"Hiç Kimse" Olmak

Nasreddin Hoca’ya sormuşlar: “Kimsin?”
“Hiç” demiş Hoca, “hiç kimseyim”
Dudak büküp önemsemediklerini görünce, sormuş: “Sen kimsin?”
“Mutasarrıf” demiş adam kabara kabara
“Sonra ne olacaksın?” diye sormuş Nasreddin Hoca
“Herhalde vali olurum” diye cevaplamış adam
“Daha sonra?” diye üstelemiş Hoca
“Vezir” demiş adam
“Daha daha sonra ne olacaksın?”
“Bir ihtimal sadrazam olabilirim”
“Peki ondan sonra?”
Artık makam kalmadığı için adam boynunu büküp son makamını söylemiş: “Hiç”
“Daha niye kabarıyorsun be adam, ben şimdiden, senin yıllar sonra gelebileceğin makamdayım: ‘hiçlik makamı’ında!”
“Hiçlik makamı” aslında varlık makamıdır Ama onun takdiri sadece Cenab-ı Hakka aittir Zaten de bu yüzden kıymetlidir
“Hiç” olmak, bilin ki, zaman zaman “biri” olmaktan daha iyidir Çünkü “hiç kimse” olmak “herkes” olmak demeye de gelir
İsterse insan, “herkes”, yahut “hiç kimse” olabilir “Her şey”, ya da “hiç bir şey!” arasında gel-git yapabilir!
Zaten “ben”liğin ne önemi var?
Ne kadar kendi kimliğimizin ve benliğimizin üstüne titrersek titreyelim, genelde insanlar bir birine benzerler
Aynı zaaflar, aynı beklentiler, aynı ihtiraslar, iştiyaklar, inatlar, baskılar, dalkavukluklar ve kimbilir daha neler neler?
Çoğumuz dürüst değiliz: İçimizde çok sayıda insan var Bir insanımız (tarafımız) doğru, bir insanımız yanlış; bir insanımız sevap, bir insanımız günah; bir insanımız cesur, bir insanımız korkak; bir insanımız atılgan, bir insanımız ürkek; bir insanımız güçlü, bir insanımız zayıf; bir insanımız bonkör, bir insanımız nankör Yerine göre demokrat, yerine göre diktatör
Çoğumuz dünyaya karşı zayıfız: Yiyebileceğimizden, giyebileceğimizden daha fazlasını isteriz Daha iyi yemekler yemek, daha gösterişli elbiseler giymek, daha görkemli evlerde oturmak, daha lüks otomobillere binmek
Sonuçta hemen hepimiz korkarız: Ama korkularımıza ne kadar teslim olmazsak, o kadar insansınız
Hepimiz hayattan bir şeyler bekleriz: Daha iyi yemekler yemek, daha iyi evlerde oturmak, daha iyi otomobillere binmek, daha çok başarmak, daha çok kazanmak, daha çok harcamak
Pek itiraf etmeyiz, ama çoğumuz “şöhret+servet= kudret” formülünü hayatımızın en üstün değeri olarak görürüz Bu uğurda kimimiz kişiliğimizi, kimimiz kimliğimizi, hatta bazılarımız namus ve haysiyetimizi ayaklar altına alırız
İnsanın bu yönü bilginleri hep düşündürmüştür Bazıları “yaşama güdüsü” deyip normal bulmuş, ama bazıları “insanlıktan çıkış” addedip dünyevi beklentileri aşmayı “gerçek insanlığa ulaşmanın şartı” saymıştır
Bunlara göre “gerçek insan”, dünyayı aşıp dünyadan taşan insandır
“Gerçek” anlamda tüm dünyada kaç “insan” kaldığı sorusu da, tabii sorulmaya değer
Dünyada kaç “gerçek insan” kaldığını size söyleyemem, fakat her insanın dünya gerçeklerinden biri olduğunu rahat rahat söyleyebilirim
Zaten “dünya gerçeği” nedir ki?
Gerçek, herkese göre değişir Herkes kendi gerçeğini yaşar: Biraz masal, biraz rüya, biraz hayal, biraz kuruntu
Herkesin hayalleri, rüyaları, hülyaları, masalları var
Bazen kral olursunuz, bazen hamal Zaman zaman dünyaca ünlü bir sanatçı, zaman zaman her sözü dinlenen bir filozof, ya da kimsenin ciddiye almadığı silik biri
Bazen ruh, bazen melek, bazen sıradan biri: Herkes
İnsan istikrarsızdır: Diktatörlükten sıkılınca demokrat takılır, zenginlikten bıktı mı, yoksullukta neşe arar
Bazen her şeydir insan, bazen hiç bir şey
Bazen herkestir, bazen hiç kimse
Gerçek, herkese göre değişir İnsan tek tek kendi gerçeğini yaşar: Biraz masal, biraz rüya, biraz hayal
Çok şükür, benim de hayallerim, rüyalarım, hülyalarım, masallarım var
Bazen kendi dünyama kral olurum, bazen çobanlaşır koyun güderim Zaman zaman dünyaca ünlü bir sanatçı, zaman zaman ciddiye alınmayan bir filozof
Bazen her şey, bazen hiç bir şey
Her zaman hiç kimse
Dünyayı fazla ciddiye aldığımızı fark ettiğimden beri böyle oldum

Yavuz Bahadıroğlu