Anla Yüreğim Kırmak İstemiyor Yüreğini…

Anla yüreğim kırmak istemiyor yüreğini…

Gece saat iki miydi hatırlamıyorum telefonun sesini duyduğumdaHafif bir ürpertiyle uzandım yatağımdanHem hava soğuktu hem de gecenin bir yarısı gelen telefonla irkilmişti yüreğimHiç bakmadım açtım mahmur bir sesle telefonu

“Efendim”

“Uyudun mu?”

Evet gene sendin,asla vazgeçmiyordun;hala aynı inadın devam ediyordu ve hala anlayamıyordun her zamanki gibi beniBir an duraksadımNe demeliyim diye düşündüm nedensiz

“Evet,uyuyordum”

Dedim,sen bu cevabı beklemiyordun biliyorumBu nedenle kısa bir sessizlikten sonra cevap verebildin bana

“Bende yeni geldim eveAskere gideceğim için toplanmıştıkNeyse uyu istersen”

“Peki”

Aslında uyanmıştım ama konuşmak istemiyordum çünkü biliyordum sözlerinin nereye kayacağını…Bir an önce kapatmak istiyordum telefonu

“Peki mi?Serçem Biraz konuşsak olmaz mı?Çok mu uykun var?”

“Off peki konuşalım o zaman”

Sen benim sözlerime inanamıyordun ama ben,evet ben söylüyordum hepsiniHer zamanki gibi en can alıcı yerden vurmayı planlıyordun kendince beniBu nedenle hemen eskileri yatırdın masaya birlikte sarılalım diye onlara;ama farkında değildin eskilerinde seni çoktan terk ettiğini ve her gece bana sadece bana sarılarak uyuduklarınıArtık aramızda yerin olmadığını bir türlü fark edemedin

“Hatırlıyor musun,ben askere gideceğim zaman n’aparız diye düşünürdük kara karaNasıl ayrılacağız,mektuplar yetmez ki bize diye düşünürdük durmadanSonra bir karar verdik ve bir defter hazırladık birbirimizeSadece yazdık ve ayrılırken yani ben askere giderken verecektik birbirimize”

Sen orada konuşurken eskiler kızdı bana

“Hala ne konuşuyorsun senHadi kapat artık sarıl bana sarıl da uyuyalımBırak onu,o ihanet etti bize,o hak etmiyor anla”

Ama ben telefonu kapatamıyordumDedim ya en alıcı yerinden yakalamıştın beni,en zayıf noktamdı biliyordunSen devam ediyordun

“Serçem”

“Efendim”

“Biliyor musun o kitap elimde şimdiBuraya gelir misin?Benim için,hem sana yazdıklarımı veririm,hem de…”

Ben sessiz kaldım bu sözüne karşılık

“Orda mısın?”

Sesinle irkildim tekrar,

“Öğretmencik ben sana senin için yazdıklarımı verdiğimde sende verecektin elindekiniGeç kaldın artık o defteri bana vermek içinBir çok şeye geç kaldığın gibi buna da geç kaldın öğretmencik anla”

“Ama”

“Aması yok öğretmencikSen beni bıraktığındaki yürekle şu anda sahip olduğum yürek o kadar farklı ki birbirinden Sen benim mutluluğumun katili oldun farkında değil misin? Hayatımın dönüm noktasını oluşturdun da ben bu dönüm noktasından sonra hep maske takmak zorunda kaldım yüzümeHep mutluluk oyunu oynadım da bazen polyanna bile terk etti şimdi aman dilediğin kişinin yüreğiniAh be öğretmencik,ben demiştim sana,pişmanlık duyacaksın bu yaptıklarına ve af dilemeye bile cesaretin olamayacakAma sen onu bile yapamadın,her zamanki yüzsüzlüğünle çıktın karşıma”

Bu lafım ağır gelmişti sana farkındaydım,bana bile ağır gelmişti de gizlice akan göz yaşlarıma rağmen sesime engel olmuştum,titrememesi için

“Aşkta gurur aranmaz biliyorsun”

Demiştin kızgınlıkla

Aşk neydi senin için ve gerçekten aşık mıydın bana diye sormak istedim ama sesim çıkmadıBir kez daha yalanlarını duymayı kaldıramazdı yüreğim ve bu sefer bir yalanında yaşlı kalbim yenik düşerdi yaşamaSustum,bu yüzden sustum,sadece sustumSen susmamı fırsat bildin ve devam ettin sözlerineHep en can noktalardan vuruyordun beni, bense artık konuşamıyordum biliyordum ki sesim titreyecek,biliyordum ki anlayacaksın aslında hala acıdığını yüreğiminAma bu acıyı yanlış algılayacaktın sen ve ben en çok bundan korkuyordum senin içinBeni yanlış anlamandan ve üzülmendenEvet üzülmenden korkuyordum öğretmencik,sen zamanında hiç düşünmeden beni üzdüğün halde ben hala sana kıyamıyordumSen ilkimdin benim,sen benim ilk sevdiğimdin ve ne yaşanmış olursa olsun aramızda;ben gene de senin üzülmene dayanamıyordumSen anlatmaya devam ederken bana,ben bir yalanla kapattım telefonuÇünkü sesin titremeye başlamıştı…Çünkü ben en çok ağlayan insana dayanamazdımSabah uyandığımda mesajınla karşılaştım,

“Özür dilerim…”

Neyin özrünü diliyordun anlamamıştım?Zamanında çektirdiğin acıların mı yoksa dünkü sözlerinin mi?Cevap vermedim,çünkü sana her cevap verişimde senin ümitlenmeye başladığını hissettim ve nedense hep gece çöktüğünde,hep iyice yalnız kaldığında hatırlıyordun beni…Sanki sadece denize düştüğünde sarıldığın bir can yeleği gibi hissediyordum kendimiAslında sende anlamıştın;seni,benden daha çok sevecek birini bulamayacağını ve istemiştin ki kürkçü dükkanı açık olsun da sende istediğin gibi rahat dön dükkanaAma yanılmıştın, bilmiyordun kürkçü dükkanının senin gidişinin ardından iflas ettiğini ve bir daha asla açılmamak şartıyla kapandığınıBilmiyordun ki seninle birlikte güvenin ve sevginin de terk ettiğini beniSen mesaj çekmeye devam ediyordun,ben ise sessiz kalmayaAnlamıyordun yada anlamak istemiyordun…Kabul etmiyordun artık seni sevmediğimi ve ben sana söyleyemiyordum kırılmayasın diyeAma zorladın çok zorladın yüreğimiEn son dün gece senden gelen mesajla dayanamayıp ağlamaya başladım ilkimEvet ağladım ama bu ağlayış sevgimin tohumlarının ürünü değildi öğretmencikBu ağlayışımın sebebi zamanında elimizde tutamadığımız şansı,şimdi tekrar benden isterken onu sana veremeyecek olduğumu bilmem ve seni istemsizce üzeceğim düşüncesinin ürünüydü sadece…Mesajı açtığımda karşılaştığım müzikle birlikte eskilerden kalma ılık bir rüzgar esti odanın içindeSen benim en zayıf noktamı biliyordun ve hep ordan vuruyordun çaresizceSevdan bir ateş oldu bende diyordu telefonumda çalan müzik ve bir buket çiçek resmi vardı üzerindeAltındaki mesaj aslında çok önceleri yapman gereken ufacık bir şeyin her şeyi nasılda güzelleştireceğini gösteriyordu ya,geç kalınmışlığın ardından şu anda telefonumda bulunması hiçbir şey ifade etmiyordu

“Biliyorum ki sen çiçekleri çok seversinGeçmişte çok çiçek veremedim ama umarım bunları ve benim sevgimi kabul edersin”

Evet bu sözler bile ifade etmiyordu artık hiçbir şey benim içinVe işte ben bu yüzden döküyordum göz yaşlarımı…Senden istediğim;bir çiçekten yada sevgi dolu bir bakıştan fazla bir şey değilken sen bunları bile esirgemiştin bendenİstediğim sadece senken sen kendin hariç her şeyi istemekle suçladın yüreğimi…Tam bir yıl,tam bir yıl bekledim benTam bir yıl ufacık bir sevgi akışı bekledim senden ve sen inadına yapmadın,inadına yok ettin sevgimi yüreğimdenArkana bakmadın viranenin içinde yapayalnız bırakmışken yüreğimiYangın yerine bir su dökmedin de tam tersi alevler attın üzerime…Evet sen, hepsini sen yaptın öğretmencikBir çukurun içine atıp beni,üzerimi örttüğünde;hala sana olan sevgimin acısı vardı yüreğimde,dilim hala senin için dua ediyordu ve sen o çukurun üstünü kapatıp gidiyordun ben sessizce hıçkırıklara boğulduğum anlardaO günler nasıl geçti biliyor musun?HayırO günlerde neler çektim anlayabilir misin?Hayır!Ama ben şu an senin neler çekebileceğini biliyorum öğretmencikBeni zorlama seni üzmek istemiyor yüreğimBırak artık,vazgeç benden ve yalvarırım zorlama yorgun yüreğimiBırak ve git yolunaEskiden yapmış olduğun gibi bırak beni…

Ne çiçeklerin bir önemi var artık,ne sevgi sözcüklerinin nede senin anlaBırak ve git…Sadece git…Anla yüreğim kırmak istemiyor yüreğini…

-alıntı-