Sen Kırmızı,Ben Siyah Sevda Kıvamında

Sen baharları yaşarken ben rüzgarları taşıyordum üzerimde

Yağmurları giyinip sel oluyordum kendime

Ve akıntılardaydım

Sana gel diyemem

Ben kendimden gideli çok oldu

Yüreğime ayazlar vurdu

Şarkılarım öldü benim bugün

Ve ıslak bir cam'a vurdu çocukluğum

Küf kokan bir gece devriliyor üzerime İçimdeki kentler darmadağın

Dilimde ıslatmaya kalktığım cümleler hayatın akışında

Gözlerim yitirilmişliğin başkentini taşıyor

Ve ben kendime bir durak kayboluyorum

Pişmanlıklar ayak bağım keşkeler için artık çok geç

Belki sabahlarım nedenler ile dolar taşar ve bir soru işareti olurum kendimde

Belki de kıyametler koparırım kendimde kim bilir

Zaman dayanıyor şakağıma ve ben kendime geç kalıyorum

İliklerime kadar hissediyorum ölümü

Ama korkmuyorum

Şimdi bakışlarımdan şiirler düşüyor

Ve vuruyor beni dört bir koldan

Eşkıya duygularımı tutukluyorum göğüs kafesimde

Deli gömleği giydiriyorum düşlerime

Aynalarda hüzün rengi; bakışlarımda mana yok

Karantina zamanlara sıkıştırılmış gülüşlerimin tozu avuçlarımda

Ve gecenin körü çarpıyor suratıma

Gözyaşlarımdan yangınlar çıkarıp yakmalı bu yüreği

Ve terk etmeli; kendi çapında insan kendini