Veda...

Yaşam hücrelerimi yok sayıp bir karar vermemi istiyor cellat benden

İçimden geçeni söylesem yapmaz biliyorum Ama yine de denemeden bilemeyiz değil mi:

"Hey aşktan bir haber,

sana sesleniyorum:

Kes ipimi!"

O kadar kolay değil diyor, bir güçsüz gibi kaçacak mısın?

Yaşamdan hücrelerimden vazgeçmemi bekleyen, aşktan bir haber cellat!

"Aşk bu, ölüme eştir!"



Bilmem kaçıncı karabasan gecenin sabahı uyandığım

Yine kan ter içinde kalmışım yatağımda Elime sol yanıma koyuyorum, hala çarpıyor kalbim Varlığın bir nebze olsun eksilmemiş ya, en mesut benim Ya yarın diyorum sonra

Geceler karabasanlara emanet, sabahlar korkulara

Sana her zamankinden daha çok ihtiyacım olduğunu haykırıyorum Feryadım kulaklarımı çınlatıyor, bildiğim tüm insanlar sağır

Yine de vazgeçmeyeceğim!

Eğer gitmekse, senden değil herkesten olmalı diye, bir bilet alasım geliyor yabancı bir şehre Arada uğrar mısın, bilmiyorum Korkulara yer yoktu yanıbaşımızda

Şimdi kime sığınmalı bilmiyorum

Yok yok Gideceğim

Yeniden başlamalı, hem sensiz, hem kimsesiz Ardımda birkaç satır bırakmalıyım filmlerden öğrendiğim gibi Pabucumun tekini ardımda bırakmaksızın gitmeliyim

Sevgili,

Ben aşkı anlatmaya çalıştım

Beceremedim

Yaşamak istedim,

Beceremedim



En çok senden vazgeçmemi istediler,

Nasıl kıyardım bildiğim tüm heveslere

Bu bir ceza ise herkes yaşasın istedim Çünkü ben en saf halimle, bir tek seni sevdim Ama yasak mısın?

O zaman gittim

Giderim

Sormaya çekiniyorum, arkamdan gelir misin