ey kalbim, Gittiğin yol, uzandığın el bana değil bilesin Dizme boğazıma gözyaşlarımın sessizliğini Baş aşağıya eğdirme ellerinle doğrultuğun bu yüreği Giydirme beni annenin kendi için aldığı beyaz kefenlerin içine Gitme ey kalbim gitme Uzat ellerini bana Verme yüreğini ey hayat Sığın gögüs kafesi sıcaklığımaGitme diyorum sana Gitme… Amin diye biten dualarımı, tüm haklarım“ helal olsun “ matemine çevirme

Ey kalbim…
Ey hayat…
Ey dudaklarımdan dökülen en büyük dua / Sana söyleyeceklerimi söyledim
Gitme diyorum sadece
Dinle beni ey koca başkent
Ey dizlerimi üşüten kent
Özür dilerim ama sevdiğimi sana yar etmeyeceğim
Sana yarimi bırakmayacağım
Ölüm olup çiğsen de,
Yarimi tek bir gece bile soğuk morglarında uyutmayacağım
Söz verdim bir kere
Sevdiğimi sana gelin etmeyeceğim…

Özür dilerim Ankara Dualarım kabul oldu…
Sevdiğimin elleri hayat kokuyor, morg değil…

“ Ölüm / Tek bir hece sadece
Oysa senli bir hayat cümle eder sevgili
Saymayı denedim ama sayamadım…
Sen yaşa yeter ki
Ben sana hep hayat derim sevgili…

“ Ey kalbim “ seni çok özledim

kAlBiNdEkİlEr gÖzLeRiNiN ArKaSıNDa sAkLıbEnDe bAkTıKçA gÖrEmEyEn BiR YaBaNcI

"Duymadığın kadar varım

Görmediğin kadar yakınındayım bu kez"