Türkçe’Nin Harf Devrimi’Nden Önceki Durumu

Türkçe’nin Harf Devrimi’nden Önceki Durumu

Türkler, İslamiyet’ten önce, kendi ulusal alfabeleri olan Göktürk ve Uygur alfabelerini kullanmışlardı Bu alfabelerle önemli eserler bırakmışlardır

İslamiyet'i kabul ettikten sonra yaklaşık bin yıl gibi çok uzun bir süre Arap harfleriyle okuyup yazmışlardır Bu yüzden de Arap kültürü, Türklerin hayatının her alanında etkili olmuştur

Arap harflerinin kullanılmasıyla Arap ve Fars kültürünün etkisi altına giren Türkçe, zamanla bozuldu Zaten Arap harfleri, Türk diline uygun değildi Osmanlı aydın ve sanatçılarının da Türkçe'yi terk etmeleriyle Arapça-Farsça karışımı melez bir dil olan Osmanlıca ortaya çıktı Osmanlıca, sadece yabancı sözcükleri almakla yetinmedi, yabancı dillerin kurallarını da uyguladı Bir yığın yazım, anlatım sorunlarıyla varlığını sürdürdü

Bu durumun içinden çıkamayanlar arasında daha Osmanlılar döneminde bile Latin harflerinin kabulünü isteyenler olmuştur

19 Yüzyılda Ali Süavi, Namık Kemal gibi aydınlar, yazım ve alfabe sorunlarını tartışmaya başladılar

Azerî yazar ve düşünür Fethali Ahundzade, 1863'te harflerin düzeltilmesi için bir tasarıyla İstanbul'a gelir Daha sonraları da yeni bir alfabe (Kimilerine göre İslav, kimilerine gere Latin alfabesi) önerisiyle İstanbul'a gelirse de bir sonuç alınamaz Daha sonraki yıllarda ismail Hakkı (Baltacıoğlu), Kılıçzade Hakkı "İçtihat" dergisi sahibi Dr Abdullah Cevdet, Tanin gazetesi başyazarı Hüseyin Cahit (Yalçın) gibi ileri düşünceli aydınlar Latin harflerinin kabulü için tartışmalar yaptılar, yazılar yazdılar

Tüm bu uğraşlar sonuç vermedi Ancak Atatürk'ün kesin kararlılığıyla 1828 yılında tam olarak sonuca ulaşıldı