17. Yüzyıl Divan Edebiyatı

17 Yüzyıl Divan Edebiyatı

17yüzyıl divan edebiyatının özellikleri - 17yüzyıl divan edebiyatı şairleri - 17yüzyılda yetişmiş divan edebiyatı şairleri - 17yüzyıl şiirleri

Bu asır Osmanlı Devleti’nin en karışık dönemidir Devletin geçirdiği siyasi yıkıma rağmen sanatta gelişme devam etmiştir Şiirde artık İstanbul dışında da büyük şairler yetişmiştir

Dönemin en büyük şairi hicivleriyle ünlenen Nef’i’dir Erzurumlu olan şairin dili, estetik olduğu kadar kırıcıdır da Övgü ve yergilerinde ölçü tanımayan şair, övdüğünü göklere çıkardığı kadar, yerdiğini yerin dibine batırır

İstanbul’a geldiğinde içine düştüğü saray entrikaları, rüşvet, iki yüzlülük ortamında daha da sert bir mizacı olmuş, aşırı tepkiler göstermiştir

Şiirinde göze çarpan ilk özellik ahenktir Sözcüklerin musıkiliğini hayal gücünün zenginliğiyle birleştiren şair son derece güzel şiirler söylemiştir Gazelleri ve kasideleri oldukça liriktir Bunları Türkçe Divan’da toplamıştır Ayrıca bir de hicivlerini topladığı Siham-ı Kaza adlı kitabı vardır

Dönemin diğer büyük sanatçısı Nabi’dir O, hem bir bilgin hem bir dindar hem de iyi bir şairdir Nabi toplumcu bir şairdir Kötülükleri, fakirliği, mevki düşkünlüklerini eleştirir Sanatta güzeli aramaktan çok, doğruyu bulmak amacını güder Şiirde açıklığa büyük önem verir

En önemli eseri “Hayriyye” adlı didaktik bir mesnevidir Eserde İslami bilgilerin yanı sıra, ahlaki öğütler de vardır

Kibirli olmamak, yalandan uzak durmak, yöneticilere fazla yaklaşmamak, devlet memurluğuna özenmemek öğütlerden birkaçıdır