Bir kadının aşkı..

Karımı 1998'in sonbaharında kaybettim Yedi senelik evliliğimizin iki
senesini kanser tedavisi için hastanelerde geçirmiştik Karim, her evlilik
yıldönümümüzde ikimizin fotoğrafını çerçeveler, "Bunlar bizim hayatimizin
gölgeleri" derdi Öldüğünde, yedi tane resmimiz vardı

97'in bir gecesinde onu aldattım Oysa ona sürekli onu ne kadar çok
sevdiğimi ve sonsuza kadar sadık alacağımı söylerdim Ölmeden iki hafta önce yine aynı şeyi tekrarladım Tuhaf bir gülümsemeyle baktı bana ve sadece: "Biliyorum" dedi İzmir’e kar yağdığı gün, yani bir ay önce,evdeydim Fotoğraflarımıza bakıyordum yine Her çerçevenin altında bir
harf olduğunu ilk kez o gün fark ettim
- A
- R
- K
- A
- S
- I
- N
Gerisi için yılları yetmemişti Ama sanırım "Arkasına bak" yazmaya filan
niyetlenmişti Hemen çerçevelerin arkasına baktım Hiçbir şey yoktu Sonra
bir şey dürttü beni, hepsini teker teker söktüm inanabiliyor musunuz, her
birinin arkasından bir mektup çıktı! Geçirdiğimiz her sene için sevgi dolu
sözler yazmıştı
1997'deki resmimizin içinden çıkan zarf ise simsiyahtı Ve içinden su
sözler çıktı:
"14 Mart 1997/Gözlerin bana başka birine dokunmuş gibi baktı/ Söylemene
gerek yok, biliyorum"
2002'deyiz Onu kaybedeli 4, aldatalı 5 yıl oluyor
İçim acıyor simdi
Çünkü kadınlar biliyor, hissediyor
Seni seviyorum diyenin sevgisinden şüphe et, çünkü; aşk sessiz, sevgi
dilsizdir

1997'deki resmimizin içinden çıkan zarf ise simsiyahtı Ve içinden su
sözler çıktı:
"14 Mart 1997/Gözlerin bana başka birine dokunmuş gibi baktı/ Söylemene
gerek yok, biliyorum"
Çok duygulu bir gerçek hayat hikayesi Eline , gönlüne, ruhuna sağlık

Çok güzel bir yazı asyaland Ve doğruları yansıtıyor Bizimle paylaştığın için teşekkür ederim

tek kelime ile harika, çok duygulu, teşşekkürler