Jean Racine Hayatı (Jean Racine Kimdir? - Jean Racine Hakkında)

Jean RACINE (1639-1699)

Jean Racine (d: 1639 - ö: 1699) XVII yy Fransız edebiyatının önde gelen şairlerinden ve trajedi yazarlarından olan Racine iyi bir eğitim görmüştür Özellikle Yunan trajedi şairi Euripides (Öripid)'den etkilenen Racine, Fransız klâsik trajedisinin gelişmesinde büyük rol oynamıştır XVI Louis (Lui) döneminde saray tarihçiliği de yapmış olan Racine, eserlerinde Yunan mitolojisi, Filistin tarihi ve İngiliz saraylarından seçilmiş konuları işlemiş, genellikle tutkularına esir olmuş kişilere yer vermiştir

Tanzimat Dönemi'nde yaşayan Türk edebiyatçılar üzerinde de ekili olan Racine'nin, Andromaque (Andromak), Berenice (Berenis), Bazanet (Bazane), Iphigénie (İfijeni) ve Phaidra (Fedra) adlı eserleri ünlüdür






Şair ve oyun yazarı Jean-Baptiste Racine, dilinin şiirselliği ve yarattığı karakterlerin inandırıcılığı ile Fransız klasik trajedisinin ustası sayılır Racine Yunan mitolojisinden, Eski Yunan trajedi yazarlarının oyunlarından ya da tarihten seçtiği oyun kahramanlarını ger­çekçi bir biçimde, sanki kendi çağında yaşa­yanlar gibi düşünen ve davranan kişiler olarak çizmiştir
La Ferte-Milon'da doğan Racine, küçük yaşta annesiz babasız kalınca Paris yakınların­daki bir manastırda eğitim gördüyse de, sonradan bu eğitimden koparak edebiyata yöneldi XIV Louis'ye yazdığı övgü şiiriyle kralın desteğini kazandı Daha sonra yazdığı oyunların başarısı üzerine soylu sanı aldı
Eski Yunan trajedisinin klasik biçimini kullanan Racine'in oyunları sarayın koruması altındaki tiyatrolarda, soylulardan oluşan bir izleyici karşısında oynandı Bu oyunlarda tutkular ile akıl ve erdem arasındaki çatışma trajediyi yaratıyordu Aklın yolu görev ve sorumluluktan geçtiği için, oyunun sonunda ahlaksal ya da dinsel değerler egemen oluyor­du Racine'in 1667'de yazmış olduğu "Andromak" (Andromaque) trajik bir sonla biten tutkulu bir aşk öyküsünü konu alır "Britannicus", "Neron Devrine Ait Manzum Piyes"in (Britannicus; 1669) kahramanları Roma İmparatoru Neron ile iktidar hırsı içindeki anne­si Agrippina'dır Oyun, Neron'u suça ve cina­yete iten nedenleri irdeler Ünlü Yunanlı ko­medi yazarı Aristofanes'in "Eşek Arıları: Yar­gıçlar" (İÖ 422) oyunundan uyarlamış olduğu "Davacılar" (Les Plaideurs; 1668), yazarın tek komedisidir Osmanlı tarihini değiştirerek yazmış olduğu "Bayazıt" (Bajazet; 1672) ise yı­kımla sonuçlanan tutkulu ve kıskanç bir aşk ilişkisinin öyküsüdür
35 yaşında sanat yaşamının doruğuna yük­selen Racine, Yunan mitolojisinden konuları işleyen "Iphigenie"yi (1674) ve derin, şiirsel bir trajedi olan "Phaidra"yı (Phèdre; 1677) yazdı Racine, başyapıtı sayılan "Phaidra" sahneye konduktan sekiz ay sonra tiyatroyu bıraktı Nedeni tam olarak anlaşılamadıysa da, dinsel çevrelerin tiyatroya karşı giderek artan tepki­si altında kalmış olabileceği sanılmaktadır Bundan birkaç yıl sonra bir dostunun ısrarı üzerine iki trajedi daha yazdı "Ester" (Esther; 1689) ve "Atali" (Athalie; 1691) adlı bu iki oyu­nun konuları Kutsal Kitap'tan alınmıştı
Yazara yaşamının son yıllarında kral tara­fından Fransa'nın resmi tarihini yazma görevi verildi Yeniden dine dönen Racine, 20 yaşın­da dindar bir kızla evlenerek yedi çocuk sahibi oldu Fransız toplumunda saygın bir yeri olan Racine'in oyunları daha yaşadığı dönemde Fransız tiyatrosunun klasikleri ara­sına girdi