Sustuk

**Prof. Dr. Sinsi** · 10-11-2012

seni susmak karanlık olur

ihanet kadar puslu

o yürek ansızın soğur

enlemleri boylamlar boyunca

bir çığlık yayılır ki

kutuplardan duyulur

AğLa SeVdAm

Bizim için bir umuttu yıldızlar

Gökyüzü ağlıyor şimdi

Venüs küskün yıldızlarımız kaydı

Bulutlar bir bir dağılıyor

Ve anılarımı yüreğime gömdüm

Ağla sevdam

yüreğime saklamıştım sevdamı

nerden haber aldınız

?

dört yandan saldırdınız

vurdunuz

kırdınız

yaraladınız

diyelim ki

! sürdünüz,süründürdünüz

diyelim ki

! öldürdünüz

ne geçti elinize, ne anladınız

?

yıkıl sevdam

!

bu kadar çektirmedi Zeus

tüken sevdam

!

bu kadar çekmedi Prometeus

ağla sevdam…!

ne bu kadar yandı Kerem

öl sevdam öl

!

ne sabretti bunca Eyüp

Bakır rengi umutlarım paslandı

Kalaylayamıyor acı çeken yüreğim

Dokuz şiddetinde zelzele yedim bu sahilde, bu marmariste

**Prof. Dr. Sinsi** · 10-11-2012

Susarız…

Konuşulanlar öyle abes ve mantık dışıdır ki sadece hayretle dinler ve sessiz bir tepkiyle belli ederiz duruşumuzu…

Susarız…

Sessiz bir onaydır susuşumuz…Biraz utangaçlık belki ama içten bir katılıştır söylenenlere…

Susarız…

Sessiz bir bekleyiş olur susmak…Ya kendimizin yada karşımızdakinin ortak değerleri yeniden gözden geçirmesine tanınmış bir fırsattır sessizliğimiz…Yada birinin bizi fark etmesi, doğru algılayabilmesi için tanınmış bir süre… Susan için endişe ve olasılık hesapları arasındaki gel git lerle biraz da huzursuz bir bekleyiştir susmak…

Susarız…

Dile getirilmeyen bir öfkedir bazen suskunluğumuz… Öylesine yaralanmışızdır ki yaralamak isteriz, yüreğini acıtmak ve kanatmak…Ve biliriz ki hiçbir söz acıtamaz, yaralayamaz ve kanatamaz kimseyi bir suskunluk kadar…Ve susmak en acımasız, öldürücü silahtır bazen…

Susarız…

Hassas ve kırılgan bir tepkidir…Küçücük bir hatırlatmadır belki…Fark edilmesi ve onarılması incelik ister…Ya yeniden bir kazanıştır yada aleyhte bir delil olarak kalır karşımızdaki için…

Susarız…

Bir ilişkide negatiflerin gözümüze batmaya başladığı, karşımızdakine ait aleyhte deliller dosyasının kabarmaya başladığı ve hatta dosyayı masanızdan kaldırmaya gerek duymaz olduğunuz bir noktadasınızdır…Bir duruş, bir soluklanmadır susmak…Ortak geçmişin değerlendirilmesi ve geleceğin muhasebesidir…Durup yeniden, şimdi bulunduğunuz noktadan bir daha bakmak istersiniz yaşananlara ve eldekilerle geleceğe gitmenin ne kadar mümkün olduğuna…Bir içe kaçış ve söylenemeyenlerin biriktirilmeye başladığı yerdir susmak…

Susarız…

Ayağımız yerden kesilmiş, bulutların üstündeyizdir ve çiçek çiçek bahardır yüreğimiz…Sevdiğimizle yan yana ve can cana yızdır…Öyle bir ruhsal bütünleşmedir ki hiçbir söz tanımlamaya yeterli gelmez hissedilenleri ve susarız…Sadece yüreklerin ve gözlerin konuştuğu yerdir suskunluğumuz…

Susarız…

İletişimin tıkandığı yerdeyizdir , hiçbir iletinin bize yeterli gelmediği ve hiçbir iletimizin doğru algılanmadığı…Yanlışlıklar, yanılgılar ve kim bilir belki de gerçeklerdir bir fırtınaya tutulmuşçasına savrulup duran…Sözler yerini sessizliğe bırakmaya başlar ve siyah, tek nokta konur cümlelerin sonuna…Zamanla cümlelerimizin sonuna konan o tek ve siyah nokta büyüyerek bir kara deliğe dönüşmeye başlar…Güven ve sevginin içten içe çürümeye başladığı yerdir ve gitmek zamanının ertelenmiş halidir susmak…

Susarız…

Kabul edilmiş bir hata yada suçtur susuşumuz ve söylenecek her söz kaybetme riskidir…Korku eşlik eder suskunluğumuza…

Susarız…

Bir gidişi kabullenmektir susmak, yerinde ve zamanında olduğunun ayırdımında olduğumuz bir gidişin…

Susarız…

Hayata karşı bir susuştur bu kez yaşanan…Bizi can evimizden vuran bir kayıp, yaşanan büyük bir acı, ölesiye bir çaresizliktir yaşadığımız…Söylenecek hiçbir sözümüzün adrese teslim olmayacağından emin olduğumuz, bütün sözcüklerin anlamını yitirdiği bir yerdeyizdir…Hayatın bize bir şey katamadığı ve bizim de hayata bir şey katmak için anlamımızı kaybettiğimiz bir yer…Belki de boş gözlerle, algılamadan bir seyirdir hayat o noktada ve belki de amacı ve beklentisi olmayan, bir mesaj kaygısı taşımayan ve hedefi olmayan tek susuştur yaşadığımız…

Susmak; eylemsiz ve durağan bir edim gibi görünse de her susku bir şey anlatır yine de ve her suskunun bir nedeni vardır ve her susku içinde pek çok sesi hapseden sessiz bir eylemdir…

**Prof. Dr. Sinsi** · 10-11-2012

Susuyorum…

Ne keyifle okuduğum şiirler ezberimde, ne de bağıra çağıra söylediğim şarkıların

sözleri

Dalgın gözlerle yürüdüğüm caddelerde kayboluyorum

Sonsuz bir inatla sarıldığım radyodan gelen o harika melodilerin de tadı yok?

Peki ya o yağmurda iliklerime kadar ıslanmalarımı kim çaldı benden? Bilmiyorum!

Susuyorum artık

Sustukça susuyorum

Sustukça, üzerime gelen insanlardan

kurtarmak için ruhumu, suskunluğuma sarılıyorum

Ama yine de saplanıyor yüreğime

bazı kelimeler

Bazıları da acıtıyor üstelik…

Sessiz geceler benim için sığınılan bir liman sanki

Kendimi bulup bulup

kaybettiğim karanlıkta, şöyle bir uğradığım kelime hazinem de bir anlam ifade

etmiyor

Düşünüyorum da bu güne kadar hep; gibi yazmışım, gibi okumuşum, gibi

söylemişim ve en önemlisi; gibi sevmişim

Elbette hiçbir şey, ben ol deyince olmaz

Bunu biliyorum ama zaman da geçiyor

hızla

Tükenmez sandığım bütün sözler bitiyor ve ben de yavaş yavaş

tükeniyorum

Onca yıldan sonra; hayata dair ne kaldı ki elimde? Kocaman bir

hiç! Öyleyse neden bunca çaba, neye bunca isyan…

Öyle anlamsızki yaşadığım hayat

Her şey az sonra gerçekleşecekmiş gibi duruyor,

elimi uzatıyorum tutmak için, kayboluyor

Benim dışımda kopuyor bütün kıyametler

ve ben kendime uyan bir kıyamet beğenmiyorum…

Kalbime bir kurşun sıkacak gönüllü katilimi arıyorum ya da yüreğime su serpecek

elin sahibini

Toprağa ateşi düşürecek, denizi yakamozlarla süsleyecek sesin

sahibini… Artık basit şeyler bekliyorum yaşamdan

Örneğin, kimselerin bilmediği

sırlarım olmalı ölürken

Kimselerin gitmediği sokaklarım olmalı

İçimi

kanatan özlemlerle yaşlanıp, sonra da sessizce gitmeliyim bu dünyadan

İşte yine susuyorum; siyah bir geceye dönüyor her anım ve okuduğum her şiir

kanatıyor yaralarımı

İçimdeki çocuk ölüyor

Yalancı gülümseyişlerle beni

ciddiyete çağıran insanları da önemsemiyorum

Elimden kayıp gidenlerden

korkmadığımı bilmiyor ki hiç biri…

10-11-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Sustuk seni susmak karanlık olur ihanet kadar puslu o yürek ansızın soğur enlemleri boylamlar boyunca bir çığlık yayılır ki kutuplardan duyulur AğLa SeVdAm Bizim için bir umuttu yıldızlar Gökyüzü ağlıyor şimdi Venüs küskün yıldızlarımız kaydı Bulutlar bir bir dağılıyor Ve anılarımı yüreğime gömdüm Ağla sevdam yüreğime saklamıştım sevdamı nerden haber aldınız? dört yandan saldırdınız vurdunuz kırdınız yaraladınız diyelim ki! sürdünüz,süründürdünüz diyelim ki! öldürdünüz ne geçti elinize, ne anladınız? yıkıl sevdam! bu kadar çektirmedi Zeus tüken sevdam! bu kadar çekmedi Prometeus ağla sevdam…! ne bu kadar yandı Kerem öl sevdam öl! ne sabretti bunca Eyüp Bakır rengi umutlarım paslandı Kalaylayamıyor acı çeken yüreğim Dokuz şiddetinde zelzele yedim bu sahilde, bu marmariste

10-11-2012	#2
Prof. Dr. Sinsi	Sustuk Susarız… Konuşulanlar öyle abes ve mantık dışıdır ki sadece hayretle dinler ve sessiz bir tepkiyle belli ederiz duruşumuzu… Susarız… Sessiz bir onaydır susuşumuz…Biraz utangaçlık belki ama içten bir katılıştır söylenenlere… Susarız… Sessiz bir bekleyiş olur susmak…Ya kendimizin yada karşımızdakinin ortak değerleri yeniden gözden geçirmesine tanınmış bir fırsattır sessizliğimiz…Yada birinin bizi fark etmesi, doğru algılayabilmesi için tanınmış bir süre… Susan için endişe ve olasılık hesapları arasındaki gel git lerle biraz da huzursuz bir bekleyiştir susmak… Susarız… Dile getirilmeyen bir öfkedir bazen suskunluğumuz… Öylesine yaralanmışızdır ki yaralamak isteriz, yüreğini acıtmak ve kanatmak…Ve biliriz ki hiçbir söz acıtamaz, yaralayamaz ve kanatamaz kimseyi bir suskunluk kadar…Ve susmak en acımasız, öldürücü silahtır bazen… Susarız… Hassas ve kırılgan bir tepkidir…Küçücük bir hatırlatmadır belki…Fark edilmesi ve onarılması incelik ister…Ya yeniden bir kazanıştır yada aleyhte bir delil olarak kalır karşımızdaki için… Susarız… Bir ilişkide negatiflerin gözümüze batmaya başladığı, karşımızdakine ait aleyhte deliller dosyasının kabarmaya başladığı ve hatta dosyayı masanızdan kaldırmaya gerek duymaz olduğunuz bir noktadasınızdır…Bir duruş, bir soluklanmadır susmak…Ortak geçmişin değerlendirilmesi ve geleceğin muhasebesidir…Durup yeniden, şimdi bulunduğunuz noktadan bir daha bakmak istersiniz yaşananlara ve eldekilerle geleceğe gitmenin ne kadar mümkün olduğuna…Bir içe kaçış ve söylenemeyenlerin biriktirilmeye başladığı yerdir susmak… Susarız… Ayağımız yerden kesilmiş, bulutların üstündeyizdir ve çiçek çiçek bahardır yüreğimiz…Sevdiğimizle yan yana ve can cana yızdır…Öyle bir ruhsal bütünleşmedir ki hiçbir söz tanımlamaya yeterli gelmez hissedilenleri ve susarız…Sadece yüreklerin ve gözlerin konuştuğu yerdir suskunluğumuz… Susarız… İletişimin tıkandığı yerdeyizdir , hiçbir iletinin bize yeterli gelmediği ve hiçbir iletimizin doğru algılanmadığı…Yanlışlıklar, yanılgılar ve kim bilir belki de gerçeklerdir bir fırtınaya tutulmuşçasına savrulup duran…Sözler yerini sessizliğe bırakmaya başlar ve siyah, tek nokta konur cümlelerin sonuna…Zamanla cümlelerimizin sonuna konan o tek ve siyah nokta büyüyerek bir kara deliğe dönüşmeye başlar…Güven ve sevginin içten içe çürümeye başladığı yerdir ve gitmek zamanının ertelenmiş halidir susmak… Susarız… Kabul edilmiş bir hata yada suçtur susuşumuz ve söylenecek her söz kaybetme riskidir…Korku eşlik eder suskunluğumuza… Susarız… Bir gidişi kabullenmektir susmak, yerinde ve zamanında olduğunun ayırdımında olduğumuz bir gidişin… Susarız… Hayata karşı bir susuştur bu kez yaşanan…Bizi can evimizden vuran bir kayıp, yaşanan büyük bir acı, ölesiye bir çaresizliktir yaşadığımız…Söylenecek hiçbir sözümüzün adrese teslim olmayacağından emin olduğumuz, bütün sözcüklerin anlamını yitirdiği bir yerdeyizdir…Hayatın bize bir şey katamadığı ve bizim de hayata bir şey katmak için anlamımızı kaybettiğimiz bir yer…Belki de boş gözlerle, algılamadan bir seyirdir hayat o noktada ve belki de amacı ve beklentisi olmayan, bir mesaj kaygısı taşımayan ve hedefi olmayan tek susuştur yaşadığımız… Susmak; eylemsiz ve durağan bir edim gibi görünse de her susku bir şey anlatır yine de ve her suskunun bir nedeni vardır ve her susku içinde pek çok sesi hapseden sessiz bir eylemdir…

10-11-2012	#3
Prof. Dr. Sinsi	Sustuk Susuyorum… Ne keyifle okuduğum şiirler ezberimde, ne de bağıra çağıra söylediğim şarkıların sözleri Dalgın gözlerle yürüdüğüm caddelerde kayboluyorum Sonsuz bir inatla sarıldığım radyodan gelen o harika melodilerin de tadı yok? Peki ya o yağmurda iliklerime kadar ıslanmalarımı kim çaldı benden? Bilmiyorum! Susuyorum artık Sustukça susuyorum Sustukça, üzerime gelen insanlardan kurtarmak için ruhumu, suskunluğuma sarılıyorum Ama yine de saplanıyor yüreğime bazı kelimeler Bazıları da acıtıyor üstelik… Sessiz geceler benim için sığınılan bir liman sanki Kendimi bulup bulup kaybettiğim karanlıkta, şöyle bir uğradığım kelime hazinem de bir anlam ifade etmiyor Düşünüyorum da bu güne kadar hep; gibi yazmışım, gibi okumuşum, gibi söylemişim ve en önemlisi; gibi sevmişim Elbette hiçbir şey, ben ol deyince olmaz Bunu biliyorum ama zaman da geçiyor hızla Tükenmez sandığım bütün sözler bitiyor ve ben de yavaş yavaş tükeniyorum Onca yıldan sonra; hayata dair ne kaldı ki elimde? Kocaman bir hiç! Öyleyse neden bunca çaba, neye bunca isyan… Öyle anlamsızki yaşadığım hayat Her şey az sonra gerçekleşecekmiş gibi duruyor, elimi uzatıyorum tutmak için, kayboluyor Benim dışımda kopuyor bütün kıyametler ve ben kendime uyan bir kıyamet beğenmiyorum… Kalbime bir kurşun sıkacak gönüllü katilimi arıyorum ya da yüreğime su serpecek elin sahibini Toprağa ateşi düşürecek, denizi yakamozlarla süsleyecek sesin sahibini… Artık basit şeyler bekliyorum yaşamdan Örneğin, kimselerin bilmediği sırlarım olmalı ölürken Kimselerin gitmediği sokaklarım olmalı İçimi kanatan özlemlerle yaşlanıp, sonra da sessizce gitmeliyim bu dünyadan İşte yine susuyorum; siyah bir geceye dönüyor her anım ve okuduğum her şiir kanatıyor yaralarımı İçimdeki çocuk ölüyor Yalancı gülümseyişlerle beni ciddiyete çağıran insanları da önemsemiyorum Elimden kayıp gidenlerden korkmadığımı bilmiyor ki hiç biri…