Bu Şehre Sığmıyorum

**Prof. Dr. Sinsi** · 10-11-2012

Bu Şehre Sığmıyorum?

Şu koca şehirde, bu minnacık kalbi koyacak yer bulamadım

Nerede dursa yalnız, nereye koysam acıyor yüreğim

Ne ayrılık, ne ölüm, ben kendime yanıyorum

hayallerimi mi, mucizeleri mi bekliyorum? Hiçbiri değil! Bir yere varmayı bekliyorum, o yerin neresi olduğunu bilemeden

İçime yaptığım yolculuklarda çizdim sınırlarımı

Ben buyum, şimdiki halime yakınım

Ömrün törpüleyerek getirdiği yerdeyim

Bunlar benim erdemlerim, benim tecrübelerim, benim doğrularım

Şimdilik böyleyim!

Kaç vurgun daha geçecek üstümden, kim bilir? Kaç darbe daha aldıktan sonra şekillenecek, yarısı tamamlanmış bu eser? Orasını heykeltıraş bilir ancak bildiğim, camın bile önce sıcakta erimesi gerekir

Bir cam parçasını, muhteşem bir sürahiye çevirmek için nasıl uğraşıyorsa usta; öyle emek veriyor evren de bize, eritip şekillendirmek için

Derslerim cebimde, aklım yerinde, arada bir yine sözünü dinlemiyorum dostların ama hata yapmadan da büyüyemiyor insan işte!

İsteyince oluyor mu diyeceksiniz şimdi; oluyor

Aşk dediğin, zaten sen istemden gelmiyor

Ya içten içe, ya dillendirerek, mutlaka istiyorsun da geliyor!

Çok isteyip de gelmeyenler ne yapacak? Gerçekten neden istemediğini sorgulayacak? Mutlaka kıyıda köşede yolunu tıkıyordur aklının

Aşkın eziyetini düşünüyordur, sonrasına takmıştır kafayı

Tekrar üzülmekten korkuyordur

Yeni birine, yeni bir ilişkiye hali olmadığını düşünüyordur

Gerçekten istemek gerek!

Ben dolu dizgin aşığım

Sözcüklerine hayran olduğum bir yazara, renklerinde kaybolduğum bir ressama, bindiğim taksinin şoförüne, bir hayale, bir şiire, yolda karşılaştığım bir çift göze veya kelimelere? Arkasına beklentiler koymadan, Yoksa sığmıyorum bu şehre, bu eve, bu mahalleye?

10-11-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Bu Şehre Sığmıyorum Bu Şehre Sığmıyorum? Şu koca şehirde, bu minnacık kalbi koyacak yer bulamadım Nerede dursa yalnız, nereye koysam acıyor yüreğim Ne ayrılık, ne ölüm, ben kendime yanıyorum hayallerimi mi, mucizeleri mi bekliyorum? Hiçbiri değil! Bir yere varmayı bekliyorum, o yerin neresi olduğunu bilemeden İçime yaptığım yolculuklarda çizdim sınırlarımı Ben buyum, şimdiki halime yakınım Ömrün törpüleyerek getirdiği yerdeyim Bunlar benim erdemlerim, benim tecrübelerim, benim doğrularım Şimdilik böyleyim! Kaç vurgun daha geçecek üstümden, kim bilir? Kaç darbe daha aldıktan sonra şekillenecek, yarısı tamamlanmış bu eser? Orasını heykeltıraş bilir ancak bildiğim, camın bile önce sıcakta erimesi gerekir Bir cam parçasını, muhteşem bir sürahiye çevirmek için nasıl uğraşıyorsa usta; öyle emek veriyor evren de bize, eritip şekillendirmek için Derslerim cebimde, aklım yerinde, arada bir yine sözünü dinlemiyorum dostların ama hata yapmadan da büyüyemiyor insan işte! İsteyince oluyor mu diyeceksiniz şimdi; oluyor Aşk dediğin, zaten sen istemden gelmiyor Ya içten içe, ya dillendirerek, mutlaka istiyorsun da geliyor! Çok isteyip de gelmeyenler ne yapacak? Gerçekten neden istemediğini sorgulayacak? Mutlaka kıyıda köşede yolunu tıkıyordur aklının Aşkın eziyetini düşünüyordur, sonrasına takmıştır kafayı Tekrar üzülmekten korkuyordur Yeni birine, yeni bir ilişkiye hali olmadığını düşünüyordur Gerçekten istemek gerek! Ben dolu dizgin aşığım Sözcüklerine hayran olduğum bir yazara, renklerinde kaybolduğum bir ressama, bindiğim taksinin şoförüne, bir hayale, bir şiire, yolda karşılaştığım bir çift göze veya kelimelere? Arkasına beklentiler koymadan, Yoksa sığmıyorum bu şehre, bu eve, bu mahalleye?