Hayat Zordur, Ama Güzeldir...

Hayat yarışlar ve sınavlarla doludur Her yarış, her sınav zordur Ama her yarışın ve sınavın galibi (galipleri) mutlaka vardır: Neden kazanan (ya da kazananlardan biri) siz olmayasınız?
Her yıl on binlerce genç üniversite sınavına hazırlanıyor Bu da hayatın zor yarışlarından biridir kuşkusuz Tabii bu da kazanılabilir Unutmayın ki yarışları daha bilgili, daha soğukkanlı, daha cesur, kaybetmekten daha az korkanlar, daha fazla risk alanlar kazanır

Kaplumbağaları hatırlayın: Bilirsiniz kabukları çok serttir
Başlarını ve ayaklarını kabuklarının içine çekip kendi içlerinde büzüldüler mi, güvende olur, üzerlerinden kamyon geçse bile etkilenmezler
Ancak yeni yerler görmek ve karınlarını doyurmak için yürümek, yürümek için de kafa ve bacaklarını kabuklarından çıkarmak zorundadırlar
Bunu bilirler ve tercihlerini yaparlar: Tercihleri sonucu ya kabuklarında büzülmüş olarak ölürler, ya da ölümü bile göze alarak hedeflerine yürürler
Çoğumuz kaplumbağalara benziyoruz: Kendi içimize büzülüp korunuyoruz Halbuki dışımızda farklı alanlar, değişik dünyalar, yeni imkanlar var
O dünyalarla buluşup yeni imkanlara ulaşmak için kabuğumuzdan çıkmak, bir bakıma riski göze almak zorundayız

Başarmak için bir hedef koyun önünüze: Öyle bir hedef koyun ki, hem dünyayı kuşatsın, hem de dünya ötesine geçsin
Sonra hedefe doğru tırmanmaya başlayın
Korkmayın: Çok büyük ihtimalle başaracaksınız!
•
George Herbert Leigh Mallory (1886-1924) Nepal asıllı bir dağcıydı Bir gün Everest Tepesi’nin (8882 metre ile dünyanın en yüksek tepesidir) önünden geçerken, aklına bir soru takıldı: “Acaba günün birinde Everest’e de çıkılacak mı?”
Bir süre sonra aynı yerden ikinci geçişinde, Dağcı Mallory’nin kafasında daha değişik bir soru şekillendi:
“Acaba Everest’e ilk kim çıkacak?”
Üçüncü geçişte soru bir kez daha değişti:
“Acaba Everest’e çıkan ilk dağcı ben olamaz mıyım?”
Ve en son geçişinde “acaba”lar kalktı, merak karara dönüştü, dedi ki:
“Ne pahasına olursa olsun, Everest’e tırmanacağım!”
Kaplumbağa riskleri göze alarak kabuğundan çıkmıştır artık Tırmanmaya başlar Yuvarlanır, yaralanır, incinir, kırılır, ama vaz geçmez Zira, yol yokuş diye yürümekten vaz geçenlerin hiçbir zaman hedeflerine ulaşamayacaklarını Dağcı Mallory çok iyi bilmektedir
Öyle bir an gelir ki, İngiliz doktor, onun kırık-döküklerini tedavi etmekten bıkar ve çıkışır:
“Çıkmayıver gitsin, sanki ne var o dağda?”
Mallory dalgın dalgın Everest’e bakar, parmağını diker ve haykırır:
“Aradığım şey orada!”
Mallory o kadar istedi, o kadar çalıştı ki, en sonunda Everest fatihi olmayı başardı Başardı çünkü ne aradığını biliyordu
Aradığını nerede bulacağını da biliyordu
Üniversiteye girmeye çalışan, ya da reel hayata ilk adımlarını atmaya hazırlanan gençlerin, kendilerine sormaları gereken iki soru var:
1 “Aradığım şey ne?”
2 “Aradığım şey nerede?”
Ne aradığımızı bilirsek, kendimizi (ve aradığımızı) daha kolay buluruz!
•
İnsanlar bir birlerine eşit kabiliyette değildir, ama bir birlerinden kabiliyet konusunda çok da farklı değildirler Sadece kabiliyetlerini geliştirenlerle geliştirmeyenler vardır (Yeterince çalışan az kabiliyetli, yeterince çalışmayan kabiliyetliye üstünlük sağlar)
Sadece kabuklarından çıkanlarla çıkmayanlar vardır
Riski göze alanlarla almayanlar vardır
Şanssızlıklarımızın ve başarısızlığımızın en büyük sebebi, “beceriksizlik” yerine başarmayı yeterince istememek olabilir mi acaba?
Yüreğini ve emeğini, başarmak istediği işe yeteri kadar vermeyenler asla başaramazlar!
George Herbert Leigh Mallory’yi unutmayın

Yavuz Bahadıroğlu