Aşk, Arkasına Bakmadan Gidenin Yakasından Düşendir

Aşk, arkasına bakmadan gidenin yakasından düşendir

Gitmeseydin; dağılırdı kucağında uyuyan zaman, dağılırdı tüm doğru bildiklerim Seni soluyan geceler kadar karanlık olurdu sevişin

Sen,rüzgar olup saçlarıma değen…
Sen,keskin dillerim,
Sen,etle tırnak kadar gerçek,
Ve,gözlerin kadar oynak bir geçmişsin

Kimi kandırmanın peşindesin deniz yeşili bir yalana sırtını dayayıp ta,kime dar olmanın derdindesin? Git demedim,kal demek kadar ağır bir hülyanın kapısında ağlarken usulcaBitecek dedim,şimdi unutulacak mektupların destan yalnızlığıYakılacaktır elbet,zaten var olmayan bir aşkın ahengini bozan satırlar,birgün…

Ne çok ayak izin var kumsallarda,nasıl bir iştahın var senindillerinden en olmadık türküler dökülüyor ellerininNedense hep ellerinden süzülen bir gölge gibiyim zamand****ımıltısız bir sığıntıyım ve her zaman ki gibi soluğumu tutmuş kışın geçmesini bekliyorum

Hani demiştin ya,bu son baharıdır hikayemizin,son türküsü ayrılığınBir elin parmakları kadar say günleri,sonra hayat duracak aşkın durağında,biz serüvenlerin izini süreceğiz her yolculuktaHiç eksilmeyecek coşkusu yan yana durmanın ve hiç unutmayacağız bize bağışlanmış lütfunu sevdanın

İnsan gönüllüce kanar sonunda,bile isteye ateşe pervane yüreğini sever okşar,yaralarını sarmaktansa Senden sonra uzadı ve kırıldı gölgem sokaklardaArtık bütün kıvrımlarından haberdardır adımlarım sokağınınNe zaman bir düş girse kanıma,o sokak lambasının altında katarım geçmişi sana Sonra geceler ağırlaşır ruhunla

Aşk düştü yakandan yârim…

Aşk,seni tarif etmekten azad etti kendiniSaatler gece yarısını vurduğunda terk ettiğin bu şehrin üstüne güneş doğmadı bir dahaGüncüller gecenin ayazına tutuldular, açmadılar sabaha Yani bıraktığın gibi her şeyYani seni bıraktığı yerden sürükleyip götüren ırmağın kenarında hala o çakıl taşı

Dilimin dönmediği kadar suskunum sana Bir orman çağlıyor içimde,dallarında kumrular Duyuyor musun, şarkımızı başkaları tutuyor artık fallardaOnlardan geçilmiyor, yani serçe parmaklarının ucunda yeni bir aşka yelken açanlar…Ne çoklar ve ne çok yanlışlar…

Yol ağzında duruyorum ve sesimin avazından birer birer döküyorum delillerini bırakıp gitmelerin Kalbimi avuçlarına koyuyorum daha olmazsa ki belki dağılmışlığına kanıp terk ederler aşkın teknesiniOysa…

Aynı yol ağzında haramilerin kınından çekilmiş bir yanlışlık değil miydi gördüklerim daha demin? Her defasında usanmadan yeni bir damar bulmuyormuydu kendine aşk akacak ve ben,hep harikulade kıvrımlarında dört nala…

Yâr !
Sıradaki düşe çevirdin ya gözlerini
Katline karar kıldıklarından çekip aldığım hiç yoktan
Dünya yansa uyanmazdın hani
“elma”dediğim rüyalardan,
Çık artık sana dillenmeyen masallardan

Nur Zelal